Πώς νιώθει ο μέσος άντρας τώρα που τα strip clubs θα ανοίγουν νωρίτερα;

Πριν από αρκετά χρόνια, το 1998 συγκεκριμένα, είχα κάνει ένα ταξίδι στις ΗΠΑ με δυο φίλους. Μέναμε στο Νιου Τζέρσεϊ, είχαμε νοικιάσει αυτοκίνητο και βολτάραμε τόσο στο Τζέρσεϊ, όσο και στη Νέα Υόρκη που ήταν κανένα 40λεπτο οδήγηση – αν φυσικά απέφευγες τις ώρες της αδιανόητης κίνησης, δηλαδή όταν ο κόσμος πήγαινε στις δουλειές του και γύριζε απ’ αυτές. Μέσα σε όλα τα πράγματα που θέλαμε να δούμε, τα Μουσεία, τα μεγάλα εμπορικά κέντρα, τα μαγαζιά στο Σόχο, τα καφέ, τα εστιατόρια, το Central Park και ό,τι άλλο προλαβαίναμε στις μέρες που θα μέναμε εκεί, αποφασίσαμε ότι θέλουμε να γνωρίσουμε ένα ιδιαίτερο και συγκεκριμένο κομμάτι της Αμερικανικής κουλτούρας: τα στριπτιζάδικα του Τζέρσεϊ που ήταν ανοιχτά όλη μέρα.

Διότι, κακά τα ψέματα, αυτό είναι ένα κομμάτι της Αμερικής, όπως τουλάχιστον το έχουμε μάθει μέσα από τις ταινίες και τις σειρές – και στην πραγματικότητα ήταν ακριβώς έτσι: νταλικέρηδες και διάφοροι άλλοι τύποι, αλανιάρηδες και αργόσχολοι, οδηγοί που έκαναν το διάλειμμά τους και περίεργες φάτσες, άραζαν μέρα – μεσημέρι σε ένα στριπτιζάδικο, έπιναν τη μπύρα τους, χάζευαν τα κορίτσια που χόρευαν μπροστά στα μάτια τους και έβαζαν μονοδόλαρα ή πεντοδόλαρα στο μαγιό τους. Τα δε κορίτσια, ήταν χαμογελαστά, πλαστικά και πανέμορφα αλλά ποτέ γυμνά, καθώς το nudity απαγορευόταν στο Τζέρσεϊ (αντίθετα, επιτρεπόταν στη Νέα Υόρκη), οπότε φρόντιζαν να φορούν τα απολύτως απαραίτητα που άφηναν ελάχιστα πράγματα στη φαντασία. Σε ένα τέτοιο μαγαζί είχαμε γνωρίσει και έναν τύπο που πέρναγε τις τελευταίες ώρες ελευθερίας πριν μπει στη φυλακή, καθώς η «δουλειά του» ήταν να κλέβει οδηγούς φορτηγών: τους έπαιρνε τη νταλίκα, τους έδινε και χρήματα για την ταλαιπωρία, η ασφαλιστική αποζημίωνε την εταιρεία του οδηγού, ο δικός μας έκανε την κονόμα του, όλοι ευχαριστημένοι. Μέχρι που τον έπιασαν και λίγο πριν μπει στην «ψειρού», έκανε ένα πάρτι με σαμπάνιες και όλα τα κορίτσια του strip – club, προσκαλώντας μας να του κάνουμε παρέα. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία για μια άλλη φορά…

Το θέμα μας είναι ότι με τα νέα μέτρα και το κλείσιμο των μαγαζιών διασκέδασης στις 12 τα μεσάνυχτα εδώ στην Ελλάδα, όλοι αναγκάζονται να αναπροσαρμόσουν το πρόγραμμά τους και τη διασκέδασή τους. Τα κλαμπς, τα μπουζούκια, τα εστιατόρια και τα στριπτιζάδικα βεβαίως, που είχαν συνηθίσει να ξεκινούν να δουλεύουν πολύ μετά τα μεσάνυχτα και μέχρι το πρωί. Πήγαινε ο άλλος στο κλαμπ ή τα μπουζούκια και κάποια στιγμή αποφάσιζε ότι είχε έρθει η ώρα να πάει να χαζέψει όμορφα ημίγυμνα ή εντελώς γυμνά κορίτσια, να πάρει έναν – δυο – εικοσιδύο χορούς, να απλώσει ενδεχομένως λίγο τις χερούκλες του, να παραμυθιαστεί από τα γλυκόλογα της κοπέλας και να ελπίζει ότι θα καταφέρει να τη βγάλει μια μέρα «κανονικό ραντεβού», διότι «τον συμπάθησε» και κατά βάθος θέλει να τη γλιτώσει από αυτού του είδους τη ζωή…

Και κάπως έτσι, τα στριπτιζάδικα ανοίγουν πλέον απόγευμα – μερικά και από τις 3 το μεσημέρι και το σκοτάδι δεν «κρύβει» πια τους φανατικούς του αθλήματος, που δεν πτοούνται από τον κορωνοϊό και τα μέτρα και το κλείσιμο των μαγαζιών τα μεσάνυχτα, αλλά είναι αποφασισμένοι να κάνουν το «τάμα τους» και να πάνε στις 5 το απόγευμα ή τις 8 το βράδυ – για να έχει αρχίσει να σουρουπώνει και να μην τους δουν μάτια που δεν πρέπει… Και κατά κάποιον τρόπο η Ελλάδα γίνεται Αμερική, τα στριπτιζάδικα είναι ανοιχτά όλη μέρα, μπορείς εύκολα στο μεσημεριανό σου διάλειμμα να πας για δυο lap-dances αντί να πας να φας, μπορείς το επόμενο ραντεβού σου με πελάτη να το κάνεις με όμορφα κορίτσια στο background και όχι σε κάποιο καφέ, να περάσεις μετά το σχόλασμα από εκεί για δυο μπυρίτσες πριν πας σπίτι.