Από το ιδανικό της Λευτεριάς στους Celebrities της Μυκόνου…

Το μεγαλύτερο ανέκδοτο που έχω ακούσει για τη σημερινή επέτειο είναι, πως το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου του ’40 δεν το είπε ο Μεταξάς αλλά ο Ελληνικός λαός! Μιλάμε για τον ορισμό αυτού που ονομάζεται διαστρέβλωση και παπαρολογία…

Σε κάθε χώρο υπάρχει η αρχή του ενός, στους εργασιακούς χώρους ονομάζεται εργοδότης, στην εκκλησία Πατριάρχης, στην ΠΑΕ ιδιοκτήτης, στην οικογένεια… γυναίκα. Κι αυτό δεν περιορίζει και δε υποτιμά την αξία, την ανεξαρτησία ή και την προσφορά κάθε εργαζόμενου, παπά ή στελέχους, ούτε τους αμφισβητεί ως οντότητες, περιγράφει όμως την αρχή κάθε πράγματος, κάθε κατάστασης.

Στα κράτη υπάρχει ο κυβερνήτης, ο πρωθυπουργός, ο πρόεδρος αναλόγως με το πολίτευμα, όταν λες λοιπόν πως το ΟΧΙ το είπε ο Ελληνικός λαός και όχι ο Μεταξάς, είναι σαν να ισχυρίζεσαι πως το Ριβάλντο δεν τον έφερε ο Κόκκαλης, αλλά ο λαός του Ολυμπιακού. Ας το επικαλεστεί κάποιος, να μετρήσουμε τον χρόνο που θα κοκκινίσει ο σβέρκος του από τη φάπα.

Το ότι ο λαός έχει άποψη την οποία όχι μόνο εκφράζει αλλά μέσω αυτής ενίοτε διαμορφώνει κατά ένα ποσοστό και τις εξελίξεις, είναι άλλο καπέλο..

Η τελική απόφαση παραμένει ζήτημα του ενός, αυτού που άρχει, άσχετα αν επηρεάζεται από λογής-λογής παράγοντες και παραμέτρους. Ένας είναι όμως αυτός που τα ζυγίζει και αναλαμβάνει τελικά το βάρος της απόφασης..

Εξ όσων γνωρίζω, οι γαύροι στράβωσαν το καλοκαίρι όταν άκουσαν πως αναλαμβάνει κάποιος Χάσι, ορισμένοι εκφράστηκαν και πιο φωναχτά μάλιστα, ο Μαρινάκης όμως τους έγραψε και τον υπέγραψε. Τον καθάρισε όταν συνειδητοποίησε πως ήταν λάθος επιλογή και θα έκανε κακό στην ομάδα του, λαμβάνοντας εννοείται υπόψιν και τη δυσφορία του κόσμου. Χωρίς το πρώτο όμως, ο Αλβανός θα ήταν ακόμα στου Ρέντη..

Όπως και στον ΠΑΟΚ ας πούμε που υπάρχει γκρίνια για το Λουτσέσκου, όσο δεν ψήνεται ο Σαββίδης όμως και στο Ποντιακό κεφάλι του παραμένει καρφωμένη η ιδέα πως ο Ρουμάνος μπορεί ή αξίζει να πάρει περισσότερο χρόνο, ο τελευταίος θα συνεχίζει να κάθεται στον πάγκο.

Ο ιδεολογικός χώρος που εφηύρε πως το ΟΧΙ το είπε ο λαός και όχι ο Μεταξάς, χαρακτηριζόταν ανέκαθεν από έλλειψη επιχειρημάτων, από θολή και fast food υποκουλτούρα καθώς και κατασκευή φαντασμάτων, που οδηγούν μοιραία και με μαθηματική ακρίβεια σε θεωρίες της πλάκας.

Την 28η Οκτωβρίου δεν εορτάζεται η περίοδος διακυβέρνησης του Μεταξά, ούτε αποθεώνεται το καθεστώς του ή η περί δημοκρατίας αντίληψη του, αλλά ένα συγκεκριμένο γεγονός, μια πράξη, μια απόφαση.

Η οποία δε γίνεται να απαξιωθεί επειδή ο πρωταγωνιστής ήταν δικτάτορας, κακός, τεμπέλης, μπεκρής ή άξεστος και συνήθιζε να ξύνει τα παπάρια του σε δημόσιους χώρους, Άντρας ήταν, παπάρια είχε, αφού τον έξυναν θα τα έξυνε για να μην τον φαγουρίζουν…

Για τον ίδιο λόγο είναι ότι πιο κομπλεξικό και βλακώδες να μηδενίζεις μια καλή πράξη όπως πχ την προσφορά χρημάτων ή οργάνου για να σωθεί μια ανθρώπινη ζωή, επειδή προέρχονται από το μεγαλύτερο μαφιόζο του πλανήτη.

Ευχαριστώντας τον ή αναδεικνύοντας την προσφορά του, δε σημαίνει πως ευλογείς όσα έκανε στην υπόλοιπη ζωή του, για τον ίδιο λόγο που το κακό που έκανε στη ζωή του δε μηδενίζεται από μια ή περισσότερες αγαθοεργίες…

Το γεγονός πάντως πως ο ιδεολογικός χώρος που προσπάθησε να βαφτίσει την άρνηση του Μεταξά ως λαϊκή απόφαση, γέννησε κι εξέθρεψε αυτόν που μετέτρεψε ένα συντριπτικό δημοψηφισματικό ΌΧΙ σε ΝΑΙ που συνιστά τη μεγαλύτερη κωλοτούμπα της ιστορίας, επιβεβαιώνει πως «ότι κοροϊδεύεις στο τέλος το λούζεσαι»…

Φασισμός δεν είναι μόνο να κατακτάς την εξουσία χωρίς λαική ετυμηγορία, φασισμός είναι να δεσμεύεσαι ότι θα σκίσεις μνημόνια και τελικά να σκίζεις το καλτσόν που φοράς, φασισμός είναι να υπόσχεσαι καλύτερες μέρες επειδή λεφτά υπάρχουν, φασισμός είναι να κραυγάζεις για ανάπτυξη, εκσυγχρονισμό, κάθαρση, ή επανίδρυση του κράτους και να κάνεις τα ανάποδα.

Όλα αυτά έχουν κοινό παρανομαστή, τη λήψη αποφάσεων χωρίς την έγκριση του λαού.

Ίσως ο μοντέρνος φασισμός είναι ακόμα πιο επισφαλής, υπό την έννοια πως είναι λιγότερο επικίνδυνο να έχεις απέναντι σου κάποιον δεδηλωμένο φασίστα, από το να σου εμφανίζεται ο »σωτήρας» ντυμένος ως αρνάκι που μόλις περάσει το κατώφλι της εξουσίας, μετατρέπεται σε λύκο…

Η διαφορά εκείνης της εποχής με το σήμερα, που ίσως δίνει και κάποια βάση στο χρέωμα του ΟΧΙ στους Έλληνες και όχι στον κυβερνήτη χωρίς ωστόσο να αποτελεί τεκμήριο της συνολικής διαστρέβλωσης, είναι πως ο κόσμος συντάχθηκε με το ΟΧΙ του Μεταξά.

Για τους τότε κατοίκους αυτού του τόπου ήταν κάτι σαν πάρτι, οι celebrities της τότε κοινωνίας ήταν όσοι φόρεσαν εξαρτήσεις και παλάσκες μια και θα είχαν την ευκαιρία να υπερασπιστούν ιδανικά μπολιασμένα στο DNA τους, όπως η ελευθερία, η πατρίδα, γι αυτό και το trend της εποχής ήταν η κατάταξη ως εθελοντής.

Για το σύγχρονο Έλληνα είναι αδύνατον έστω και να σκεφτεί πως ο παππούς του αναχώρησε με το χαμόγελο στα χείλη, έχοντας επίγνωση πως ίσως δεν επιστρέψει ποτέ!

Μέσα σε μόλις μισό αιώνα και κάτι βλέπετε, τα ιδανικά αυτού του λαού μεταλλάχθηκαν σε Μύκονο, πλούτο, εξωτερική εμφάνιση, αναγνωρισιμότητα. Γι’ αυτό και οι σύγχρονοι celebrities είναι ταυτισμένοι με αυτά…

Ακόμα κι αν κάποιος Μεταξάς του σήμερα έλεγε ένα ΟΧΙ, ποιος θα πήγαινε στην πρώτη γραμμή;

Ο πόλεμος του σήμερα θα άρχιζε και θα τελείωνε στο facebook με καταιγισμό αναρτήσεων του τύπου «ελάτε ρε κουφάλες Ιταλοί να σας γ@μ@σουμε, θα σας σκίσουμε, θα σας δείξουμε, θα σας μπήξουμε».

Κι αν κάποιος φίλος έστελνε μήνυμα στον εμπνευστή της πατριωτικής ανάρτησης όπου τον ενημέρωνε πως πρέπει να ετοιμαστεί γιατί σε μια ώρα τα ΡΕΟ θα αναχωρούσαν για την πρώτη γραμμή, η απάντηση θα ήταν: «Όχι ρε γαμώτο δε γίνεται να το καθυστερήσουμε, μόλις έκανα add σε γκομενάκι με κάτι απίστευτες βυζάρες, τέλος πάντων ξεκινήστε εσείς και μόλις το ψήσω, θα έρθω να σας βρω στο μέτωπο»…