Ο Παπαδοπουλος και ο πελάτης που (δεν) έχει πάντα δίκιο

Έχουν περάσει κάτι παραπάνω από 48 ώρες από την αντίδραση του Νίκου Παπαδόπουλου στα όσα άκουσε από μία μερίδα οπαδών του Παναθηναϊκού και με καθαρό μυαλό πλέον και καταγεγραμμένες απόψεις, χιουμοριστικά βιντεάκια αναρτημένα στο διαδίκτυο και σχόλια διαφόρων για το δικαιολογημένο ή αδικαιολόγητο της συμπεριφοράς του, ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι είναι τελικά ποιο σημαντικό και για το λόγο για τον οποίον γίνεται κουβέντα!

Συζητάμε, αλήθεια, για την ανταπόκριση του τερματοφύλακα της Λαμίας σε ερεθίσματα που μπορούν να σου θολώσουν το μυαλό, να σε κάνουν να βγεις εκτός εαυτού και τελικά να παρεκτραπείς; Ναι, ο Παπαδόπουλος έκανε λάθος, αλλά αυτό είναι το ζητούμενο ή ότι ένας επαγγελματίας αθλητής βρέθηκε για ακόμα μία φορά σε ελληνικό γήπεδο σε τέτοια εξαιρετικά άβολη θέση και δεν κουνιέται φύλλο; Φτάσαμε σε σημείο να διαβάζουμε… «ρεπορτάζ» που τον κατακεραύνωναν γιατί, λέει, επιτέθηκε φραστικά με χυδαίες εκφράσεις κατά οπαδών στη «Λεωφόρο»… Έλεος!

Θα μου πείτε είναι η πρώτη φορά που κάποιος ποδοσφαιριστής τα «ακούει» από την εξέδρα; Ασφαλώς και όχι! Γιατί, μήπως είναι η πρώτη φορά που υπάρχει αντίδραση; Την «καρατιά» του Ερίκ Καντονά σε οπαδό της Κρίσταλ Πάλας το 1995 τη θυμόσαστε; Και για να μην πάμε τόσο παλιά. Μόλις τον περασμένο Νοέμβριο, ο Πατρίς Εβρά επιτέθηκε με κλωτσιές σε οπαδούς της ίδιας της ομάδα του, που τον «στόλιζαν» κανονικά πριν από ένα ματς με την Βιτόρια Γκιμαράες για το Γιουρόπα Λιγκ.

Το φοβερό της ιστορίας είναι πως ακόμα και τώρα υπάρχουν αρκετοί που καταδικάζουν τη συμπεριφορά ενός έτσι κι αλλιώς πάντως εκρηκτικού χαρακτήρα, όπως είναι ο Παπαδόπουλος, αγνοώντας για ακόμα μια φορά την αλητεία που κυκλοφορεί και μεταφέρεται από αθλητικό χώρο σε αθλητικό χώρο! «Ο οπαδός πληρώνει» είναι το επιχείρημα του κάθε ανεγκέφαλου, που θεωρεί πως αυτό του δίνει το δικαίωμα να εκστομίζει προς οποιαδήποτε κατεύθυνση ότι βρισιά του έρθει στο μυαλό. Ακόμα χειρότερο είναι πως την ίδια αντίληψη φαίνεται πως έχουν και αρκετοί από τους «υπεύθυνους» διοργάνωσης ποδοσφαιρικών αγώνων αλλά ακόμα και από τους «αρμόδιους» για την ασφάλεια και την τήρηση της τάξης.

Με το που ξεκίνησε το επεισόδιο, οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού έσπευσαν να πέσουν πάνω στον πρών γκολκίπερ του Ολυμπιακού και να του ζητήσουν τα… ρέστα γιατί ανοίγει διάλογο με την κερκίδα. Λίγα μέτρα πιο μακριά δέκα με δεκαπέντε άτομα συνέχιζαν την χυδαιολογία χωρίς να τους ενοχλήσει κανείς. Άλλωστε, είχαν πληρώσει και ως γνωστόν… ο πελάτης έχει πάντα δίκιο!

Ασφαλώς και αυτά δεν συμβαίνουν μόνο στη Λεωφόρο, αλλά είναι ο κανόνας στα περισσότερα ελληνικά γήπεδα, όπου επικρατεί η απόλυτη αναρχία. Θυμάμαι πριν από πολλά  χρόνια σε ματς Ολυμπιακού-Ξάνθης στο Καραΐσκάκη, ερυθρόλευκοι «αρμόδιοι» πάλι να κάνουν παρατηρήσεις στον Γιάννη Μαντζουράκη προκειμένου να μην σηκώνεται από τον πάγκο του για να δίνει οδηγίες, γιατί «προκαλούσε» τους οπαδούς, που τον έβριζαν σχεδόν σε ολόκληρο το ενενηντάλεπτο μια ανάσα από το αυτί του. «Ρε, συ Γιώργο, σε παρακαλώ, σταμάτα», ήταν η «τιμωρία» ενός από αυτούς, αντί τουλάχιστον να τον στείλουν να παρακολουθήσει το υπόλοιπο του αγώνα από κανένα διπλανό καφενείο.

Ο Παπαδόπουλος θα έπρεπε να συγκρατηθεί, γιατί η εικόνα που κατέγραψε η κάμερα, πάνω απ’ όλα  πλήτει την επαγγελματική του υπόσταση.  Αυτό είναι δεδομένο. Φέρτε στο μυαλό σας έναν ραδιοφωνικό παραγωγό, που ασχολείται με το αθλητικό ρεπορτάζ και εκφράζει την γνώμη του δημόσια, να απαντάει με τον ίδιο τρόπο στον «αέρα» σε ακροατές που τον βρίζουν μέσω μηνυμάτων, γιατί απλώς διαφωνούν με αυτά που λέει…

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Το μεγάλο πρόβλημα στην περίπτωση μας όμως δεν είναι η αντίδραση, αλλά η δράση και ακόμα περισσότερο η απάθεια με την οποία αντιμετωπίζει ένα κομμάτι της κοινωνίας, αλλά κυρίως οι Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρείες τέτοιου είδους φαινόμενα εκ μέρους των οπαδών τους. Είναι κι ένας από τους πολλούς λόγους που το ποδοσφαιρικό προϊόν στην Ελλάδα υποβαθμίζεται χρόνο με το χρόνο όλο και περισσότερο σε σημείο πλέον να διακυβεύεται μακροπρόθεσμα ακόμα και η ίδια η ύπαρξη του σε περίπτωση που οι διαπραγματεύσεις με το συνδρομητικό κανάλι, την βασική πηγή χρηματοδότησης των συλλόγων δηλαδή, οδηγηθούν σε ναυάγιο.