Η διαφορά του Ζοτς με τον μεγάλο Ντούντα

Ανέκαθεν ήμουν θαυμαστής της δουλειάς ενός αγαπημένου του φίλου, του μέντορά του, του Ντούσαν Ίβκοβιτς. Δεν το έκρυψα και ποτέ στην τελική.

Ο λατρεμένος στους φίλους του Ολυμπιακού, Ντούντα, ήταν ανέκαθεν ο προπονητής που δεν φοβήθηκε να αναλάβει την οποιαδήποτε ευθύνη. Από την εξαιρετική ομάδα που δημιούργησε στον Πανιώνιο από το μηδέν στην δεκαετία του 90, με τους Κυανέρυθρους να παίζουν εκπληκτικό μπάσκετ, να έχουν αξιοπρεπέστατη πορεία στο Κόρατς και να φτάνουν μέχρι τα ημιτελικά της διοργάνωσης. Τι ομάδα και αυτή. Με τον Καράγκουτη, τον Ντίνκινς, τον Πάσπαλι…

Επιστρέφοντας όμως σε αυτό που έγραψα νωρίτερα, ο Ντούντα αγαπήθηκε τόσο πολύ από τους φίλους του Ολυμπιακού όχι μόνο για τους τίτλους, αλλά και για την απόφασή του να μην αφήσει την ομάδα του Πειραιά το καλοκαίρι του 2011 και να προσπαθήσει με τους… πιτσιρικάδες των Ερυθρόλευκων να αφήσει μία παρακαταθήκη για το μέλλον.

Μάζεψε μαζί του παιδιά από την χρυσή φουρνιά των 94άρηδων, αγόρασε φτηνούς ξένους που είχαν όλο το μέλλον μπροστά τους, στηρίχθηκε στην εμπειρία και την ποιότητα του Βασίλη Σπανούλη και του Γιώργου Πρίντεζη. Πάνω από όλα είχε ένα πλάνο που του βγήκε απόλυτα, χωρίς να υπολογίζει το τσαλάκωμά του από αυτήν την ιστορία. Γιατί στην αρχή της σεζόν υπήρξε τεράστια ανησυχία και στο παρκέ η ομάδα του δεν έπαιζε και το καλύτερο μπάσκετ.

Το σημαντικότερο όλων; Άφησε έργο στον Ολυμπιακό. Τα παιδιά αυτά, ο Κώστας Παπανικολάου, ο Κώστας Σλουκας, ο Βαγγέλης Μάντζαρη, οφείλουν πάρα πολλά στον Ίβκοβιτς, ακόμα και αν κάποιες φορές ήταν σκληρός μαζί τους. Και με τα στραβά του, και με την προτίμησή του προς τον… Κατσίβελη που άλλαξε όταν είδε ότι ο Σλούκας έχει κάτι ξεχωριστό, με κινήσεις «τομές» όπως εκείνες των Λο και Ντόρσεϊ που έδεσαν 100% με το υπόλοιπο ρόστερ με τα αποτελέσματα όλοι να τα γνωρίζουμε. Τόλμησε, δεν υποχώρησε και πάλεψε μέχρι το τέλος για να δει τον Ολυμπιακό να επιστρέφει στην κορυφή της Ευρώπης και να κατακτάει το πρωτάθλημα μετά από 15 χρόνια, παίρνοντας την σκυτάλη από τον ίδιο του τον εαυτό, καθώς τελευταία κούπα πρωταθλητή ήταν το 1997, όταν και κατέκτησε η ομάδα του Πειραιά το triple crown.

Έγινε λοιπόν αναγεννητής των Πειραιωτών και ήταν ένας από τους λόγους να δημιουργηθεί μία ομάδα πρότυπο που έβγαζε τα… πνευμόνια του κάθε αντιπάλου με την αυταπάρνησή της στο παρκέ.

ΥΓ1. Είναι δεδομένο ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις με όσα γράφω παραπάνω. Εδώ είμαστε να το συζητήσουμε και εδώ θα είμαστε. Μπορείτε να ψηφίσετε και εσείς στο poll να μου πείτε την άποψή σας.

ΥΓ2. Το θεωρούσαμε δεδομένο από την πρώτη στιγμή ότι θα φύγει ο Ζοτς από την Φενέρμπαχτσε. Έχει τεράστιο ενδιαφέρον να δούμε τι θα γίνει στους Τούρκους τώρα. Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα για τον Κώστα Σλούκα. 

ΥΓ3 Τι θα γίνει ρε παιδιά με τα ρεπό μου; Πόσα μπορούν να συμβούν όταν κάθομαι; Φοβερά πράγματα! Καλά κάνει και με… γλεντάει ο κόσμος στο twitter. Καλό το παρεάκι που έχουμε φτιάξει εκεί. Να τα λέμε και αυτά.

ΥΓ4. Ξέχασα προχτές τον κύριο Νίκο. Έφυγε από κοντά μας. Ένας άνθρωπος που ζούσε για τον αθλητισμό. Μεγάλο κρίμα. Από τους αγαπημένους μου και ένας άνθρωπος κοινής αποδοχής από όλον τον κόσμο. Ρίξτους καμιά μπουνίτσα εκεί πάνω ρε Αλέφα. Μάθε τους λίγη μπαλίτσα…

MUST READ

Τα power rankings της Euroleague – Οι ειδικοί «βλέπουν» πρώτο Ολυμπιακό και δεύτερο Παναθηναϊκό