Οι ήττες είναι πολλές…

Δεν είναι ένα – δύο παιχνίδια. Δεν είναι καν τρία – τέσσερα. Είναι εφτά. Και τα εφτά παιχνίδια είναι πολλά. Είναι περισσότερο από ένας μήνας. Είναι μια διαδικασία που χρειάζεται καλή προετοιμασία, καλή ψυχολογία, καλό κλίμα.

Ο Παναθηναϊκός δεν έχει τίποτα απ’ όλα αυτά. Το δείχνει στο γήπεδο. Στον τρόπο που αγωνίζεται, στον τρόπο που οι παίκτες αντιδρούν όταν ο συμπαίκτης τους κάνει λάθος. Το δείχνουν στην αντίδρασή τους σε παιχνίδια που κατά τη διάρκεια της σεζόν έβγαζαν ένα πρόσωπο διαφορετικό. Τρία ματς στα πλέι οφ, μηδέν νίκες. Μια ισοπαλία με την ΑΕΚ, μια ισοπαλία λόγω Διούδη με τον ΠΑΟΚ, μια βαριά ήττα στο Φάληρο. Δύο βαθμοί από τους εννιά που διεκδίκησε. Το χειρότερο; Τίποτα από τα παραπάνω.

Ούτε η ήττα το βράδυ της Κυριακής, ούτε η εμφάνιση με τον ΠΑΟΚ, ούτε οι «μηδέν» νίκες σε τρία ματς. Το χειρότερο είναι το κλίμα που απορρέει από το Κορωπί. Και που δείχνει πως αυτά τα εφτά παιχνίδια είναι πάρα πολλά. Μοιάζουν με κατάσταση του «όποιος αντέξει».

Την εβδομάδα που πέρασε ο Παναθηναϊκός έχασε τον Γιόχανσον, έχασε τον Ινσούα λόγω του παραπτώματος στο οποίο υπέπεσε, έμαθε πως χάνει άμεσα τον Ζαχίντ που γυρίζει στον ΑΠΟΕΛ, τον Δώνη που φεύγει. Νωρίτερα είχε χάσει τον Νάτζ λόγω τραυματισμού για όλα τα πλέι οφ, ενώ δε γνωρίζει τι θα γίνει με τον Ανουάρ. Πήγε στο Καραϊσκάκη χωρίς μπακ. Ο Δώνης μίλησε για νευρικότητα από τους παίκτες που απλά βλέπουν τα συμβόλαιά τους να τελειώνουν και δεν έχουν την παραμικρή κουβέντα με τη διοίκηση. Παίκτες που πρόσφεραν. Πολλά και για πολύ.

Ο Παναθηναϊκός βγαίνει πολλαπλά χαμένος από την εβδομάδα που πέρασε. Σε ουσία και σε εντυπώσεις. Σε αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά θέματα. Ένα γκρουπ που αυτή τη στιγμή μοιάζει παρατημένο. Αφημένο στη μοίρα του. Όλα στην τύχη. Μια διαλυμένη διαδήλωση, που περιμένει απλά τον χρόνο να κυλήσει για να πάει ο καθένας στο σπίτι του.

Οι «πράσινοι» καλούνται πια να κερδίσουν τον χρόνο. Να συνέλθουν γρήγορα, να ξεπεράσουν γρήγορα, να αντιδράσουν γρήγορα. Καλούνται να κερδίσουν τον χρόνο και για την επόμενη σεζόν. Έχουν ανοιχτά ένα σωρό ζητήματα. Υπάρχουν παίκτες που θα πρέπει να περιμένουν τον νέο προπονητή για να αποφασίσει τι θα γίνει μ’ αυτούς. Και κατ’ επέκταση με το ρόστερ.

Ο Καμπετσής. Ο Κολοβός. Ο Κολοβέτσιος. Ο Χατζηθεοδωρίδης. Ο Μακέντα. Οι δανεικοί που υπάρχουν, οι πιτσιρικάδες που υπάρχουν. Όλα πρέπει να γίνουν γρήγορα και συντονισμένα. Και όλα αυτά, υπό την πίεση των αποτελεσμάτων. Διότι στόχος μπορεί να μην υπάρχει, αλλά ο Δώνης επαναλαμβάνει τη λέξη «ιστορία» πολλές φορές. Και μοιάζει να είναι ο μόνος που την αντιλαμβάνεται…