Παναθηναϊκός : Στο ΟΑΚΑ παίρνεις πίσω το χαμένο σου κέφι

Τετάρτη απόγευμα στη Λεωφόρο, με όχι περισσότερους από 6.000 φίλους της ομάδας, με τον Παναθηναϊκό να καλείται να γυρίσει από το 1-4 του πρώτου αγώνα στη Λαμία και με τη μιζέρια να κατακλύζει την ατμόσφαιρα. Πίστη και ελπίδα στην αρχή, φωνές και υποστήριξη για περίπου 60 λεπτά, οργή λαού για τους διοικούντες όταν πλέον χανόταν και η τελευταία πιθανότητα ανατροπής, ψευτοελπίδες στο 1-0 του Μουνιέ, κατήφεια, προβληματισμός, σιχτίρισμα στο τέλος του αγώνα.

Μία μέρα μετά πηγαίνεις στο ΟΑΚΑ και παίρνεις πίσω το χαμένο σου κέφι. Οι 6.000 της Λεωφόρου, ξεπερνούν τους 16.000 στο κλειστό και σου δίνουν την εντύπωση πως και 30.000 να ήταν η χωρητικότητα, πάλι το γήπεδο θα γέμιζε. Μια ομάδα που με τα καλά της ή τα στραβά της είναι πάντα εκεί, να σου δίνει τη χαρά, να σε γεμίζει με ελπίδα, να προσπαθεί να κρατήσει ζωντανή την δίψα σου.

Ένα γήπεδο και μια ομάδα που σε εμπνέουν να φωνάξεις, να υποστηρίξεις, να αφήσεις μακριά τη γκρίνια και τη μιζέρια, να πάρεις το παιδί σου μαζί, να ονειρευτείς και πάλι. Και που στο φινάλε στέκεσαι εκεί για να τη χειροκροτήσεις και να φύγεις με χαμόγελο και προσμονή για το επόμενο παιχνίδι που θα είσαι ξανά εκεί. Και που θα ξέρεις πως εκεί θα είναι και η ομάδα, ψυχή τε και σώματι, να δώσει τον αγώνα της.

Το έχω γράψει και στο παρελθόν: το ΟΑΚΑ είναι η καλύτερη έδρα της Ευρώπης. Η πιο δυνατή, η πιο… φανταχτερή, η πιο «φωνακλού». Το γήπεδο που κάνει τον αντίπαλο να τρέμει όταν η μπάλα καίει και δίνει έξτρα δύναμη στους παίκτες του Παναθηναϊκού την κρίσιμη ώρα. Αν ο «έκτος παίκτης», που συνηθίζουμε να λέμε, ήταν ένα πρόσωπο, θα ήταν το ΟΑΚΑ.

Έχοντας δει από κοντά σχεδόν όλα τα γήπεδα της Ευρώπης σε επίπεδο Ευρωλίγκας, τίποτα δεν συγκρίνεται με το κλειστό του Αμαρουσίου όταν αυτό είναι γεμάτο πάθος και παλμό. Εκεί κρύβεται πλέον και κάτι ακόμα πιο σημαντικό: ο χαμένος εγωισμός του φίλου του Παναθηναϊκού. Το χαμένο του κέφι. Αξίζει και με το παραπάνω η φετινή προσπάθεια που γίνεται με ξεκάθαρο στόχο να επιστρέψει ο Παναθηναϊκός στο Final Four να στηριχτεί από τον κόσμο μέχρι τέλους.

Άλλωστε το μπάσκετ ήταν πάντα εκεί να κρατάει όρθιο τον λαό μιας μεγάλης ομάδας περισσότερα από 20 χρόνια…