Τα ιδιοκτησιακά συμπλέγματα των οπαδών (Και το δίκιο του Νίκου Παπαδόπουλου)

Τα παλιά τα χρόνια, υπήρχαν οι αρένες με τα λιοντάρια και του χριστιανούς που τους τάιζαν στα λιοντάρια και το αιμοβόρικο πλήθος να αλαλάζει. Μετά ήταν ο ιππόδρομος με τις χορεύτριες και τις χορεύτριες που μια στο τόσο παντρευόταν κάναν αυτοκράτορα, οπότε το φιλοθεάμον κοινό αλάλαζε και στα άλογα και στα στέφανα.

Ομορφιές, δηλαδή. Βέβαια, από τότε οι κοινωνίες εξελίχθηκαν, κοίταξαν μπροστά, σταμάτησαν να αντιλαμβάνονται την έκθεση των ανθρώπων προς ένα ευρύ κοινό -καλλιτεχνών, αθλητών κλπ- ως κάτι που υφίσταται για να ικανοποιήσει την αισθητική τους πείνα. Κι αυτούς μανούλα τους γέννησε και τέτοια.

Το γήπεδο βγάζει μορφές. Βγάζει ήρωες, σούπερ σταρ, προδότες. Όπως όλα τα όμορφα πράγματα, προξενεί ακραία συναισθήματα κι είναι τέτοια η ενέργεια κι η ένταση, που πολύ δύσκολα μπορείς να κρατηθείς να μην πατήσεις και το λάθος καντήλι στον λάθος άνθρωπο. Αυτά (θα) συμβαίνουν. Κατά την γνώμη μου, αδίκως στον πυρήνα τους, αλλά έτσι κυλάει η μπάλα. Το κάνεις κι εσύ, το κάνω κι εγώ.

Γενικώς, πάντοτε, όταν υπάρχει έκθεση από θέση περφόρμερ προς κοινό, τυχαίνει να έρχεται και μια «αγιοποίηση»: Εσύ κι άλλοι 100.000 βλέπετε αυτούς να κλωτσάνε την μπάλα. Είναι να μην το πάρεις προσωπικά; Το λάθος, τη νίκη ή την ήττα;

Κι όλα αυτά είναι αποδεκτά, ή εν πάση περιπτώσει, εντάσσονται σε κάποια πλαίσια (εκείνα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας).

Χθες, λοιπόν, η Λαμία απέκλεισε τον ΠΑΟ από το Κύπελλο. Μπορούμε να πούμε άλλη μία γύρα όλα τα κλισέ: Μαύρη σελίδα, Μαύρη ημέρα, Νίκη γοήτρου αλλά… και τέτοια. Καταλαβαίνω απολύτως το συναίσθημα των «πράσινων» οπαδών -ειδικά όσων βρέθηκαν στο γήπεδο.

Λοιπόν, όταν ο τερματοφύλακας της Λαμίας, Νίκος Παπαδόπουλος, έκανε δηλώσεις μετά τον αγώνα, κάποιος από τις κερκίδες του είπε κάτι για τη μάνα του -κλασικά πράγματα- κι ο άνθρωπος φλίπαρε και πάτησε καντήλαρο επιπέδου. «Θα σε γαμ… Θα σε στείλω νοσοκομείο».

Και καλά έκανε. Πολύ καλά έκανε, γιατί είναι παίκτης, γιατί είναι άνθρωπος, γιατί δεν έχει καμία υποχρέωση να κρατά επίπεδο απέναντι στον κάθε ούγκα-μπούγκα που δεν τον σέβεται. Είναι αθλητής, παίκτης αντίπαλος και -σε περίπτωση που το ξεχνάμε- εργαζόμενος. Ναι, βεβαίως. Εργαζόμενος κι αυτός. Εννοείται, ο αθλητισμός είναι και κάπως ξεχωριστή συνθήκη -εργασιακή σίγουρα, αλλά γενικώς, είναι μία ξεχωριστή συνθήκη σε ό,τι αφορά την αλληλεπίδραση με τον κόσμο- αλλά σε κάθε περίπτωση, δε μας χρωστάνε τίποτα.

Δε μας χρωστάνε τίποτα οι παίκτες, παρά μόνο το σεβασμό απέναντι στην αγάπη που λαμβάνουν (πάρα πολύ συγκινητική ατάκα αυτή).

Απλώς, να διαχωρίζουμε τα όρια μεταξύ συναισθηματισμού και καφρίλας. Να ξέρουμε πως όταν βρίζεις παίκτες που τραυματίζομαι, όπως για παράδειγμα έβριζαν κάποιοι Πανιώνιοι το Μάνταλο τη μέρα που έπαθε την ρήξη, αυτό είναι καφρίλα κι απανθρωπιά.

Εκτός κι αν νομίζουμε ότι τέτοιες χυδαιότητες χωράνε στο πιο όμορφο άθλημα του κόσμου. Ή και οπουδήποτε αλλού.

https://www.youtube.com/watch?v=vENH5cfUL3s