Κανείς που πουλάει αέρα, δεν έχασε

Πέμπτη ΕΧΕΙ πλάκα, το αποκαλούμενο πολιτικό προσωπικό. Ακόμα και σήμερα στον Σύριζα, επιμένουν να είναι υπερήφανοι για τον αγώνα, που έχουν δώσει κι εξακολουθούν να δίνουν. «Χρειάστηκε να δοθεί και δίνεται σκληρή μάχη στο μέτωπο της διαπραγμάτευσης απέναντι στις ακρότητες των δανειστών», τόνισε ο Αλέξης, στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του. Κι ο Πλατανιάς δίνει μάχη κάθε φορά που παίζει με τον Ολυμπιακό. Κι εκατό φορές να παίξουνε, δεν θα κερδίσει ούτε μια.

Σαν να κάτσουν δηλαδή, στο τραπέζι, των διαπραγματεύσεων, ο λαγός και το λιοντάρι, για να λύσουνε τις διαφορές τους, να συμφωνήσουν και να δώσουν τα χέρια. Ποιος θα έχει κερδίσει, ποιος θα έχει χάσει;

ΣΤΗ Νέα Δημοκρατία, παριστάνουν, ότι έχουν πολιτικές ανησυχίες και προβληματισμούς. Εξ ου και το Συνέδριο. Λες κι όταν έρθει ξανά η σειρά τους να πιάσουν τα πόστα, θα κάνουν κάτι διαφορετικό. Λες κι έχουν καμιά σημασία τα κόμματα και οι δήθεν ιδεολογικοί προσανατολισμοί τους, σε μια χώρα που βρίσκεται υπό Κατοχή. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η Ζωή με τη «Πλεύση Ελευθερίας», έχει πάρει σβάρνα τα Ειρηνοδικεία και κάνει σαματά για τους πλειστηριασμούς. Μία Ελένη Λουκά, σε πολιτική βερσιόν. Με τριπλή ιδιότητα. Σαν αρχηγός κόμματος, αλλά ταυτόχρονα, η μοναδική οπαδός και ψηφοφόρος. Αντιθέτως, έχει χαθεί τελευταία αυτή η ψυχή, που ακούει στο όνομα Ραχήλ Μακρή. Έχει υποστείλει τη σημαία του αγώνα εντελώς. Ούτε στους δρόμους βγαίνει, ούτε στη τηλεόραση, ούτε μία συνέντευξη δεν έχει δώσει, ούτε καν μία φωτογράφηση δεν έχει κάνει. Τίποτα. Λες κι έχει άνοιξε η γη και την έχει καταπιεί. Ενώ, είναι πάντα παρούσα δίπλα στο λαό, η ΛΑΕ του Παναγιώτη Λαφαζάνη. Που τιμά ιδιαιτέρως τη συμπαθή τάξη των βαψομαλλιάδων, με βέριτάμπλ επαναστατική βαφή.

ΤΙ θέλει να πει ο ποιητής; Σε μια χώρα, που η ύφεση έχει διαλύσει την Οικονομία. Σε μία χώρα, που ο ένας στους τρεις είναι άνεργος κι ο ένας από τους άλλους δύο που  δουλεύει, πληρώνεται, στη χάση και στη φέξη με τρεις έως και έξι μήνες καθυστέρηση. Σε μία χώρα, που ένα στα δυο μαγαζιά είναι ξενοίκιαστα κι αυτά που είναι ανοιχτά, χρωστάνε νοίκια και δόσεις σε εφορία και ΙΚΑ. Σε μια χώρα, που αντί για βιτρίνες, βλέπεις κατεβασμένα ρολά και λουκέτα, το μόνο επιχειρείν που ευδοκιμεί, είναι το πολιτικό. Ο μοναδικός κλάδος, που δεν έχει χτυπήσει η κρίση, είναι η πολιτική. Όχι μόνο αντέχει και δεν κλείνουν τα παλιά μαγαζιά, αλλά ανοίγουν και καινούρια: Δικό του μαγαζί ο Λαφαζάνης. Δικό του μαγαζί ο Καρατζαφέρης, που δεν το βάζει κάτω με τίποτα.

Το ΠΑΣΟΚ πάει να αναγεννηθεί από τις στάχτες του. Για τον Γιάνη τον Βαρουφάκη, δεν το συζητάμε. Η Ελλάδα, είναι πολύ μικρή για να τον χωρέσει. Μόνο μία διεθνής καριέρα, μπορεί να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες του. Και για να μην ξεχνιόμαστε, πανέτοιμη για το μεγάλο καμ-μπακ είναι η Άννα Διαμαντοπούλου με τα εκατό ταγιέρ. Πρόεδρος ,του «Δυκτίου για τη Μεταρρύθμιση»  και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Να μεταρρυθμίσει δηλαδή, τι; Αυτά που έκανε η ίδια, στην εικοσαετή και πλέον καριέρα της, σε κυβερνητικά πόστα; Δικά τους μαγαζιά, είχαν ανοίξει πριν επιστρέψουν στο ΠΑΣΟΚ, ο Φλωρίδης και ο πάντα κομψός και γοητευτικός, Ανδρέας Λοβέρδος. Να μην μας διαφεύγει ο πολιτικός φορέας, «Δημοκρατική Ευθύνη», που έχει ιδρύσει ο αποχωρήσας από το Ποτάμι, Χάρης Θεοχάρης. Και δεν θα μπορούσε, να μην έχει ανοίξει, δικό του μαγαζί, το πολιτικό μέγεθος, που ακούει στο όνομα Φώτης Κουβέλης: «Ενωτική Κίνηση Ευρωπαϊκής Αριστερας». Θα ήταν δυνατόν όμως, να κωλώσει ο εμβληματικός Φαήλος Κρανιδιώτης; Έφτιαξε τη «Νέα Δεξιά».

Ο αμετακίνητος στις αρχές και στις ιδέες του, Βασίλης Οικονόμου, πριν ολοκληρώσει τη διαδρομή ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-ΝΔ, είχε φτιάξει τον «Δημοκρατικό Σύνδεσμο». Σε μια χώρα βέβαια, που είναι αρχηγός κόμματος ο Βασίλης Λεβέντης, που μπήκε στη Βουλή και δεν αποκλείεται να μπει και στη Κυβέρνηση, όλοι έχουν δικαίωμα στην ελπίδα. Και δεν είναι μόνο τύποι, σαν το Νίκο Νικολόπουλο. Αρχηγοί κομμάτων, έχουν διατελέσει ο Σαμαράς, ο Αβραμόπουλος, η Ντόρα, ενώ δεν θα ήταν δυνατόν, να αποτελέσει εξαίρεση ο Γιωργάκης Παπανδρέου.

ΠΑΜΕ τώρα στο δια ταύτα: Είσαι συνέταιρος, σ’ ένα μαγαζί. Ή, έχεις κάποιους πόντους. Ή, είσαι από τα βασικά στελέχη της επιχείρησης. Και μανουριάζεις, πλακώνεσαι, τα βροντάς και φεύγεις. Είναι τόσο εύκολο, να πας απέναντι ν’ ανοίξεις δικιά σου επιχείρηση; Να έχεις τα κεφάλαια για να διαθέσεις, να πάρεις και το ρίσκο, ότι μπορεί να χάσεις τα λεφτά σου. Και ειδικά αυτή την εποχή, που η αγορά έχει στεγνώσει. Το ότι ξέρεις τη δουλειά, δεν πάει να πει, ότι θα σε προτιμήσει η πελατεία. Και σε περίοδο κρίσης, μάλιστα. Ποιος μπορεί να το κάνει αυτό, τη σήμερον ημέρα; Από φίρμα στο πάλκο να γίνει αφεντικό. Από μετρ, επειδή ξέρει πολύ κόσμο να πάει να κάνει δικό του μαγαζί. Μόνο στη πολιτική μπορεί να γίνει αυτό.

Πουθενά αλλού. Μόνο στη πολιτική, είναι τόσο εύκολο. Επειδή στο επιχειρείν της πολιτικής, όλοι αυτοί, δεν έχουνε να χάσουνε τίποτα. Μηδέν ρίσκο. Αέρα πουλάνε. Ούτε κεφάλαια χρειάζονται για αγοράσουν εμπόρευμα και πρώτες ύλες, ούτε υπάρχει πρόβλημα, να τους ξεμείνει τίποτα και να το στοκάρουν. Κανένας, που η δουλειά του είναι, να πουλάει αέρα, δεν έχασε. Πάντα θα υπάρχουνε κορόιδα, που θα αγοράζουνε. Είτε σκέτος, ο αέρας, είτε κοπανιστός, πουλάει. Αυτά.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…