Όταν δακρύζει ο Τζόλε…

Για το διπλό στη Βρέμη, μπορεί να μιλάω ώρες. Τί και αν έχουν περάσει 13 χρόνια, τα περισσότερα τα θυμάμαι λες και το ματς έγινε, πριν από δύο μήνες. Συγχωρέστε με, αλλά το κείμενο δεν θα έχει κανονική ροή με παραγράφους κ.τ.λ. Κοινώς, όπως μου έρχονται στο κεφάλι…

Πρώτα απ’ όλα, εξαιρετική η δουλειά των συναδέλφων στον ΟΤΕ, που έκαναν τρομερό αφιέρωμα στο πρώτο διπλό του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ. Για αυτό και γράφω τώρα για την Βρέμη. Όσοι δεν το έχετε δει, προσπαθήστε να το δείτε. Θα ξυπνήσουν και πάλι αυτά τα πανέμορφα και δυνατά συναισθήματα. Όπως ακριβώς συνέβη στον Τζόλε. Το δάκρυ του αρχηγού, μιλά από μόνο του…

Στο τσάρτερ για τη Βρέμη, υπήρχε αισιοδοξία. Μην ρωτήσετε από που πήγαζε, αλλά υπήρχε. Ίσως έπαιξε ρόλο ότι το ίδιο αεροπλάνο χρησιμοποιούσε η Εθνική του Ρεχάγκελ. Οπότε, λίγη τύχη θα την είχε η ομάδα και την είχε!

Ο Λεμονής, από το Σέεφελνετ, προετοίμαζε αυτό το στιλ παιχνιδιού, με την γρήγορη μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση. Η απόλυτη δικαίωσή του, ήταν η νίκη στη Βρέμη. Με τον Ολυμπιακό να συναντά μεν δυσκολίες στην Ελλάδα, αλλά στην Ευρώπη να κάνει περήφανους. Μέχρι και στη Μαδρίτη, με 10 παίκτες από τα πρώτα λεπτά, διεκδικούσε αποτέλεσμα μέχρι τέλους…

Ήταν τέτοια η πίεση για να σπάσει επιτέλους η κατάρα, που ακόμα και στο 1-3 φοβόμουν. Έλεγα, τί άλλο θα γίνει, για να μην κερδίσουμε. Αποδείχθηκε περίτρανα βέβαια, ότι τίποτα δεν θα σταματούσε εκείνη την ομάδα…

Δεν συζητώ για γούρια. Τα κάναμε όλα, κυρίως, μαζί με Γιώργο Νοικοκύρη, Δημήτρη Γρηγορόπουλο και Κώστα Ζαφείρη! Με τον Μήτσο, μεταδίδαμε δίπλα δίπλα. Εγώ για τον ΣΠΟΡ FM και ο Μήτσος για τον Flash. Αν ακούσει κάποιος προσεκτικά τις περιγραφές, η φωνή του Μήτσου ακούγεται στον ΣΠΟΡ FM και η δική μου στον Flash…

Δεν λέω για τους Γερμανούς που καθόντουσαν στα επίσημα, ακριβώς κάτω από τα δημοσιογραφικά. Στα γκολ γυρνούσαν έντρομοι, μην πιστεύοντας ότι οι δημοσιογράφοι πανηγύριζαν με τέτοιο τρόπο…

Το ματς είχε και αρκετό παρασκήνιο. Στα δημοσιογραφικά στέκια και πριν το ταξίδι του Ολυμπιακού κυκλοφορούσε το σενάριο, ότι το ματς με τη Βέρντερ θα ήταν το τελευταίο για τον Λεμονή. Ακόμα και αν κέρδισε, αφού και ο ίδιος σκεφτόταν την παραίτηση. Υπήρχαν και εσωτερικά θέματα, βλέπετε. Ευτυχώς, δεν έκανε πράξη την σκέψη…

Στις κερκίδες, στον αγωνιστικό χώρο, στην μεικτή ζώνη και στα αποδυτήρια το πάρτι ήταν ατελείωτο. Κάποια στιγμή βγαίνει ο Τάκαρος για να πάει στη συνέντευξη Τύπου. Ο μεταξύ μας διάλογος:

– Τάκη.

– Όχι τώρα για δηλώσεις Ηρακλή, μετά, δεν προλαβαίνω.

– Τάκη, δεν θέλω δηλώσεις. Να σε αγκαλιάσω θέλω…

Το πάρτι συνεχίστηκε και στα ταξίδι της επιστροφής. Η κατάρα έσπασε. Η απόλυτη ηδονή. Κι φυσικά το τελευταίο επεισόδιο παίχτηκε στο αεροδρόμιο, με τον κόσμο να αποθεώνει την αποστολή…

Από τότε πέρασαν 13 χρόνια. Ο Ολυμπιακός έκανε και άλλα μεγάλα διπλά. Κατά τη γνώμη μου, το πιο δύσκολο ήταν στο Λονδίνο το 3-2, με το γκολ του Φιμπόγκανσον. Η Βρέμη μένει στην 1η θέση, γιατί μιλάμε για την πρώτη φορά. Και αυτή η άτιμη είναι γλυκιά…

Πάμε και στο σήμερα. Ο Θρύλος, έχει μπροστά του μια ιστορική ευκαιρία και μπορεί να ξεπεράσει και την Βρέμη. Το έχω ξαναγράψει, εδώ στο 10.gr. Τρία ματς απομένουν για να γίνει το όνειρο των φίλων του Ολυμπιακού πραγματικότητα. Αρχής γενομένης από τον επαναληπτικό με την Γουλβς. Αν η ομάδα κερδίσει τους Άγγλους, τότε όλα είναι πιθανά.

Ακόμα και το «Τάκη ψυχάρα, Ολυμπιακάρα», να μετατραπεί σε «Μάρτινς, ψυχαρά, Ολμπιακάρα»…

https://www.youtube.com/watch?v=KO6K9zvSWt0

https://www.youtube.com/watch?v=YjtznzyEw48