Οι δίμετρες ξανθιές του Γιώργου Σαββίδη

Το μόνο που ξεχώριζε κάπως από την τραγική συνολικά εικόνα της ομάδας μου το βράδυ της Τετάρτης στην Καλαμαριά, ήταν ο Λέο Μάτος. Σ΄ένα παιχνίδι που εξ΄αρχής έμοιαζε περισσότερο ως διαδικαστικό, ο Βραζιλιάνος ήταν όαση. Πραγματικός σκύλος. Από το πρώτο λεπτό μπήκε φουριόζος, έτρεχε, διεκδικούσε, τρελαινόταν κάθε φορά που κάτι δεν του πήγαινε καλά. Ειδικά σ΄ένα γήπεδο περιορισμένων διαστάσεων που μπορούσες να διακρίνεις κάθε μορφασμό, ο Βραζιλιάνος έδειχνε να ζει κάθε φάση ενός αγώνα, που προδιαγραφόταν ως αυτό που ονομάζουμε ΄΄ματς του κώλου΄΄.

Τελικά δεν είναι μόνο ζήτημα ποιότητας, ταλέντου και τακτικής παιδείας που ο Μάτος τα έχει και με το παραπάνω, είναι και θέμα ταμπεραμέντου, ψυχής και ποδοσφαιρικής φιλοσοφίας. Είναι δεδομένο πως όταν γεράσει και παίζει μπάλα με τα εγγόνια στην αυλή του, θα βγάζει όσο πάθος του επιτρέπει η βιολογική του κατάσταση.

Ο Βραζιλιάνος βεβαίως είναι κι επικίνδυνος ώρες ώρες, πολλές φορές αυτή του η τρέλα τον κάνει να φτάνει στα άκρα και να παίζει με τη φωτιά, φλερτάροντας με κάρτες κάθε απόχρωσης.

Όλα αυτά όμως είναι μέρος ενός πακέτου, ανήκουν στον ίδιο άνθρωπο. Σε περίπτωση που με κάποιον μαγικό τρόπο αφαιρούσες μέρος του πάθους του, θα συρρίκνωνες τους κινδύνους μεν, αυτόματα όμως και την αγωνιστική προσφορά του.

Στη ζωή άλλωστε δε γίνεται να τα έχουμε όλα όπως τα θέλουμε, αν έχεις εργασία θα έχεις χρήματα -έστω λίγα- λιγότερη ξεκούραση και πίεση χρόνου, αν αυτά σε πνίγουν μπορείς να μείνεις χωρίς δουλειά, αλλά δε θα έχεις χρήματα..
Μια γυναίκα στο πλάι σου σημαίνει συντροφιά μαζί και γκρίνια, αν δεν αντέχεις τη γκρίνια επέλεξε να μοιραστείς τη ζωή σου με ντουβάρια, έτσι πάνε αυτά, διαλέγεις και παίρνεις λοιπόν…

Υπό το ίδιο πρίσμα αντιλαμβάνομαι και τις συχνότατες είναι η αλήθεια παρεμβάσεις του Γιώργου Σαββίδη στην ποδοσφαιρική καθημερινότητα, παρεμβάσεις που γίνονται viral αφού τα ΜΜΕ κερδίζουν κλικ, μια και η εθισμένη στο κουτσομπολιό κοινή γνώμη, αδυνατεί ν΄αντισταθεί στον πειρασμό να διαβάσει πως αντέδρασε ο Γιώργος, πως σχολίασε εκείνο το γεγονός, τι απάντησε στον τάδε.

Ο Γιώργος Σαββίδης είναι παιδί, αν σκεφτούμε όλοι τι κάναμε στην ηλικία του, θα τον αντιμετωπίζαμε με περίσσευμα επιείκειας.

Οι περισσότερες συμπεριφορές του αναδεικνύουν μια ωραία τρέλα, που ενίοτε μπορεί να προσεγγίζει τα όρια γλυκιάς αλλά ακίνδυνης αλητείας.

Όλες όμως καταλήγουν στον ίδιο παρανομαστή και αποτυπώνουν σε τελική το πάθος που βγάζει για την ομάδα του.

Ένα πάθος που ουδέποτε εκφράστηκε με ύβρεις, συκοφαντίες, χυδαιότητες και προκλήσεις που ξεφεύγουν από τα όρια του χαβαλέ ακόμα κι αν κάποιες φορές είναι τραβηγμένες. Περισσότερες πάντως είναι οι φορές, που οι απόψεις του, σκοπίμως παρεξηγήθηκαν η διογκώθηκαν..

Στο πιο πρόσφατο συμβάν πχ, αποθέωσε το Λάμπρου που αγωνίζεται στον Πανιώνιο ως δανεικός από τον ΠΑΟΚ για το γκολ που πέτυχε στη Β αγωνιστική του κυπέλλου. Το έχει ξανακάνει με τον ίδιο παίκτη παλιότερα, το έχει κάνει με νυν ακόμα και πρώην ποδοσφαιριστές της ομάδας.

Χωρίς η ανάρτηση του λοιπόν να περιλαμβάνει υποψία αναφοράς έστω κι έμμεσης στην ομάδα που έφαγε το γκολ ή σε κάποιο στέλεχος αυτής , απάντησε ο πρόεδρος γράφοντας για μπαοκ.

Ποιος είναι άραγε ο βλαμμένος της υπόθεσης, αυτός που απλώς αποθεώνει έναν παίκτη που ανήκει στην ομάδα χωρίς να προσβάλει ή ο άλλος που χωρίς αφορμή υιοθετεί ρητορική κάφρου?

Πότε προσέβαλε ο Σαββίδης τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναικό, την ΑΕΚ οποιαδήποτε ομάδα, πότε αναφέρθηκε στο Μαρινάκη ή στον Αλαφούζο με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς ή προσδιορισμούς ή βαρύτερους σαν αυτούς που κάνουν θραύση στο διαδίκτυο?

Αν είναι απαγορευτικό να απαντά σε αυτούς που του εύχονται θάνατο, χωρίς μάλιστα να ρίχνει λάδι στη φωτιά, δώστε εσείς το καλό παράδειγμα και πείτε πότε αφήσατε αναπάντητη κάποια ύβρη, έστω και μικρότερου βαθμού.

Ο Γιώργος Σαββίδης ήταν αυτός που ευχήθηκε καλή ανάρρωση στον κυρ Σάββα, ήταν αυτός που αποθέωσε το Ρομπέρτο μετά την κατάθεση στεφάνου στη μνήμη των θυμάτων των Τεμπών, που υποκλίθηκε στους Μποτία-Ρέτσο όταν έσπευσαν να βοηθήσουν τον Ουάρντα που είχε πάθει κράμπα…

Ακόμα όμως κι αν προσπεράσουμε τα παραπάνω, αναρωτιέμαι ποιος γαύρος θα αντιστεκόταν στον πειρασμό να τρολάρει βάζελους για την υπόθεση με τον απλήρωτο μανάβη, τραγουδώντας συνθήματα έξω από τη Λεωφόρο για να σπάσει πλάκα?

Τι σημασία έχει αν είναι ο γιος του ιδιοκτήτη, τα παιδιά του Σαββίδη και του κάθε εύπορου επιχειρηματία απαγορεύεται δηλαδή να παθιάζονται?, Ποια νομοθεσία γραπτή ή μη, ποιος κώδικας ηθικής το προβλέπει?

Τι σημασία έχει επίσης αν πήγε όπως λένε συνοδεία φουσκωτών να φωνάξει συνθήματα έξω από το γήπεδο του ΄΄ο Αρης΄΄ κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι είναι ο Βαν Νταμ για να μπορεί να δείρει μια γειτονιά ολόκληρη…

Είναι πέρα από κάθε λογική να βρίσκεται στο στόχαστρο από γαύρους που χαζογελούσαν όταν ο Σισέ αποχώρησε πιο μαύρος από το γήπεδο τους και η αντίδραση του προέδρου τους ήταν ΄΄εντάξει μωρέ δεν έγινε κάτι άξιο λόγου΄΄ με σαφή υπονοούμενα πως ΄΄ και να σας δέρνουμε εδώ μέσα πρέπει να τις τρώτε ευχάριστα΄΄.

Όπως και Παναθηναικών που δεν τόλμησαν να πουν κακό λόγο για το Φιλιππίδη όταν πλάκωσε στο ξύλο τον Ευθυμιάδη. Εντός της ασφάλειας και της ασυλίας που του προσφέρει η έδρα έκανε ότι έκανε ο τότε πρόεδρος του Παναθηναικού δεν πήγε στο Καραισκάκης, ούτε περίμενε το διαιτητή έξω από το σπίτι του, να λογαριαστούν σαν άντρες.

Και μιλάμε για ευυπόληπτα μέλη της κοινωνίας, καταξιωμένους επιχειρηματίες, που έχουν ΜΜΕ, συναναστρέφονται με πολιτικούς η παρουσία τους δηλαδή έχει πολιτικοκοινωνικές διαστάσεις, όχι για ένα παιδί που ηλικιακά δεν απέχει και τόσο από την εποχή της εφηβείας και που οι όποιες παρεμβάσεις δεν αγγίζουν τον ποινικό κώδικα ούτε σε επίπεδο πταίσματος.
Μ΄όλα αυτά δεν εννοώ ότι επικροτώ όσα κάνει ο Γιώργος ούτε παίζει ρόλο αν διαφωνώ επί της ουσίας.

Το αν μου αρέσει το γεγονός ότι σχολιάζει σχεδόν τα πάντα, ή οι καθαυτές παρεμβάσεις του μικρή σημασία έχει, για τον ίδιο λόγο που ούτε ο οριακός τρόπος παιγνιδιού του Μάτος μου αρέσει, λαμβάνω υπόψιν όμως όλο το πακέτο.

Είμαι σίγουρος πως όσο κι αν δεν το παραδέχεστε, όλοι θα θέλατε κάποιον ιδιοκτήτη ή μέλος της οικογένειας΄του έστω, που να βγάζει τόση τρέλα κι ενθουσιασμό για την ομάδα σας, για τον ίδιο λόγο που όλοι δε θα θέλατε απλώς στην ομάδα σας το Μάτος, αλλά θα τον λατρεύατε…

Από την πρώτη μέρα που τον μάθαμε ο Γιώργος παραμένει το ίδιο απλός και προσιτός, πολλοί του χρεώνουν πως ότι κάνει το κάνει με τις πλάτες του πλούσιου μπαμπά, όποιος μπορεί όμως να υποδείξει έστω και μια πράξη που να είναι απόρροια της οικονομικής επιφάνειας του πατέρα του, ας την παραθέσει.

Θα ήταν περισσότερο κοντά στη δική του καθημερινότητα, να βλέπαμε κάποιον που θα προσγειώνεται με ελικόπτερο στην Αριστοτέλους για να πιει καφέ, θα εμφανίζεται στην Τούμπα με πανάκριβα κοστούμια και τα cohiba σφηνωμένα στο στόμα, απαγορεύοντας στους φωτογράφους να τον αποθανατίσουν και θα κάθεται αναπαυτικά στον επίχρυσο θρόνο της σουίτας του περιτριγυρισμένος από μια ντουζίνα δίμετρες ξανθιές που θα του σερβίρουν σαμπάνια.

Το ότι ένα τέτοιο προφίλ θα προκαλούσε περισσότερο σεβασμό, θα δημιουργούσε έναν μύθο γύρω από αυτόν και θα τον έκανε πιο υπολογίσιμο και άξιο σεβασμού, αποτελεί μια από τις βασικές αρχές της επικοινωνίας

Κάπως έτσι θα έπρεπε να είναι ο γιος ενός δισεκατομυριούχου, διαφωνείτε?
Αντ΄ αυτού βλέπουμε ένα παιδί που τίποτα πάνω του δεν προδίδει πλούτο, ούτε το σνομπισμό και την υπεροψία που αυτός συνεπάγεται, ντυμένο πάντα απλά όπως κάθε παιδί της ηλικίας του, να συζητά με τον καθένα, να φωτογραφίζεται με όποιον του το ζητήσει, ακόμα και να τραγουδά συνθήματα μαζί με τον απλό κόσμο..

Το γεγονός πως χωρίς ίχνος ανωτερότητας μπορεί να γίνει ένα με εμένα, μ΄εσάς και το παιδί σας και δε διστάζει να τσαλακώσει το προφίλ του με συμπεριφορές που παραπέμπουν στον πιο χύμα οπαδό ομάδας, αναδεικνύει μια απλότητα και αγνότητα συνάμα, που θα έπρεπε να αποτελεί σημείο αναφοράς…