Ο Λεμονής, ο Ουζουνίδης και οι… «Κ.Σ.» στους «αιωνίους»

Γενικώς, τους ποταμούς σχολίων που ακολουθούν διάφορα καλοπροαίρετα ή και πέρα ως πέρα «πονηρά» ιντερνετικά δημοσιεύματα, άποψης κυρίως, τους παρακολουθώ με ενδιαφέρον από κοινωνιολογικό έως και… ανθρωπολογικό, που λέει ο λόγος.

Τους πρόσφατους σχετικούς «εμφυλίους» οπαδών του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, όμως, τους βλέπω και με άλλο μάτι: της πολιτικής επικοινωνίας. Στη βάση, συγκεκριμένα, του πόσο εύκολα μπορεί να χειραγωγηθεί μια πλατιά μάζα από μια αληθοφανή σοφιστεία.

Οι «πράσινοι» οπαδοί  τρώγονται για το αν και πόσες ευθύνες έχει και ο Μαρίνος Ουζουνίδης στην εικόνα που παρουσιάζει σήμερα ο Παναθηναϊκός. Και οι οπαδοί του Ολυμπιακού στο αν έπρεπε ή όχι να φύγει ο Λεμονής, με την ομάδα να φιγουράρει στην πρώτη θέση της βαθμολογίας και ενόψει ενός κρίσιμου εκτός έδρας αγώνα.

Η σοφιστεία που παρασύρει τους μεν στην ανούσια αντιπαράθεσή τους είναι ότι ο Ουζουνίδης «πρέπει» (έτσι είναι ορθό και δίκαιο και πρέπον) να κρίνεται και για το αμιγώς προπονητικό μέρος της παρουσίας του στον Παναθηναϊκό: μεταγραφές, διαχείριση των «ονομάτων», αξιοποίηση των ταλέντων, τακτικές, προπονήσεις, αρχικές ενδεκάδες, κοουτσάρισμα κ.λπ.

Και η σοφιστεία που παρασύρει τους δε είναι η απλή αντιστροφή του βασικού και θεμελιώδους ερωτήματος.

Για τον Μαρίνο, το πράγμα άπτεται της κοινής λογικής και είναι αρκετά εύκολο να ξεκαθαρίσει: όποιος έχει αναλάβει θέση ευθύνης, οπουδήποτε, μπορεί εύκολα να κατανοήσει για ποιο λόγο κάθε κριτική στον Ουζουνίδη ως προπονητή είναι αυτή τη στιγμή άκαιρη και άδικη.

Για τον απλούστατο λόγο ότι εδώ και μήνες δεν έχει αυτό το ρόλο στην ομάδα. Έχει το ρόλο ενός σημείου αναφοράς, ενός τοτέμ που αποτρέπει την πλήρη διάλυση.
Όταν έκανε μεταγραφές, τις έκανε υπολογίζοντας ότι όσοι θα έρχονταν θα πληρώνονται. Πληρώνονται; Όχι. Πώς λοιπόν να κριθεί γι’ αυτές πλέον; Δηλαδή, είναι ίδια η απόδοση, το κέφι, η όρεξη, η ψυχική διάθεση, η φιλοδοξία αυτών των ποδοσφαιριστών τώρα που βλέπουν το καράβι να βουλιάζει και (είμαστε βέβαιοι ότι) ίδια θα ήταν όλα αυτά εάν το καράβι αρμένιζε αγέρωχα;

Πόσο εύκολο είναι να επιβάλεις πειθαρχία, να περάσεις φιλοσοφία, να εμπεδώσεις τακτικές σε αποδυτήρια που είναι μονίμως σε σημείο βρασμού εδώ και μήνες;
Πόσο «ελεύθερος» είσαι να επιλέγεις τους καλύτερους για κάθε αγώνα όταν γνωρίζεις ότι μοναδική περίπτωση σωτηρίας είναι να πουληθούν κάποια «ονόματα» -και για να πουληθούν πρέπει να φαίνονται και να παίζουν;

Πόσο νόημα έχει να τονίζεις ότι «οι μισές ομάδες στη Σούπερ Λίγκα» έχουν απλήρωτους; Είναι Παναθηναϊκός, σε ιστορία και μέγεθος οι μισές ομάδες της Σούπερ Λίγκα; Έτσι τον υπολόγιζαν όσοι ήρθαν το καλοκαίρι; Ως μία ακόμη τέτοια;
Και ούτω καθεξής.

Όπως ίσως θυμάστε από τη Χημεία, οι αντιδράσεις εξελίσσονται με συγκεκριμένο τρόπο και παράγουν προβλεπόμενα αποτελέσματα , μόνον υπό «Κάπα Σίγμα», που λέμε. Υπό «Κανονικές Συνθήκες»: πίεση και θερμοκρασία, βασικά.

Οι συνθήκες στον Παναθηναϊκό δεν είναι κανονικές εδώ και μήνες. Το να κρίνεται, λοιπόν, ο Ουζουνίδης ωσάν να ήταν τέτοιες, είναι σα να κρίνεται ο Παρλιάρος επειδή έφτιαξε μάπα κέικ, ενώ είχε στη διάθεσή του ψιλομπαγιάτικα αυγά, ακατάλληλο αλεύρι, ελαττωματικό φούρνο, το μισό βούτυρο και το ένα τρίτο της ζάχαρης που απαιτεί η συνταγή.

Του ανήκει μέρος της ευθύνης; Ασφαλώς . Αλλά κυρίως για λόγους αρχής και όχι ουσίας. Και, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι τώρα η ώρα για να του αποδοθούν.

Στην περίπτωση του Λεμονή, πάλι, το πρόβλημα δεν είναι ο ίδιος. Προσωπικά του έχω μεγάλη συμπάθεια, διότι υπήρξε πάντοτε χαμηλών τόνων και, ολοφάνερα, με ή χωρίς καλές προϋποθέσεις και σε θετικό ή αρνητικό απέναντί του κλίμα, προσπάθησε πάντοτε στο 100% των δυνάμεών του, ούτε καν στο 99.
Και άσχετα από αριθμούς, στατιστικές και καταχωρίσεις στο παλμαρέ, αυτό είναι κάτι που οφείλεις να εκτιμάς σε κάθε επαγγελματία.

Υπάρχει όμως μια «λεπτομέρεια» που δε θα έπρεπε να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, ούτε να διαφεύγει σε κανέναν: καλώς ή κακώς,  ο Λεμονής είναι περασμένος στο συλλογικό ασυνείδητο του Ολυμπιακού –και φοβούμαι και στο ίδιο το δικό του, πλέον- ως μια πρακτική λύση ανάγκης. Ως «χρυσή εφεδρεία». Κι αυτό, καλώς ή κακώς, επαναλαμβάνω, σημαίνει ότι κάθε φορά που προσλαμβάνεται, προσλαμβάνεται με δεδομένο «ταβάνι»: όλοι ξέρουν ότι και πάλι θα δώσει το 100% του, αλλά όλοι (μοιάζουν να) ξέρουν και ότι αυτό μεταφράζεται σε ακριβώς «Χ» πράγματα. Όχι Χ-1, αλλά ούτε Χ+1.

Η πραγματική απορία, λοιπόν, δεν είναι γιατί έφυγε τώρα ο Λεμονής. Δεν είναι καν το γιατί έφυγε το καλοκαίρι για να έλθει ο ανεκδιήγητος και, σίγουρα, με χαμηλότερο γνωστό «ταβάνι» από τον Λεμονή, Μπέσνικ Χάσι. Είναι το γιατί ξαναήρθε, για 4η φορά τον Σεπτέμβριο.

Όπως  αποδεικνύει η εξέλιξη των πραγμάτων, αλλά και η κοινή λογική, ήρθε… ακριβώς για να φύγει! Για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά μέχρις να βρεθεί νέος καστανάς. Κάτι που, προφανώς, μέσα σε τρεις, άντε πέντε μέρες από την άφιξή του, είχε μεταφραστεί σε όλες τις (άφθονες) γλώσσες των αποδυτηρίων του Ολυμπιακού. Αυτό-υπονόμευση για σεμινάριο, δηλαδή.

Με άλλα λόγια, στον Παναθηναϊκό (προκειμένου να κριθεί ο Ουζουνίδης και ως προπονητής), οι «Κάπα Σίγμα» αναζητούνται. Αλλά στον Ολυμπιακό δεν αναζητούνται καθόλου. Όπως σωστά επεσήμανε και ο Κωσταβάρας, η μέση «ζωή» προπονητή στον Ολυμπιακό στα χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου είναι περίπου επτά μήνες.

MUST READ

Ασύγκριτος Ελ Κααμπί: Σπάει όλα τα κοντέρ στο σκοράρισμα – Τα αδιανόητα νούμερά του (vids)

Αυτές είναι οι «Κανονικές Συνθήκες» του! Μη σας πω οι Κανονικότατες.
Το γεγονός ότι αδικούν κατάφωρα και τον Λεμονή που δεν επέλεξε το ρόστερ, ούτε συμμετείχε στο σχεδιασμό της σεζόν ούτε στηρίχτηκε εμπράκτως για να καταφέρει ό,τι κατάφερε, έχει μικρή σημασία. Κι αν ο Γκαρσία πάρει το πρωτάθλημα, όλα καλά. Αν όχι, μόλις ολοκληρωθούν οι μεταγραφές της νέας σεζόν, επιστρέφει ο Λεμονής και αρχές Γενάρη έρχεται πάλι νέος «καστανάς». Ποιος θα εκπλαγεί;