Πιο ακριβός ο ΠΑΟ του Μαρίνου, από την ΑΕΚ του Χιμένεθ

ΟΙ ρεπόρτερ του Παναθηναϊκού, έχουν φορέσει στον Ουζουνίδη, το φωτοστέφανο του οσιομάρτυρα. Ότι, παλεύει, μόνος του, για να κρατήσει ζωντανό τον Παναθηναϊκό. Ότι, αποτελεί, τη μοναδική ελπίδα, για να σταθεί όρθια η ομάδα. Ότι, τον υπονομεύουν τα απομεινάρια του Αλαφούζου. Αλλά αυτός, παλικάρι, δεν τα παρατάει και θα πολεμήσει μέχρι τέλους. Κάτι σαν ιερή αγελάδα. Μόνο σπρέι, δεν έχουν πάρει, για να γράφουν συνθήματα, στους τοίχους της Λεωφόρου και του προπονητικού κέντρου στο Κορωπί: «Κάτω τα χέρια από τον Μαρίνο».

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, βλέπω δύο εντελώς διαφορετικά πρόσωπα. Και στη δουλειά και στη συμπεριφορά. Άλλος Ουζουνίδης, μέχρι το τέλος της περυσινής σεζόν 2016/17, άλλος Ουζουνίδης, στη σεζόν 2017/18 που διανύουμε. Λες κι έχεις να κάνεις με δύο διαφορετικούς ανθρώπους. Ο πόντος που κατ’ αρχήν, είχε πάρει, αφορούσε τη συμπεριφορά του. Δεν το έπαιξε Παναθηναικάρα. Δεν πάτησε στο συναίσθημα. Δεν θέλησε να κερδίσει με μεγάλα και ωραία λόγια την εξέδρα. Δεν χάιδεψε αυτιά. Αντιμετώπισε τη δουλειά του , καθαρά επαγγελματικά. Δεν χρησιμοποίησε το «εμείς» για να πατήσει στο πράσινο παρελθόν του, σαν ποδοσφαιριστής. Με δύο λόγια, ούτε Τάκης Λεμονής έγινε, ούτε Βλάνταν Ίβιτς. Δεν έψαξε να βρει δικαιολογίες στη Διαιτησία, ακόμα κι όταν είχε τις αφορμές. Ταυτόχρονα, παίρνει θετικό πρόσημο και η δουλειά του, στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Όλα αυτά, οφείλεις να τα αναγνωρίσεις και να του τα πιστώσεις.

ΚΑΙ ξαφνικά, στη διάρκεια αυτής της σεζόν, βλέπεις έναν άλλον Ουζουνίδη. Μετά την ήττα από τον Πανιώνιο στη Λεωφόρο να τα ρίχνει όλα στους ποδοσφαιριστές. Τρώει τέσσερα γκολ από τη Λαμία και τα βάζει με το χιόνι. Αντιλαμβάνεσαι και κατανοείς τα προβλήματα. Δεν είναι καθόλου εύκολο να δουλεύεις, όταν οι ποδοσφαιριστές είναι απλήρωτοι. Κι όταν μάλιστα στη συντριπτική πλειοψηφία τους, είναι ξένοι. Δεν είναι Έλληνες, να τους ρίξεις στο φιλότιμο, «βάλτε πλάτη», κλπ. Δεν είναι όμως και πολλές οι ομάδες της Superleague, που οι ποδοσφαιριστές πληρώνονται τη 1η του μηνός. Κι εν πάση περίπτωση, κανείς δεν έχει υποχρεώσει τον Μαρίνο Ουζουνίδη, να παίξει το ρόλο του ναυαγοσώστη. Αυτός τον έχει αποδεχθεί. Κανείς δεν θα μπορούσε να τον κατηγορήσει, αν είχε επιλέξει το δρόμο της παραίτησης. Αντιθέτως θα ανέβαινε στη δικιά μου εκτίμηση. Ότι, «εγώ είμαι επαγγελματίας και κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, δεν μπορώ να δουλέψω». Κι αυτό είναι το σωστό. Αφού ο Παναθηναϊκός, έχει ανάγκη, από προπονητή ειδικών συνθηκών, θα μπορούσε. να επιστρατεύσει κάποιον 100% δικό του. Σαν τον Ρότσα, τον Βαζέχα, τον Βλάχο που έχει δουλέψει σε ανάλογη κατάσταση στην ΑΕΚ. Τον Καρούλια, η, να ανακαλέσει από την εφεδρεία τον Γιάτσεκ Γκμοχ. Έτσι η αλλιώς, ούτε αγωνιστικοί στόχοι υπάρχουν, ούτε απαιτήσεις. Μόνο, το να παραμείνει η ομάδα στη κατηγορία. Αυτό μπορεί να γίνει και με τον Βονόρτα.

ΚΑΠΩΣ έτσι λοιπόν, οι τεράστιες ευθύνες του Μαρίνου Ουζουνίδη, μπαίνουν στην άκρη. Και δεν λέμε, ότι κατέβασε μία ομάδα τουρλουμπούκι, στη Τούμπα κι έφαγε ντόρτια με κάτω τα χέρια. Μιλάμε, για τις μεταγραφές. Μιλάμε για 13 συνολικά ποδοσφαιριστές. Και δεν βγήκε κανένας. Στη κυριολεξία, ούτε ένας. Και δεν επρόκειτο για φτηνούς ποδοσφαιριστές, από το κάτω ράφι. Όπως, οι Έλληνες, Διούδης, Αυλωνίτης, Τζάνδαρης, Κολοβέτσιος, που αποκτήθηκαν για εναλλακτικές λύσεις. Ελάχιστοι είναι αυτοί που γνωρίζουν, ότι το ρόστερ του Παναθηναϊκού ( ακόμα και μετά τις αποχωρήσεις Μπεργκ-Ζέκα) είναι ακριβότερο από της ΑΕΚ. Βάσει Transfermarkt, η χρηματιστηριακή αξία των ποδοσφαιριστών του Παναθηναϊκού, υπολογίζεται, στα 37 εκατ. Ευρώ και της ΑΕΚ στα 32 εκτμ. Οι ευθύνες του Μαρίνου Ουζουνίδη καθώς και του άμεσου συνεργάτη του, Κ.Διαμαντόπουλου, που έκαναν τις επιλογές, είναι εγκληματικές. Με τον εν λόγο Διαμαντόπουλο, να κλαίει σαν τη Μάρθα Βούρτση, στη συνέντευξή που έδωσε, για τις δραματικές συνθήκες στο Κορωπί. Για να βγάλει τις ευθύνες από πάνω του. Να λέει με τον τρόπο του, «ο Αλαφούζος φταίει που τα παράτησε. Εμείς δεν φταίμε σε τίποτα». Να προσπαθεί να βγει λάδι, λέγοντας «και τον Λιβάγια να είχαμε πάρει, κάτω απ’ αυτή τη κατάσταση δεν θα έκανε τίποτα». Αυτοί όμως που πήρανε, ήταν τελικά, τίποτα. Ακόμα και στη τύχη, ένας ποδοσφαιριστής θα έβγαινε. Δεν βγήκε ούτε ένας:

-Τσάβες. Ιδιαίτερα δραστήριος στις βραδινές εξορμήσεις του στα κλαμπ, με προτίμηση στη Φουρέιρα.
-Άλτμαν. Δεν τον είχε υπόψη του ο Αλέφαντος όταν μίλαγε για μισοπλέμονους, αλλά είναι ταμάμ.
-Σιλά: Άτεχνος. Ξυλοκόπος. Φεύγει.
-Χίλιεμαρκ. Δεκάρι, έχει ποιότητα προσφέρει με τη μπάλα, αλλά αργός. Δεν κουνιέται δεν μαρκάρει. Φεύγει, ίσως και εντός της ημέρας.
-Ινσούα. Αναπληρωματικός αριστερός μπακ. Ούτε για τον Απόλλωνα
-Λουτσιάνο Νέβες. Και πριν τους χιαστούς, δεν τον είδαμε ποτέ. Τα μαζεύει.
-Μουνιέ. Δεν πρόσφερε απολύτως τίποτα.
-Γιόχανσον. Αναπληρωματικός χαφ. Ανύπαρκτος.
-Καμπέσας. Τον έφερε πίσω η θλάση, αλλά και στα καλά του, λίγα πράματα. Δεν γύρισε από την άδεια των Χριστουγέννων και μάλλον μετακομίζει στην Αβελλίνο.

ΔΕΝ έχει ξαναγίνει. Να πανηγυρίζουν οι ρεπόρτερ, που ο Παναθηναϊκός καταφέρνει να ξεφορτώνεται τα παλτά, το ένα μετά το άλλο. Κι οι Ουζουνίδης-Διαμαντόπουλος, που τα επέλεξαν, να βγαίνουν άβρεχτοι. Πρέπει να ψάξεις πολύ, για να βρεις ανάλογο φιάσκο. Και ξαναλέμε, δεν πρόκειται για φτηνές επιλογές. Η ομάδα είναι ακριβή. Οι ποδοσφαιριστές, για τα σημερινά δεδομένα της Superleague έχουν υψηλά συμβόλαια. Η αποτυχία είναι παταγώδης και ολοκληρωτική. Κι ο Διαμαντόπουλος να θέλει να βγει κι από πάνω. Καταλήγοντας, μπορούμε να πούμε, χωρίς ίχνος υπερβολής, ότι ο Ουζουνίδης είναι τυχερός. Ο Γιάννης Αλαφούζος, (που έχει σαφώς την ευθύνη) τρώει όλο το ανάθεμα κι ο προπονητής, όχι μόνο, να βγαίνει στον αφρό, αλλά να εμφανίζεται και σαν θύμα. Αν δηλαδή ο Αλαφούζος πλήρωνε στην ώρα του, πόσο καλύτερη θα μπορούσε να είναι, αυτή η ομάδα; Αντί για 11ος, που είναι σήμερα, ο Παναθηναϊκός (μαζί με τη Λαμία) θα ήταν 6ος, μαζί Πανιώνιο και Αστέρα Τρίπολης; Κι αν δεν ήταν ο Ουζουνίδης, αντί για 16 βαθμούς, θα είχε 12, όσους κι Απόλλωνας;

Στη μουσική επιλογή, John Mayall & The Bluesbreakers with Gary Moore- So Many Roads.

https://m.youtube.com/watch?v=dwc7ZEYfWYc