Παιδιά είναι, αφήστε τα να παίξουν

Αν ζητήσουμε από έναν μέσο φίλαθλο μπάσκετ να μας πει 20 ονόματα παικτών, ενδεχομένως κανένα από αυτά που θα παραθέσουμε πιο κάτω να μην είναι στη… λίστα.

Όχι παράλογο, καθώς η Α1 είναι μια κατηγορία υψηλών απαιτήσεων και προσδοκιών, όπου πρωταθλητισμό δεν κάνουν μόνο οι δύο «αιώνιοι», αλλά και τα Τρίκαλα που προσπαθούν να σωθούν, το Λαύριο που θέλει να μπει στην τετράδα, ή ο Κολοσσός που θέλει να είναι στα πλέι οφ.

Ο σκοπός δεν αγιάζει μόνο τα μέσα, αλλά σκοτώνει και το ταλέντο. Παιδιά, όπως οι Βασίλης Τολιόπουλος (Ολυμπιακός), Ντίνος Μήτογλου, Γιώργος Καλαϊτζάκης (Παναθηναϊκός), Νίκος Μαραγκίδης, Γιάννης Καρακεχαγιάς, Γιώργος Καμπερίδης, Νίκος Δίπλαρος (Πανιώνιος), Παναγιώτης Καλαϊτζάκης, Δημήτρης Φλιώνης, Βασίλης Χρηστίδης (Άρης), Μιχάλης Λούντζης (Τρίκαλα) Αντώνης Κόνιαρης, Βασίλης Χαραλαμπόπουλος (ΠΑΟΚ), Δημήτρης Μωραΐτης (ΑΕΚ), Βασίλης Μουράτος (Λάρισα), Θωμάς Κώττας (Ρέθυμνο), Διονύσης Σκουλίδας (Κόροιβος), Γιώργος Τσαλμπούρης (Κολοσσός), δεν βρίσκονται στις αρχικές επιλογές των προπονητών.

Δεν είναι παράλογο, καθώς -είπαμε- οι απαιτήσεις είναι υψηλές και η περίπτωση του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου, ο οποίος στα 15 του ήταν περιζήτητος σε όλη την Ευρώπη και τώρα ψάχνει να βρει αυτοπεποίθηση και χρόνο, είναι χαρακτηριστική.

Κάποιοι παίρνουν περισσότερο χρόνο λόγω συνθηκών (λειψανδρία παικτών), κάποιοι έχουν… τοτέμ μπροστά τους, άλλοι δεν απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης των προπονητών, που ξέρουν ότι μια ήττα μπορεί να τους στείλει στο ταμείο ανεργίας. Κι έχουμε το οξύμωρο, να θεωρείται πετυχημένος ο Ηλίας Παπαθεοδώρου, λόγω των διακρίσεων που είχε στις «μικρές» Εθνικές, αλλά οι παίκτες που τον έκαναν πετυχημένο να έχουν περιορισμένο χρόνο και ρόλο (ίσως είναι το μόνο για το οποίο δεν ευθύνεται ο ίδιος).

Στην αντιδιαστολή αυτών των παιδιών, που είναι στις παρυφές των 20 χρόνων και που σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ίσως να ήταν παίκτες πρώτης γραμμής, υπάρχουν οι μικρότερες κατηγορίες (αναφέρομαι κυρίως στην Α2 και Β’ εθνική), οι οποίες μοιάζουν με νεκροταφεία ελεφάντων.

Με απόλυτο σεβασμό στη διαδρομή του, δεν μπορεί να ασχολείται όλος ο κόσμος γιατί δεν ανανέωσε ο Πανιώνιος το συμβόλαιο του Νίκου Μίχαλου (στα 40 του) και να θεωρείται λογικό ότι παιδιά 20-21 ετών πρέπει να περιμένουν την μπασκετική επετηρίδα.

Όχι δεν είμαι της λογικής «σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν», αλλά δεν μπορεί να υπάρχουν πεντάδες που έχουν πάνω από 150 χρόνια ζωής (αθροιστικά). Όσο ο Γιάννης Γκαγκαλούδης (τον εκτιμώ αφάνταστα) παραμένει πρωταγωνιστής της Α2, κάτι καλό κάνει ο ίδιος, κάτι λάθος το σύστημα.

Για να μην υπάρξουν λάθος εντυπώσεις, ακόμα κι αν θεωρήσουμε -με πολλές πιθανότητες να έχουμε απόλυτο δίκιο- ότι η μπασκετική οντότητα παικτών όπως οι δύο προαναφερόμενοι είναι μεγάλη, άρα μπορούν να σταθούν και σε προχωρημένη μπασκετική ηλικία, δεν συμβαίνει το ίδιο με όλους τους 30…βάλε.

Κι ο λόγος που χρησιμοποίησα τους δύο ως παράδειγμα, είναι για να μην βρεθεί κανείς να σκεφτεί ότι έχω «σημαδέψει» κάποιον από τους λιγότερο ταλαντούχους, πλην τίμιους «γέρους» του μπάσκετ, που βγάζουν το ψωμί τους διαιωνίζοντας την παρουσία τους.

Το εργοστάσιο παράγει παιδιά με ταλέντο. Αν αγκομαχούν όλοι αυτοί που προαναφέραμε, ο Γοργόνης πότε θα παίξει μπάσκετ, όταν γεράσει; Θα μου πείτε «ποιος είναι ο Γοργόνης»; Ποιος είναι ο Φιλοξενίδης και πού παίζει ο Ταζόπουλος; Ταλέντα υπάρχουν, αλλά αν δεν αποφασίσουν παράγοντες, παίκτες και προπονητές να τολμήσουν να τους δώσουν χώρο, θα αργήσουν να βγουν από το κουκούλι και να γίνουν παίκτες.

Είναι μάλλον κουτό να αναφερθώ στα παραμελημένα πρωταθλήματα των διαφόρων U(nder), που γίνονται για να γίνονται, καθώς η ΕΟΚ ουδόλως ασχολείται μαζί τους. Περισσότερο κοστίζουν (στις ομάδες), παρά προσφέρουν.

Ένεκα του ότι κινούμαστε στο… φευγιό του 2017, με την αναμονή του νέου χρόνου, εκτός από υγεία και αγάπη, ας φέρει και περισσότερο χρόνο στην επόμενη γενιά των παιδιών, που θα μας απασχολήσουν.

Καλή Πρωτοχρονιά να έχετε/έχουμε.