Αν εκτός από Τσίπρα-Καμμένο, είχαμε κι έναν Καημένο

Περνώντας όπως και οι περισσότεροι χαλαρά τις προηγούμενες μέρες, το μάτι μου έπεσε σε συνέντευξη Λαζόπουλου στο περιοδικό «Realife».

Η πρώτη αίσθηση ήταν πλημμύρα τεστοστερόνης, αφού ο διασκεδαστής-ηθοποιός επέλεξε τη δύσκολη οδό της «ανάκρισης» από συγκρότημα που ανήκει σε φίλο του εκδότη. Ο οποίος εκδότης με τη σειρά του, φημίζεται εκτός των άλλων για το επιθετικό ύφος που έχει, τις εποχές που μεσουρανούσε στα ενημερωτικά δελτία, οι καλεσμένοι πήγαιναν με το ζόρι, κανείς δεν ήθελε να υποστεί τη βάσανο των σκληρών ερωτήσεων που έθετε.

Κι όσοι είχαν την παλικαριά να σταθούν απέναντι στην παροιμιώδη αιχμηρότητα του δημοσιογράφου, κουβαλούσαν μαζί τους γάζες και ιώδιο, για να επουλώσουν τις πληγές της μάχης με τον ασυμβίβαστο μαχητή της ενημέρωσης που καθιέρωσε τη δική του σχολή, το ρεπορτάζ του κομμωτηρίου και του μακιγιάζ. Η συγκλονιστική αποκάλυψη της συνέντευξης ήταν, πως από τον Άλφα τον έφαγαν οι Γερμανοί!

Πάντα έτσι συμβαίνει μην την ψάχνετε, αυτό που μας καθιερώνει είναι η εργασία, η αυτοθυσία, το ταλέντο μας και η αγάπη του κόσμου κι εκείνο που μας απαξιώνει είναι οι Γερμανοί, οι Σουηδοί, οι Κινέζοι, οι Εσκιμώοι, οι Illuminati και οι λοιπές σκοτεινές δυνάμεις. Εμείς δε φταίμε ποτέ, τα κάνουμε όλα τέλεια.

Αφού γνωρίζει τι συνέβαινε στα υπόγεια του καναλιού του πάντως, θα είχε αξία να μας ενημερώσει και για το πρόσωπο ή τα πρόσωπα που τον έφαγαν. Το οι Γερμανοί από μόνο του δε λέει τίποτα. Ποιοι ήταν λοιπόν οι αυτουργοί που στέρησαν από τον Έλληνα πολίτη το τεράστιο κεφάλαιο Λάκης Λαζόπουλος. Ο Σόιμπλε, ο Ρουμενίγκε ή ο Μπεκενμπάουερ ;

Σύμφωνα με την κοινή λογική πάντως, αφού τον έκοψαν οι Γερμανοί, το προηγούμενο διάστημα έκανε εκπομπές με την έγκρισή τους, σωστά: Και τελικά τον έκοψαν, όταν συνθηκολόγησε μαζί τους, ο αγαπημένος του ΣΥΡΙΖΑ! Καλό το παραμύθι, αλλά δεν έχει δράκο, όπως αντιλαμβάνεται και ο πιο αδαής…

Κατά τα λοιπά, η συνέντευξη συνιστούσε τον ορισμό της αλαζονείας και της κουτοπονηριάς, ο διασκεδαστής-ηθοποιός αντιλαμβάνεται το κοινό όπως οι καουμπόηδες τους Ινδιάνους, που αγόραζαν γούνες με αντάλλαγμα καθρεφτάκια.

Υποστήριξε πως δεν επέβαλε αυτός το ΣΥΡΙΖΑ, όταν όμως σε μια κούρσα για δυο επικεντρώνεσαι μόνο στο ένα άλογο, αφήνεις το άλλο να καλπάζει ανενόχλητο. Αλήθεια, αυτά που έταζε ο Τσίπρας του φαινόταν ρεαλιστικά και πραγματοποιήσιμα; To ότι άρθρωνε αντιμνημονιακό λόγο και ταυτόχρονα μοίραζε προεκλογικές παροχές σε ευρώ, δεν του φαινόταν περίεργο;

Υπάρχει βιντεάκι μερικών δευτερολέπτων στο youtube με αποσπάσματα δηλώσεων Τσίπρα, στο ένα υπόσχεται ότι θα σκίσει μνημόνια, στο άλλο επισημαίνει ότι δε θα πάει με τσαμπουκά στη Μέρκελ και στο τρίτο δεσμεύεται να διαπραγματευτεί, αυτά τα ήξεις αφήξεις του φαίνονταν νορμάλ και τα έκανε γαργάρα ;

Τόλμησε να ισχυριστεί ο αθεόφοβος πως η ρητορική του αφορούσε την αφύπνιση της κοινής γνώμης ώστε να ξεπεράσουμε τη βρώμικη μεταπολίτευση, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ όσο πλησιάζαμε στις εκλογές μάζευε σαν μελίσσι όχι απλά καριερίστες της μεταπολίτευσης, αλλά στελέχη που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στη μπόχα που ανέδυε ο δικομματισμός.

Σε γενικές γραμμές, η αριστερά με τις δεξιές τσέπες που πρεσβεύει ο Λαζόπουλος, αρέσκεται σε εύηχα κλισέ που χαϊδεύουν αυτιά, επί της ουσίας όμως δεν έχουν κανένα περιεχόμενο. Κι αν έχουν ένα ψήγμα, αυτό είναι ήσσονος σημασίας.

Τόσα χρόνια ας πούμε, έκαναν σημαία το δικομματισμό, λες και το πρόβλημα ήταν τα πάλαι ποτέ δύο κόμματα εξουσίας και όχι ολόκληρο το κοινοβούλιο και το σύστημα πέριξ αυτού. Είδαμε και τον Τσίπρα που έσπασε το μέτωπο, για να καταφέρει να καθεστοποιηθεί όμως, έγινε ίδιος και χειρότερος τους προκατόχους του.

Έτερο αγκάθι η οικογενειοκρατία, την οποία ουδείς μπορεί να ευλογεί εννοείται, είναι τραγικό όμως να την αναγάγεις σε μείζον ζήτημα. Αν δεν είναι έτσι, είμαστε μια χαρά τα τελευταία χρόνια που κυβερνήτες-συγκυβερνήτες δεν προέρχονται από πολιτικά τζάκια.

Κραυγάζουν περί απλής αναλογικής που είναι μεν σαφώς πιο δημοκρατικό, δεν αποτελεί πανάκεια όμως. Εκτός αν νομίζει κάποιος, πως σε περίπτωση που ο Τσίπρας εκτός από τον Καμμένο, είχε στο πλάι του έναν Χαροκαμένο κι έναν Καημένο, θα είχαν λυθεί τα προβλήματά μας. Όπως και να ΄χει, η συνέντευξη μας έκανε να καταλάβουμε, πως προέκυψε η έκφραση «τσου ρε Λάκη».