Εθισμένος στις εκτός έδρας ήττες…

Μόσχα, λίγο πριν τις 10 το βράδυ. Ένα ακόμα ματς του Παναθηναϊκού μόλις έχει τελειώσει. Αποτέλεσμα; Δυστυχώς γνωστό. Μία ακόμα ήττα. Μία ακόμα εύκολη ήττα. Μία ακόμα αποτυχία μακριά από το ΟΑΚΑ. Ένα ακόμα παιχνίδι που δεν το πάλεψε, που δεν το διεκδίκησε, που δεν το έφτασε μέχρι το τέλος. Μία από τα ίδια λοιπόν. Η άλλοτε ομάδα φόβητρο που δεν καταλάβαινε από αντίπαλο και έδρες έχει καταντήσει περίγελος, αφού δεν μπορεί να κάνει εκτός έδρας νίκη παρά μόνο σε παιχνίδια που δεν έχουν βαθμολογική σημασία ή που ο αντίπαλος δεν διεκδικεί κάτι.

Σε δύο σεζόν, την περσινή και τη φετινή έως τώρα τουλάχιστον, οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού έχουν να θυμούνται δύο μόλις παιχνίδια στα οποία η ομάδα τους στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Ένα στην Μπάμπεργκ στο ντεμπούτο του Τσάβι Πασκουάλ στον πάγκο του Παναθηναϊκού, όπου και κέρδισε στο τέλος στις λεπτομέρειες και ένα στην Μπασκόνια λίγο πριν το φινάλε της κανονικής περιόδου, όπου εν πολλοίς έκρινε την παρουσία του τριφυλλιού στην πρώτη τετράδα.

Σε παιχνίδια play off τα τελευταία χρόνια δεν έχει καταφέρει να πάρει το ροζ φύλλο, ενώ και στα παιχνίδια της πρώτης φάσης φεύγει από όλες τις έδρες των μεγάλων ομάδων χαμένος. Στο ΟΑΚΑ οι πράσινοι μεταμορφώνονται. Μοιάζουν σαν να είναι άλλη ομάδα, αφού ακόμα και στην κακή τους μέρα μπορούν να υποτάξουν οποιονδήποτε αντίπαλο ανεξαρτήτως δυναμικής ή ποιότητας roster. Δυστυχώς με βάση τα μέχρι τώρα δείγματα και η φετινή χρονιά φαίνεται να βαδίζει στα ίδια μονοπάτια. Και μη μου πει κανείς για τα διπλά που κάνει ο Παναθηναϊκός σχεδόν κάθε χρόνο στο ΣΕΦ, εφόσον τα παιχνίδια στην Ελλάδα είναι διαφορετικής φιλοσοφίας και ιδιαιτεροτήτων.

Ο Παναθηναϊκός αισθάνεται και είναι κυρίαρχος εντός των συνόρων, ενώ στην Ευρώπη φαίνεται να έχει στη μετά-Ομπράντοβιτς εποχή σοβαρή κρίση ταυτότητας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι απουσιάζει από τα Final Four εδώ και 6 χρόνια, αφού μετά τον Ζοτς δεν έχει φτάσει ποτέ στη διεκδίκηση του τροπαίου. Η αλήθεια είναι ότι η μετάβαση από μία τόσο καλά στημένη και δομημένη αυτοκρατορία σε μία νέα εποχή και μάλιστα με τόσο βίαιο τρόπο δεν είναι ποτέ εύκολη υπόθεση. Όμως, θα περίμενε κανείς μετά από τόσο καιρό να έχουν γίνει κάποια βήματα προόδου. Κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει και οι λόγοι είναι πολλοί.

Πρώτον, οι επιλογές σε προπονητές με εξαίρεση αυτήν του Πασκουάλ που έχει κατακτήσει στο παρελθόν τον τίτλο και γνωρίζει τα κατατόπια της διοργάνωσης, ήταν από μέτριες έως κακές. Άλλοτε λύσεις ανάγκης, βλέπε Αργύρης Πεδουλάκης, άλλοτε ανεξήγητες, βλέπε Ιβάνοβιτς και άλλοτε στοιχήματα που δεν βγήκαν, βλέπε Τζόρτζεβιτς. Χωρίς στρατηγό πρώτης γραμμής, στρατό δεν φτιάχνεις. Σε επίπεδο παικτών δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν έγιναν υπερβάσεις. Έγιναν όμως, είτε αποσπασματικά, είτε χωρίς στόχευση. Κανείς δεν έχει την απαίτηση στις εποχής που διανύει η πατρίδα μας και στο οικονομικό περιβάλλον που βιώνουμε όλοι μας, να υπάρχει κάποιος άνθρωπος, που «σπρώχνει» πακτωλό χρημάτων αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες.

Κανείς δεν έχει την απαίτηση ο Πανθηναίκός να έχει roster επιπέδου 2009 ή παλαιότερων χρόνων. Παρόλα αυτά δεν μπορεί να λέει ότι διεκδικεί το Άγιο Δισκοπότηρο του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, έχοντας στις τάξεις του παίκτες είτε άγουρους σε αυτό το επίπεδο, βλέπε Όγκαστ ή Αντετοκούμπο, είτε παίκτες που τους έχει ξεπεράσει το μπάσκετ, βλέπε Βουγιούκα, είτε παίκτες που απλά δεν μπορούν να ανταποκριθούν, βλέπε Ντένμον. Το καλοκαίρι έγιναν σοβαρά λάθη στο σχεδιασμό της ομάδας. Έφυγαν μονάδες αξίας και δεν αντικαταστάθηκαν. Δεν έγινε η υπέρβαση που απαιτούνταν για να γίνει ξανά διεκδικητής ο Σύλλογος. Το σοβαρότερο όμως λάθος το οποίο δυστυχώς μοιάζει σαν μην το καταλαβαίνει η διοίκηση του Παναθηναϊκού, είναι η αντιμετώπιση που έχει η ομάδα από τους διαιτητές της διοργάνωσης.

Σε αντιδιαστολή με τον αιώνιο αντίπαλό του, του συμπεριφέρονται ως μικρή ομάδα. Απέναντι στους μεγάλους της Ευρωλίγκας οι πράσινοι σφυρίζονται σαν μικρομεσαίοι. Νομίζω πως ήρθε η ώρα ο διοικητικός ηγέτης του Παναθηναϊκού να πει δυο λόγια στον διοικητικό ηγέτη της Euroleague. Ομάδα με έξι τρόπαια, με κόσμο, με εισιτήρια και με οικονομική επιφάνεια δεν εκλιπαρεί το σεβασμό και την ίση μεταχείριση με τις όμοιες της, αλλά τον απαιτεί και τον διεκδικεί.