Παναθηναϊκός : Αν ο Αλαφούζος ήταν ο Σκρουτζ

 Όλοι φαντάζομαι έχετε δει μέσω του κινηματογράφου, της τηλεόρασης ή έχετε διαβάσει το κλασικό αριστούργημα του μεγάλου Καρόλου Ντίκενς που προβάλλετε αυτές τις άγιες ημέρες και που αφορά τον υπέρτατο τσιγκούνη και μίζερο άνθρωπο Εμπενίζερ Σκρούτζ και την επίσκεψη που του κάνουν την παραμονή των Χριστουγέννων τρία φαντάσματα για να του αλλάξουν τρόπο σκέψης και ζωής. Βλέποντας το για πολλοστή φορά φέτος μου γεννήθηκε αυτόματα στο μυαλό μια πράσινη εκδοχή της ιστορίας.

Ο Σκρούτζ έγινε Αλαφούζος. Πέφτει λοιπόν για ύπνο έχοντας στο μυαλό του για μια ακόμη φορά ότι δεν φταίει για το κατάντημα του Συλλόγου, ότι το μόνο που έχει αξία είναι ότι έπαψε να χάνει χρήματα και χωρίς ίχνος τύψεων για την βαριά ήττα του ΠΑΟ στη Λαμία από τη νεοφώτιστη ομάδα, πέφτει κάτω από τα σκεπάσματα του. Μάλιστα είναι αποφασίσμενος να σκληρύνει περαιτέρω την στάση του αγνοώντας κάθε κραυγή για μια έστω και μικρή οικονομική ανάσα, ακόμα και αν αυτή αφορά χρήματα που ανήκουν στο Σύλλογο και δεσμεύτηκαν για δάνεια που φέρουν την υπογραφή του.

Καθώς ο ήρωας μας παραδίδεται στην αγκαλιά του Μορφέα εμφανίζεται στον ύπνο του μια εμβληματική μορφή του παρελθόντος. Ο ιδρυτής του ποδοσφαιρικού τμήματος αρχικά και του Συλλόγου στη συνέχεια, ο άνθρωπος που έδωσε σάρκα και οστά σε ένα όνειρο και δημιούργησε την Παναθηναϊκή ιδέα, ο Γιώργος Καλαφάτης. Του εξιστορεί τη γέννηση του σωματείου, τις αντιξοότητες που αντιμετώπισε και δεν τον λύγισαν, του μιλά για το μέγεθος του Παναθηναϊκού, του δίνει να καταλάβει πόσο σπουδαίο είναι να ηγείται κανείς μια τόσο ιστορικής ομάδας. Φεύγοντας του αναφέρει την επίσκεψη των επόμενων μορφών στον ύπνο του.

Ο Αλαφούζος ταράζεται, λέμε τώρα αναγκαστικά λόγω….Ντίκενς και περιμένει με αγωνία. Πρώτος έρχεται στον ύπνο του ο Απόστόλος Νικολαΐδης. Ο επονομάζομενος Πατριάρχης του Συλλόγου, που η ιστορική έδρα του τριφυλλιού φέρει το όνομα του και που για σαράντα πλέον χρόνια με τις αποφάσεις του έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο να γίνει ξακουστό το όνομα της ομάδας μιλά στον πρώην διοικητικό ηγέτη για τους τίτλους, τις χαρές που έζησε, για την αγάπη του κόσμου, για την τιμή που του έγινε με την ονοματοδοσία στο γήπεδο της Λεωφόρου και πόσο άσχημο είναι αυτό που συμβαίνει τώρα. Του δείχνει τις εικόνες από το παρελθόν, αλλά και το ζοφέρο μέλλον αν επιμείνει να σκοτώνει την ομάδα. Φεύγοντας ο Αλαφούζος αρχίζει να στριφογυρνά, είπαμε….ελέω Ντίκενς, στο κρεββάτι του.

Ξαφνικά μέσα στην γαλήνη της νύχτας ακούγεται μια βοή. Ο πρώην πρόεδρος αναστατώνεται. Από το βάθος ακούγεται όλο και πιο έντονα ένα σύνθημα. Προσπαθεί να το καταλάβει. Όσο παιρνούν οι στιγμές γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο. Μιλά για κάποιον Άγγελο  Μεσσάρη…. βάλαμε οκτώ στον Ολυμπιακό και τέσσερα στον Άρη γεια σου Άγγελε Μεσσάρη…..ακούει να φωνάζουν. Μα τι γίνεται αναρωτιέται; Η απορία του λύνεται όταν εμφανίζεται ο πρώτος μεγάλος αστέρας στην ιστορία του σωματείου. Δεν του μιλά απλώς τον κοιτά. Αφήνει τον απλό φίλαθλο που φωνάζει να.μιλήσει για αυτόν. Οι φωνές γίνονται όλο και δυνατότερες, όλο και εντονότερες μέχρι που ξυπνάει κάθιδρος. Σκέφτεται και αποφασίζει να αλλάξει ρότα.

Αν ήταν ο Εμπενίζερ Σκρουτζ ναι, αν επρόκειτο για το κλασικό παραμύθι του ανυπέρβλητου Ντίκενς ναι θα άλλαζε. Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Ωραία τα παραμύθια και οι αναγωγές αλλά δεν φέρνουν τη λύση, ούτε καν την προσμονή. Άλλη μια μέρα που φέρνει τον Σύλλογο πιο κoντά στον όλεθρο και την καταστροφή μόλις ξημέρωσε….