Λιονέλ Μέσι : Ισημερίες, ηλιοστάσια και τα… Μεσσούγενα του «ποδοσφαιρισμού»

Μέρα που είναι σήμερα, να το πούμε κι αυτό. Επειδή η μικρότερη και η μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου είναι αυτονόητα «σημαδιακές», οι μυθολογίες του κόσμου βρίθουν από θεούς και ημίθεους που γεννήθηκαν κοντά στο χειμερινό ηλιοστάσιο, γύρω στις 21 Δεκεμβρίου.

Ο συμβολισμός είναι προφανής: έρχονται στον κόσμο ως ακτινοβολούσες υπάρξεις, ακριβώς την περίοδο που το φως της ημέρας αρχίζει να κλέβει χρόνο από το σκοτάδι της νύχτας.

Αρκετοί, μάλιστα, προέρχονταν επίσης και από άμωμο σύλληψη και, επίσης, η γέννησή τους συνοδεύτηκε από παράξενα αστρονομικά φαινόμενα, τύπου «άστρου της Βηθλεέμ».

Γενικά, αυτά τα αρχέτυπα μοιάζουν να διαπερνούν όλες τις θρησκείες ανά τους αιώνες και ο χριστιανισμός δεν διαφέρει ως προς αυτό. Για λόγους πρακτικούς «πάτησε» κι εκείνος πάνω σε ημερομηνίες που ήταν σημαντικές για τις δοξασίες που αντικατέστησε –δια της πειθούς ή δια της βίας.

Άλλωστε, τα Χριστούγεννα για τρεις και πλέον αιώνες δεν γιορτάζονταν καν –πόσο μάλλον στις 25 Δεκεμβρίου. Το σκηνικό που περιγράφει η Βίβλος κατά τη γέννηση του Ιησού (βοσκοί με τα ζώα τους στην ύπαιθρο τη νύχτα) παραπέμπει σαφώς σε ανοιξιάτικη ή θερινή περίοδο και πάντως όχι σε χειμερινή και η ημερομηνία αυτή δεν αναφέρεται ως ιδιαίτερη από τους πρώιμους μελετητές, σχολιαστές και ερμηνευτές της Καινής Διαθήκης.

Τα  «Χριστούγεννα» όπως τα γιορτάζουμε σήμερα, αποτέλεσαν λίγο πολύ αυθαίρετη απόφαση των εκκλησιαστικών αρχών και τη συναντούμε ως γιορτή του Χριστιανισμού μετά την περίοδο του Πάπα Ιουλίου Α’ (337-352).

Όσο για την επιλογή της ημερομηνίας, είναι σαφές ότι σκόπευε να την κάνει ορόσημο του Χριστιανισμού για να σβήσει οριστικά από το συλλογικό ασυνείδητο την 25^η Δεκεμβρίου ως σημαδιακή ημέρα για τις παλαιότερες, ευρέως διαδεδομένες στη Μεσόγειο «ηλιακές λατρείες», που οι εορτασμοί τους κορυφώνονταν αμέσως μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο.

Το 274, ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός,  καθιέρωσε την 25^η Δεκεμβρίου ως ημέρα του «Ανίκητου Ήλιου» για να ενώσει σε μια γιορτή τουλάχιστον τρεις παλαιότερες και δημοφιλέστατες: το ελληνιστικό «Τριέσπερον» ή Ηλιούγεννα, αλλά και τα γενέθλια του αναστημένου από τους νεκρούς θεού Όσιρη  των Αιγυπτίων, όπως επίσης και του θεού Μίθρα των Περσών, που κάποιοι μελετητές ισχυρίζονται –όχι όμως χωρίς σοβαρό αντίλογο- ότι διαθέτει πολλά κοινά με τον Ιησού. Τα Χριστούγεννα ορίστηκαν για την ίδια ημερομηνία ακριβώς γι’ αυτό το λόγο: για να ξεχαστεί οριστικά ο «Ανίκητος Ήλιος» και η λατρεία σ’ αυτόν.

Αφαιρέστε εννιά μήνες –για μια τέλεια κύηση- κι έτσι προέκυψε, επισήμως το 560, επί Ιουστινιανού Α’ ο «Ευαγγελισμός» στις 25 Μαρτίου.

Παρεμπιπτόντως, το τελευταίο δεκαήμερο του Μαρτίου φιλοξενεί μια επίσης αυτονόητα «σημαδιακή» ημερομηνία, πολύ σημαντική για τις προχριστιανικές θρησκείες: γύρω στις 21 Μαρτίου προκύπτει η εαρινή ισημερία, όταν η ημέρα και η νύχτα έχουν πρακτικώς ίση διάρκεια, με όλους τους συμβολισμούς που προκύπτουν και απ’ αυτό το αστρονομικό γεγονός…

Φυσικά, ούτε η φθινοπωρινή Ισημερία, γύρω  στις 21 Σεπτεμβρίου απουσιάζει από μύθους και δοξασίες, που δεν είναι όμως της παρούσης. Τι απομένει; Μα, φυσικά, το θερινό ηλιοστάσιο. Προκύπτει συνήθως μεταξύ 20 και 22 Ιουνίου.
Και δεν είμαι πρόχειρος για να σας πω εάν κάποια διαδεδομένη σημερινή η παλιότερη επίσημη θρησκεία έχει να γιορτάσει μια πολύ σημαντική ημέρα εκεί γύρω.

Το βέβαιο είναι ότι η άτυπη θρησκεία του ποδοσφαίρου, με τα εκατοντάδες εκατομμύρια πιστών, έχει: στις 24 Ιουνίου, το σωτήριο έτος του 1987 είχαμε τα… Μεσσούγενα!

Εκείνη την ημέρα γεννήθηκε στο Ροζάριο της Αργεντινής, ο Λιονέλ Αντρές «Λίο» Μέσσι Κουτσιτίνι. Είχε και πατέρα και μητέρα, κανονικούς. Γήινους. Και τρία αδέλφια. Γήινα κι αυτά.

Πώς κατάφερε, τώρα και ο ίδιος ανήκει πραγματικά στη σφαίρα του εξωγήινου, είναι άλλη υπόθεση.

Το χθεσινό ντέρμπι είναι μόνον η αφορμή. Ένα ακόμη κόσμημα στην κορώνα του αδιαμφισβήτητου βασιλιά του ποδοσφαίρου –τουλάχιστον- της σημερινής εποχής.

Διότι δεν είναι  μόνον όσα έχει καταφέρει ως τώρα αυτή η ποδοσφαιρική ιδιοφυία, με το αστείρευτο ταλέντο και τη μαγική, μεταφυσική σχεδόν σχέση με τη μπάλα, είτε ως οργανωτής είτε ως εκτελεστής.

Ούτε μόνον όσα πολλά δείχνει ότι, στα 30 κάτι του, έχει ακόμη να δώσει.
Είναι κυρίως ο τρόπος με τον οποίο έχει πορευθεί, οι προσωπικοί δαίμονες που έχει κερδίσει, η σπάνια συμπεριφορά που έχει να επιδείξει ως τώρα μέσα κι έξω από το γήπεδο, η συνεχής βελτίωση που παρουσιάζει από αμούστακο παιδί ακόμη έως σήμερα, η ταύτισή του με την έννοια «τέλειος συμπαίκτης» και όχι μόνο τέλειος παίκτης, η «παλιομοδίτικη» αλλά τόσο σημαντική για τα κιτάπια της Ιστορίας προσήλωσή του σε μια ομάδα…

Προσωπικά, δε συγκρίνω τον Μέσσι με κανέναν άλλον στον πλανήτη, εδώ και πολλά χρόνια –πολύ δε περισσότερο με τον ταλαντούχο μεν, αλλά αφόρητα εγωπαθή Κριστιάνο.
Η χαρά μου για το χθεσινό 0-3 είναι αυτονόητη, όχι μόνο λόγω Μέσσι αλλά και λόγω Μπαρτσελόνα, που λατρεύω από μικρό παιδί.

Και πιστεύω ότι αν υπάρχει «θεός» της μπάλας πιο πάνω κι από τον «Λίο», αποκλείεται να μην τον αξιώσει να σηκώσει κι ένα Παγκόσμιο Κύπελλο.

Αυτό θα είναι και η τελική δικαίωση για έναν παίκτη-φαινόμενο απ’ αυτά που κάθε τόσο παρουσιάζονται μόνο και μόνο, λες,  για να ανανεώσουν την πίστη μιας ολόκληρης γενιάς στη θρησκεία του ποδοσφαίρου.

MUST READ

Γκος στο «10»: «Τώρα βλέπετε τις πραγματικές δυνατότητές μας»

Μην τα ξαναλέμε, άλλωστε: κάθε θρησκεία χρειάζεται ημερομηνίες ορόσημα:  η 15^η Ιουλίου μου φαίνεται μια χαρά για να σηκώσει στο «Λουζίνσκι» την κούπα που αξίζει περισσότερο από κάθε άλλον. Κι αν χρειαστεί να τη συνδυάσουμε με κάνα αστρονομικό φαινόμενο την ημερομηνία, κάτι θα βρούμε, μη σας νοιάζει.
Το ξέρουμε αιώνες τώρα τα κόλπο… 😉