Παναθηναϊκός : Υπάρχει πρόβλημα, δεν έχει βρεθεί η λύση…

Ο Παναθηναϊκός έπαιξε 50 λεπτά, κάνοντας ένα… άτυπο ρεκόρ. Ο χρόνος συμμετοχής των πέντε παικτών (Καλάθης, Παππάς, Παπαπέτρου, Τόμας, Ουάιλι) ήταν 214.64 κι ο χρόνος όλων των άλλων ήταν 35.36’’! Αυτή η εξίσωση δεν βγαίνει με κανέναν τρόπο κι ο Αργύρης Πεδουλάκης,  όσο κι αν έδωσε εξήγηση («αλλάξαμε την τακτική μας στην άμυνα κι αυτά τα παιδιά μπορούσαν να βάλουν τα κορμιά τους κα να παίξουν με τον τρόπο που θέλαμε»), το γνωρίζει προφανώς καλύτερα από μας. Ο χρόνος συμμετοχής, ο τρόπος διαχείρισης των ανθρώπινων πόρων, δείχνει το μέγεθος του προβλήματος.

Θα ήταν υποτιμητικό για τον οργανισμό του Παναθηναϊκού να σταθούμε στην απώλεια του Φριντέτ, που πάντως δεν ήταν αμελητέα. Ο Ράις έδειχνε με τη στάση του σώματος ότι ήταν ξενερωμένος. Ο Παπαγιάννης είναι εύκολος στόχος, όχι μόνο των αντιπάλων, αλλά και της εξέδρας πλέον. Ο κόουτς του Παναθηναϊκού επιχείρησε με… μπασκετικό κυνισμό να πάρει και την τελευταία σταγόνα από τον ιδρώτα, όσων είχαν διάθεση να παίξουν άμυνα. Γιατί, δεν μπορεί κανείς να κοροϊδέψει κανέναν, το ταλέντο όσων είναι στο «τριφύλλι» δεν αποτελεί ασφαλή μέθοδο για να φτάσει η ομάδα στη νίκη.

Υπάρχουν πράγματα που εύκολα βλέπει κανείς. Ο Παναθηναϊκός σε τέσσερις αναμετρήσεις, που κρίθηκαν στο σουτ (με Βιλερμπάν, Αρμάνι, Προμηθέα για το Κύπελλο και Άλμπα) έχασε, παρότι είχε την τελευταία επίθεση. Αυτό το βλέπουν όλοι. Λάθη αμυντικά -για την οικονομία της συζήτησης, ας σταθούμε στο «γκολ + φάουλ» που έδωσε ο Τόμας δίχως λόγο- υποχρέωσαν το «τριφύλλι» να κυνηγά. Είναι (και) θέμα ψυχολογίας.

Μετά την ήττα υπάρχει τάση για κράξιμο και δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι ο Παναθηναϊκός δεν παλεύει, άλλωστε η αναμέτρηση πήγε στη δεύτερη παράταση. Όποιος πει ότι «χάσαμε από την Άλμπα», ή αντίστοιχα από τη Βιλερμπάν, απλά έχει χάσει το νέο φορμάτ της Ευρωλίγκας. Θέλετε να συμφωνήσουμε ότι ο Πεδουλάκης (αντίστοιχα κι ο Κεμζούρα) είναι οι δύο χειρότεροι προπονητές του κόσμου; ΟΚ, το αποδεχόμαστε, για να προχωρήσει η συζήτηση.

Ο Αταμάν, που είχε 19 πόντους διαφορά στο 30’ και δέχθηκε 21-38 από τη Ζενίτ στην έδρα του (κέρδισε 90-88 με την ψυχή στο στόμα) πρέπει να κάνει τον διάπλου του Βοσπόρου για να μάθει. Ο Πέσιτς είναι… μυρωδιάς, γιατί δέχθηκε 32-14 στο πρώτο δεκάλεπτο κι ο Λάσο ξανάγινε ταβερνιάρης, γιατί με αυτή τη διαφορά δέχθηκε 16-36 στη δεύτερη περίοδο του κλάσικο της Ισπανίας.

Η Βιλερμπάν παίζει με 10 Αμερικανούς και βγάζει απίστευτη ενέργεια, η Χίμκι έχει τον Γιερέμπκο δεύτερη φωνή πίσω από τον Σβεντ (τι λες τώρα), η Εφές παίζει με Λάρκιν και Μίτσιτς, με τον Αταμάν να κρεμά στα μανταλάκια τον τελευταίο, μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό. Άλλαξε το μπάσκετ και πλέον κανείς δεν μπορεί να το αναλύσει με στοιχεία του… χθες, ούτε καν της περσινής σεζόν. Προδήλως δεν αναφέρομαι στον Ομπράντοβιτς, γιατί με την ομάδα που έχει και τα αποτελέσματα που φέρνει, θα έπρεπε να ζητηθεί η εσχάτη των ποινών.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Επειδή όλοι βλέπουμε το πρόβλημα (εν προκειμένω στον Παναθηναϊκό), αλλά δεν είναι απλή η λύση. Όσα κι αν χρεώσει κανείς στον Πεδουλάκη, είναι προπονητής με ορθολογική σκέψη, που -δεν το λέμε εμείς, το έχει πει μέχρι κι ο Ομπράντοβιτς- πάντα βρίσκει λύσεις στον πάγκο. Όταν, λοιπόν, αναγκάζεται να παίξει με πέντε παίκτες, χωρίς ανάσα, τότε ένα είναι το συμπέρασμα: Υπάρχει πρόβλημα, δεν έχει βρεθεί η λύση…