Ο Ομπράντοβιτς δείχνει την… επόμενη μέρα του μπάσκετ

Έχει κάνει το χειρότερο ξεκίνημα της καριέρας του. Κάποιοι λένε πως το άστρο του αρχίζει να σβήνει. Ο… βασιλιάς των δαχτυλιδιών βλέπει (;) το άστρο του να ξεθωριάζει. Κι αλήθεια περίμενε κανείς ομάδα αυτού του (οικονομικού και όχι μόνο) επιπέδου, ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς να ξεκινά με μόλις μία νίκη σε έξι αγώνες της Ευρωλίγκας; Υπάρχει, άραγε, εξήγηση γι’ αυτό το… κάζο; Γιατί περί κάζου πρόκειται.

Αν θελήσει να δει κανείς τη μικρή εικόνα, θα συμφωνήσει ότι υπάρχουν τραυματισμοί, που αλλάζουν τα αρχικά σχέδια, ότι η ήττα από τη Ζαλγκίρις θα συμβεί μια φορά στις 100, αλλά αυτά δεν αρμόζουν ούτε στο όνομα του Ομπράντοβιτς, ούτε στο βεληνεκές της Φενέρμπαχτσε. Κι ας είναι πραγματικότητα…

Αν παραμείνει κανείς να κοιτάζει τη μικρή εικόνα θα διαπιστώσει ότι Σλούκας και ΝτεΚολό δεν έχουν χημεία, δεν υπάρχει αυτό που τα προηγούμενα χρόνια έκανε καλύτερο τον Έλληνα διεθνή και πιο χρήσιμο στην ομάδα του. Δεν μπορείς αλλάζοντας τα υλικά να έχεις πάντα το ίδιο αποτέλεσμα, αλλά και δεν μπορείς να κρατάς τους ίδιους παίκτες για πάντα.

Ας αφήσουμε, όμως, τη μικρή εικόνα κι ας δούμε τη μεγάλη. Πρώτα απ’ όλα έχει αλλάξει το ίδιο το μπάσκετ. Έχουμε μπροστά μας μια πολύ μεγάλη σεζόν κι οι προπονητές που βάζουν αρχές, που θέλουν να κάνουν πράγματα, φορτώνουν στο ξεκίνημα την ομάδα τους, περιμένοντας ότι την κατάλληλη εποχή θα είναι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Για να το κάνουν αυτό, πρέπει να είναι οι… τρελοί, ή παλικάρια, ή έστω να έχουν την ασυλία, που έχει κερδίσει ο Ζοτς. Δεν είναι εκτός πραγματικότητα να πούμε ότι σήμερα κάθεται πάνω στις επιτυχίες του χθες και πως αν ήταν άλλος στη θέση του, ίσως τώρα να ήταν χωρίς δουλειά.

Πλέον οδεύουμε προς το ευρωπαϊκό ΝΒΑ, όσο κι αν βγάζουν κέρατα οι φανατικοί του σπορ, που επιλέγουν να βλέπουν ό,τι παίζεται στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και να θεωρούν… υποδεέστερα τα δρώμενα στην Ευρώπη. Ναι, δεν έχει φτάσει η Ευρωλίγκα το ΝΒΑ, αλλά προς τα εκεί κινείται. Αυτό σημαίνει ότι θα δούμε ομάδες πρώτης γραμμής, που ξέρουν ότι όταν πατήσουν το γκάζι θα προλάβουν να μπουν στα πλέι οφ, να παίζουν πιο χαλαρά στην κανονική διάρκεια.

Έχουν αλλάξει, όμως, κι οι ισορροπίες. Η Βιλερμπάν έχει αθλητικόηττα και βγάζει σκληράδα, η Ζενίτ έχει παίκτες από το ΝΒΑ, η Βαλένθια δεν είναι κακή ομάδα, ανεξάρτητα από τη βαθμολογική της θέση. Δεν υπάρχουν πια… ομαδούλες στην Ευρωλίγκα κι όποιος μιλά με αναφορές στο χθες (ακόμα και στο… πέρυσι) μπορεί να εκτεθεί. Όλοι μπορούν να κερδίσουν όλους, άρα ξεχάστε τα εύκολα βράδια.

Υπάρχει και κάτι που κρατήσαμε για το τέλος, αλλά σύντομα θα μας απασχολήσει σοβαρά: Ο Ομπράντοβιτς είχε αρκετούς παίκτες στο Παγκόσμιο της Κίνας. Δείτε τι γίνεται με αυτούς που καταπονήθηκαν το καλοκαίρι, που δεν ήταν συμβατοί με την κινεζική κουζίνα και την έβγαζαν με μακαρόνια, που γύρισαν κι αλλού πατάνε αλλού βρίσκονται, ή απλά δεν έκαναν τίποτα για να βελτιώσουν αγωνιστικές τους αδυναμίες, δεν δούλεψαν το κορμί τους.

Το κάζο του Ομπράντοβιτς μάς δείχνει την επόμενη μέρα. Με περισσότερους παίκτες, πιο μεγάλα ρόστερ, λιγότερα παιχνίδια εθνικών ομάδων, περισσότερο αθλητές και λιγότερο μπασκετμπολίστες. Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα, σ’ άλλους μπορεί να αρέσει, άλλους μπορεί να τους τρομάζει, αλλά ποιος είπε ότι όλοι αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο την τέχνη;