Το πάλλευκο ματς της Λαμίας και η… αποψοτρυπίδα του «ιντερνέ»

Επειδή η ζωή ταυτίζεται με το μεταβολισμό και ο μεταβολισμός παράγει υποπροϊόντα που είναι άχρηστα για τον οργανισμό και πρέπει να απομακρυνθούν απ’ αυτόν, όντως: όλα τα έμβια όντα έχουν και από μια κάποιου είδους κ#λ%τρυπίδα. Απ’ όλα τα έμβια όντα, όμως, μόνον ο άνθρωπος, απ’ όσο γνωρίζουμε, διαθέτει το προνόμιο (;) να έχει και μία άποψη, εκτός από μια κ@λ%τρυπίδα.

Με την πρόοδο (ή μάλλον την επάνοδο*) του πολιτισμού, τα εκκρίματα των περισσότερων ανθρώπων, ευτυχώς, έπαψαν να έρχονται σε τακτική και ευρεία επαφή με τους συνανθρώπους τους.

Φευ, επειδή όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις, η ίδια αυτή πρόοδος έφερε στο προσκήνιο όχι μόνο το ιντερνέ –sic- αλλά και τα λεγόμενα «σόσιαλ μύδια» -τις «πλατφόρμες κοινωνικιΑς διΧτύωσης», στη δημοτικιά της πλέριας κατανόησης. Οι χρήστες του ιντερνέ, άλλως «ιντερνετιστές» και κυρίως των σόσιαλ μύδια, άλλως «σοσιαλμυδιαστές», έχουν όοοοοολοι άποψη. Και εκεί την καταθέτουν. Έτσι, ο μεγάλος αυτός διαδικτυακός βόθρος, έχει φέρει, δυστυχώς, πολύ μεγάλο αριθμό ανθρώπων σε επαφή με τα εκκρίματα της κάθε «αποψοτρυπίδας», ας την πούμε έτσι. Δηλαδή της μεταφορικής οπής απ’ την οποία ακατάσχετα εξέρχονται τα εκκρίματα της άποψης που ο καθένας μας διαθέτει.

Το τι έχει ξεράσει η αποψοτρυπίδα του ενός και του άλλου από χθες, σχετικά με το ματς Λαμίας-Παναθηναϊκού, δεν περιγράφεται. Πλείσται όσαι αποψοτούλες (κατά το ξέρετε τι) έχουν ξαμοληθεί.

Για τον διΑ’ητή Αρετόπουλο και τα πρότερα κατορθώματά του που προστέθηκαν στο χθεσινό. Για τον «λάΙσμαν» Πασχάλη που χάνει αυγά και γκολ και τα Χριστούγεννα, όχι μόνο το Πάσχα. Για τον τρίτο νόμο του Νεύτωνα περί δράσης και αντίδρασης (που αναλύει τις φυσικές παραμέτρους δια των οποίων αναπηδά ή όχι η μπάλα).
Για τη θερμοκρασία μέγιστης πυκνότητας του νερού (που δεν είναι οι 0οC, αλλά οι +4οC) και τις άλλες παράξενες φυσικές και χημικές ιδιότητες του ζωοδόχου υγρού. Για το ότι, εφόσον ξεκίνησε το ματς, ίδιο ήταν το γήπεδο και για τους μεν και για τους δε.
Για το ένα, για το άλλο, για το τρίτο…

Συνεισφέρω στη σχετική ακατάσχετη ροή με τις εξής δικές μου αποψοτούλες:

1ον: Είτε αναπηδούσε τυπικώς η μπάλα είτε όχι, πιστεύει κανείς όταν αν αντίπαλος της Λαμίας ΔΕΝ ήταν ο Παναθηναϊκός, αλλά κάποια άλλη, ο Αρετόπουλος θα άρχιζε και θα τελείωνε το ματς; Με το ίδιο πείσμα και την ίδια άτεγκτη στάση;

2ον: Με τις γραμμές να καλύπτονται κάθε δέκα λεπτά και το χιόνι να πατιέται, άρα και να παγώνει, πιστεύει κανείς ότι αν η μία ομάδα ΔΕΝ ήταν ο Παναθηναϊκός, αλλά κάποια άλλη, ο εν λόγω διΑ’ητής, θα αποφάσιζε ομοίως για το αν κινδύνευε ή όχι η σωματική ακεραιότητα των παικτών –ειδικά προϊόντος του ματς;

3ον: Ο τόσο τυπολάτρης διΑ’ητής, που εφόσον μπίστηξε λίγο η μπάλα και κύλησε πέντε μέτρα αποφάσισε να γίνει κανονικά ο αγώνας, πώς και δεν ασχολήθηκε καθόλου με το γεγονός ότι σε κατάλευκο γήπεδο και με το χιόνι να πέφτει, η μία ομάδα φορούσε, εντάξει, όχι και… στολές παραλλαγής ειδικών δυνάμεων αρκτικού πολέμου, αλλά πάντως λευκές κατά βάση;

4ον: Αλήθεια; Οι παίκτες μιας υπό διάλυση ομάδας που σκέφτονται πώς και πώς να φύγουν με μεταγραφή σε λίγες μέρες, έχουν a priori την ίδια απόδοση σ’ ένα τέτοιο γήπεδο με τους παίκτες μιας νεοφώτιστης ομάδας που βλέπουν την ευκαιρία να πάρουν μια πρόκριση-σταθμό και να καταγράψουν στο παλμαρέ τους έναν θρίαμβο εις βάρος του Παναθηναϊκού (έστω κι αν απ’ αυτόν έχει μείνει όρθιο μόνο το όνομά του);
Και, τέλος,

5ον –και πιο σημαντικό απ’ όλα: Πιστεύει κανείς ότι επειδή ο Παναθηναϊκός είναι αυτή τη στιγμή ένα ξέφραγο αμπέλι χωρίς διοίκηση και χωρίς ερείσματα, οι απαξιωτικές εναντίον του συμπεριφορές έχουν πάψει να εκτιμώνται όσο και όπως πρέπει, εκεί που πρέπει;

Αυτές ήταν οι ρητορικές ερωτήσεις-αποψοτούλες μου. Τις είπα και ανακουφίστηκα κι εγώ.
Όχι όσο κάποιοι που, είμαι βέβαιος, απήλαυσαν και το χθεσινό επεισόδιο του κωμικοτραγικού, φτηνιάρικου και κακογυρισμένου σίριαλ «Ο Πράσινος Κατήφορος», παρέα με τα ογκώδη Montecristo και τα 40ρια Balvenie τους.
Ούτε όσο κάποιοι που βρίσκουν ευκαιρία να βγάλουν άχτια κάθε είδους εκ του ασφαλούς.
Αλλά πάντως, ανακουφίστηκα.

Αν μη τι άλλο, επειδή άσκησα κι εγώ το δικαίωμα που με ξεχωρίζει (;) από τους γαιοσκώληκες, τους αρουραίους, τους μπαμπουίνους, τα όρνεα και τους καρχαρίες: τα είπα, ρε αδερφέ. Αφού μπορώ, γιατί όχι;

* Στην Κνωσό και τη Φαιστό του 1600 π.Χ. διασώζονται πλήρεις και απόλυτα λειτουργικές αποχετευτικές εγκαταστάσεις.

Αλλά στο Παρίσι των «αριστοκρατών» οι Λουδοβίκοι και οι Φρειδερίκες τα έκαναν μέσα σε κουτιά με μια τρύπα από πάνω, που στη συνέχεια άδειαζαν χύμα στον Σηκουάνα. Και στο Λονδίνο τα έκαναν σε κουβάδες που στη συνέχεια άδειαζαν στο δρόμο, συνήθως μάλιστα από τα παράθυρα κι όποιον πάρει ο χάρος –κι αυτό μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, περδικαλώ.

Επίσης, σε τόσα αρχαία στην Ελλάδα δεν έχει βρεθεί ούτε ένα καλώδιο, πράγμα που αποδεικνύει ότι εμείς είχαμενε από τότενες κινητή τηλεφωνία –αλλά αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο… 😉