Ο καλύτερος όλων και η μιζέρια μας…

Το ποδόσφαιρο στα καλύτερα του. Το σύγχρονο ποδόσφαιρο προσωποποιείται σε έναν άνθρωπο. «Υπεράνθρωπο» στα γήπεδα. Τον αγαπάς, τον μισείς, τον παραδέχεσαι ή όχι είναι αυτός που έχει σημαδέψει την εποχή μας. Είναι ο Νο1. Είναι ο Κριστιάνο Ρονάλντο με ασύλληπτες επιτυχίες, ομαδικές και ατομικές, ασύλληπτες επιδόσεις.

Τα 700 γκολ που έφτασε με το χθεσινό στο Κίεβο, μια από αυτές. Η συλλογή των Τσάμπιονς Λιγκ με την φανέλα της Ρεάλ αλλά και της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, οι τίτλοι σε Αγγλία, Ισπανία και Ιταλία, το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα με την Πορτογαλία και πολλά άλλα επιτεύγματα απλά επιβεβαιώνουν πως ζούμε στην εποχή του Κριστιάνο Ρονάλντο.

Η «μάχη» με τον Λιονέλ Μέσι είναι προφανώς πολύ μεγάλη. Αυτά όμως που έχει πετύχει ο Κριστιάνο Ρονάλντο σε όλα τα επίπεδα και με διαφορετικές ομάδες τον αναγάγουν ως τον κορυφαίο.

Και σίγουρα έναν από τους κορυφαίους όλων των εποχών. Ο Πορτογάλος σούπερ σταρ είναι αναμφίβολα στο «κάδρο» με τους 4-5 ποδοσφαιριστές που μνημονεύονται και θα μνημονεύονται αιώνια. Ο Πελέ, ο Μαραντόνα, ο Ρονάλντο και ο Κριστιάνο Ρονάλντο.

Ο Ρονάλντο είναι το ποδόσφαιρο, ένα άθλημα που δυστυχώς στην Ελλάδα δεν αγαπάμε. Και όταν γράφω δεν αγαπάμε εννοώ όλοι ή τουλάχιστον από όλες τις πλευρές του «νομίσματος» για να είμαι πιο ακριβείς. Στην Ελλάδα αγαπάμε πάνω από όλα τις νίκες ακόμη και με κάθε τρόπο με συνέπεια το ποδόσφαιρο μας να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Αγαπάμε να καταστρέφουμε τον άλλο παρά να προσπαθούμε να φτάσουμε στο επίπεδο του. Το ζήσαμε και το ζούμε στα χρόνια της δήθεν εξυγίανσης και κυρίως το ζούμε με τον ξεπεσμό της Εθνικής μας ομάδας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Εθνική μας μετά την ασύλληπτη επιτυχία της Πορτογαλίας το 2004 βρίσκεται σε τόσο κακή αγωνιστική κατάσταση. Μετά το Μουντιάλ της Βραζιλίας και την παρά λίγο πρόκριση στα προημιτελικά της διοργάνωσης ακολούθησε η καταστροφική πορεία που μας έφερε κάτω από τα Νησιά Φερόε. Με ευθύνη όλων.

Τώρα όμως είμαστε χειρότερα. Τότε υπήρχε ελπίδα ανάκαμψης, υπήρξαν προσπάθειες να αλλάξει το σκηνικό όσο πιο γρήγορα γίνεται. Και άλλαξε. Βρέθηκε ξανά ισορροπία, βρέθηκε ένας προπονητής που μας «σουλούπωσε», η ομάδα βρήκε στόχο και έφτασε μέχρι τα μπαράζ για το Μουντιάλ της Ρωσίας όπου αποκλείστηκε από την καλύτερη Κροατία που έφτασε τελικά μέχρι τον τελικό της κορυφαίας διοργάνωσης. Η Εθνική είχε τότε έδρα δυνατή, η Εθνική τότε είχε παίκτες που ακόμη είχαν ζήσει επιτυχίες του παρελθόντος, είχε πλάνο, είχε σε κάτι να ελπίζει.

Τώρα δεν ασχολείται κανείς μαζί της! Ούτε καν ο προπονητής της, ο Ολλανδός που ανακάλυψαν τα… φυντάνια της «εξυγίανσης». Ο Ολλανδός που αποφάσισε να διώξει και όσους ακόμη μπορούν να προσφέρουν για να κάνει τα πειράματα του και τα χατίρια. Τον Ολλανδό που αποδεικνύεται από το πόσο σοβαρός προπονητής είναι από την χρησιμοποίηση ενός ποδοσφαιριστή βασικού παρότι δεν τον είχε καν στα πλάνα του και τον κάλεσε εξαιτίας τραυματισμού άλλου, του βασικού.

Μια Εθνική ομάδα που πάλι θα παίξει στο… επαρχιακό ΟΑΚΑ του Βαγγέλη Γραμμένου που ακόμη συνεχίζει να στρογγυλοκάθεται στην καρέκλα του προέδρου της ΕΠΟ παρά τις τεράστιες αποτυχίες, προσωπικές αποτυχίες που έφεραν το ελληνικό ποδόσφαιρο πιο χαμηλά από ποτέ.

Αλλά όπως έχω αναφέρει και στο παρελθόν δεν ασχολείται ο Γραμμένος και οι υπόλοιποι «εξυγιαντές» με την Εθνική. Δεν είναι αυτή η δουλειά τους, δεν τους νοιάζει που κατάντησε να… πανηγυρίζει τις αξιοπρεπείς ήττες.