Είναι η άποψή του, η στάση ζωής του, «ηλίθιε»…

Το τυπικό δείγμα ποδοσφαιριστή στο μυαλό του κοινού φιλάθλου; Ενας τύπος που έχει στο μυαλό του μόνο μπάλα, λεφτά, γρήγορο αυτοκίνητο, βόλτες, γκόμενες. Ποιος, αλήθεια, μπορεί να αδικήσει τον «κοινό φίλαθλο» για αυτό του το συμπέρασμα και το τσουβάλιασμα; Ποιος μπορεί να πει με βεβαιότητα πως τα πράγματα δεν είναι έτσι; Ποιος δεν αισθάνθηκε κοροϊδία και εκνευρισμό, όταν διάβαζε τις απόψεις του Ντι Μαρία, για το πόσο… δύσκολο είναι να είσαι ποδοσφαιριστής;

Ο Ντι Μαρία παραμένει ποδοσφαιριστής. Και από τους πιο καλά αμειβόμενους στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Αρα, οι απόψεις του στερούνται περιεχομένου. Στερούνται ειλικρίνειας. Διότι εάν κάνεις κάτι που δεν σου αρέσει και σε καταπιέζει και έχεις προσωπικότητα, χαρακτήρα, δύναμη και καθαρή σκέψη, το αφήνεις. Πηγαίνεις παρακάτω. Δεν γίνεσαι «προϊόν». Δεν βάζεις το «πρέπει» μιας νίκης και τα μηδενικά πάνω από την αξιοπρέπειά σου.

Η κουβέντα για το ποδόσφαιρο, τους ποδοσφαιριστές και τις αξίες άνοιξε εντυπωσιακά τις τελευταίες ημέρες. Από έναν ποδοσφαιριστή -ή καλύτερα έναν πρώην, πλέον, ποδοσφαιριστή- ο οποίος αποφάσισε να «μιλήσει» δημόσια, ανοιχτά. Να εξωτερικεύσει τις απόψεις του και τις θέσεις του. Επέλεξε να μην μπει στη μηχανή του κιμά. Αλλά να συνεχίσει να ζει ως ελεύθερος. Στο σώμα, το πνεύμα, τον νου.

Ο Δημήτρης Μελιόπουλος δεν είναι ο ποδοσφαιριστής που έχεις συνηθίσει. Δεν είναι καν ποδοσφαιριστής,. πια. Είναι, όμως, ένας σκεπτόμενος, συνειδητοποιημένος, καλλιεργημένος, αντιδραστικός νέος. Από εκείνους που έχει ανάγκη η κοινωνία. Από εκείνους που ξέρουν τι σημασία δύσκολων και περίπλοκων εννοιών όπως «προσωπικότητα», «όνειρα», «αρχές, «ανθρώπινη υπόσταση». «Λέξεων», που θα έπρεπε να είναι στην κορυφή της ανθρώπινης ιεραρχίας, αλλά που πλέον χάνονται στον κυκεώνα των αναγκών, των «πρέπει», των εγκλωβισμών, των υποχρεώσεων του καθενός. Και της ευκολίας στις υποχωρήσεις, στα «ναι σε όλα».

Εγραψε: «Αν έχω κάτι τελευταίο να πω, δική μου γνώμη, είναι προς τους νέους, τους συνομήλικούς μου ή τους μικρότερους ή και τους πολύ μικρούς, να παρατήσουν το ποδόσφαιρο και όλους αυτούς τους, απλά, ηλίθιους και να πάρουν στα σοβαρά την καλλιέργεια, τα γράμματα, την μόρφωση, το πνεύμα, την επιστήμη, την τέχνη, την μουσική, την ποίηση, τον εγκέφαλο, και γενικά το πάνω κεφάλι και ό,τι έχει να κάνει με αυτό και μόνον και να αφήσουν τις φλυαρίες»!

Καλλιέργεια, γράμματα, μόρφωση, πνεύμα, επιστήμη, τέχνη, μουσική, ποίηση, εγκέφαλος! Ολη η ουσία αποτυπωμένη σε σπάνιες λέξεις αποτυπωμένες από ένα παιδί 19 χρονών (22/03/2000). Ένα παιδί που, για τον πολύ κόσμο, έχει όλο το μέλλον μπροστά του στο ποδόσφαιρο. Είναι ένα μεγάλο ταλέντο, από τα σημαντικότερα που έχει αναδείξει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Ένα παιδί, ωστόσο, που αποφάσισε ότι δεν θα αυτοχαρακτηρίζεται από το πώς θα κλοτσάει μια μπάλα. Αλλά από το τι άνθρωπος επιλέγει να είναι με τις πράξεις του, τις γνώσεις του, τη μόρφωσή του, την ευγένεια και το ήθος του.

Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι. Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι δουλειά. Σκληρή δουλειά για κάποιους. Ευχάριστη και προσοδοφόρα για κάποιους άλλους. Ανυπόφορη για τον Μελιόπουλο. Ο 19χρονος αμυντικός μέσος του ΠΑΟΚ πήρε την απόφαση να αλλάξει δουλειά. Στα 19 του. Διότι στο δικό του ελεύθερο μυαλό, προφανώς το ποδόσφαιρο παραμένει παιχνίδι. Μακριά από εξαρτήσεις, πρέπει, κανόνες, σύνορα και παρωπίδες.

Ο Μελιόπουλος είναι ο Πάρις Γεωργακόπουλος του 2019. Ενας ελεύθερος άνθρωπος. Που σκέπτεται και πράττει διαφορετικά από τη μάζα. Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που το πνεύμα, η ανθρώπινη φύση, η διαφορετική σκέψη, οι αξίες, και οι ανθρώπινες αντιστάσεις είναι πιο ισχυρές από το «κοινό αίσθημα», το «κοινό καλό».

Οσο για εκείνα που ανέφερε ο Μελιόπουλος για την… κατήχηση του Γιάννη Παπαδημητρίου, αλλά και όσων επιλέγουν να διδάξουν τα λάθος πράγματα στους νέους ποδοσφαιριστές; Είναι η άποψή του, η στάση ζωής του, «ηλίθιε»…

MUST READ

Η «κρυφή ατζέντα» με το Final Four – Τελικά τι συμβαίνει με την Euroleague;

Το ποδόσφαιρο δεν θα αλλάξει επειδή ο Μελιόπουλος θα σταματήσει να παίζει επαγγελματικά. Ούτε θα πάψει κανείς να το αγαπάει, να το λατρεύει, να θέλγεται από την ομορφιά και το σασπένς του. Αλλά ίσως κάποιοι λίγοι (ποδοσφαιριστές), καταλάβουν ότι η ευρύτητα του πνεύματος, η μόρφωση, η άποψη, είναι κομμάτια που πρέπει να προσθέσουν στον εαυτό τους. Και τότε και το ποδόσφαιρο θα γίνει καλύτερο.