Ο… κόκκινος κύκλος

Λένε πως ο κύκλος είναι το τέλειο σχήμα, γιατί δεν έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος, ότι συμβολίζει ταυτόχρονα το πεπερασμένο και το άπειρο. Κι είναι τσιτάτο χρόνων πως όταν ένας κύκλος κλείνει, ένας άλλος ανοίγει. Κρατήστε αυτά για εισαγωγή και πάμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω.

Πάμε κάπου στα μισά του 2012, όταν μια ομάδα που έμοιαζε να βαράει διάλυση, με νεαρούς παίκτες, δίχως βαριά περπατησιά στην Ευρώπη, ξεκίνησε ψάχνοντας το αποτύπωμά της. Οι αλλαγές στους ξένους, η τύχη που κατά κανόνα είναι σύμμαχος των τολμηρών, το πεταχτάρι του Πρίντεζη (αν ανατρέξουμε στον παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο «… η ζέστη, τα λόγια του παπά) κι ο Ολυμπιακός ξεκίνησε τον πιο πετυχημένο κύκλο της ιστορίας του.

Πέρασαν επτά χρόνια, η ιστορία έχει γραφτεί κι όλοι αναγνωρίζουν πως αυτός ο κύκλος οσονούπω κλείνει (αν δεν έχει ήδη κλείσει). Παιδιά που τότε ήταν… πολλά υποσχόμενα, τώρα είναι φτασμένοι παίκτες (Σλούκας), έχουν δει και τις δυο πλευρές του νομίσματος (Μάντζαρης), έγιναν… σημαίες (Πρίντεζης), αλλά όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος.

Ο Ολυμπιακός έχει συνέχεια και πρέπει να ξεκινήσει τον επόμενο κύκλο. Όταν μια συνταγή είναι πετυχημένη δεν την αλλάζεις, απλά τη βελτιώνεις. Κι ήδη οι πρώτες πινελιές έχουν μπει. Ο Αντώνης Κόνιαρης πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του σε παρκέ Ευρωλίγκας και μοιάζει να είναι βελτιωμένη έκδοση του Βαγγέλη Μάντζαρη, αν και… κανείς δεν είναι (κλώνος) κανενός, οπότε ίσως και να είναι αυθαίρετες οι συγκρίσεις. Απλά, να έχουμε μια… εικόνα, βρε παιδί μου.

Ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη κι ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος μοιάζει να πατά στα χνάρια του Κώστα Παπανικολάου (λόγω θέσης ο συσχετισμός), που βρήκε χώρο στον Άρη, έδειξε το ταλέντο του, πήρε εικόνες κι εμπειρίες και τώρα είναι πυλώνας στο «ερυθρόλευκο» παιχνίδι.

Θα μπορούσε να είναι και το σίκουελ του Γιώργου Πρίντεζη, ο οποίος περιπλανήθηκε στη Λάρισα, πριν γίνει ο… Αη Γιώργης στο λιμάνι. Ο Χαραλαμπόπουλος κάπου μπερδεύτηκε με τόσα καλά που άκουσε, έχασε τον προσανατολισμό του, πίστεψε ότι είχε περπατήσει μια διαδρομή, που απλά έβλεπε μπροστά του. Έφαγε τις σφαλιάρες του και κόντρα στον ΠΑΟΚ έδειξε ωριμότερος από την ηλικία, η οποία αναγράφεται στην ταυτότητά του.

Αυτό ήταν το μεγάλο του όπλο από τα 16 του, ο τρόπος που «διάβαζε» το παιχνίδι. Φαίνεται ακόμα πιο ώριμος, αλλαγμένος σωματικά, απαλλαγμένος (;) από ψυχολογικά βάρη, που ακολουθούν τις υψηλές προσδοκίες, έτοιμος να ψάξει τη δική του δεύτερη ευκαιρία, δίχως να τον έχουν πάρει τα χρόνια.

Διαφωνεί κανείς ότι αυτά τα 22χρονα είναι στην ελίτ της γενιάς τους; Δεν είναι τα μόνα, αλλά έχουν ενδιαφέρον κι αν δικαιώσουν όσα ειπώθηκαν από πολύ νωρίς, από χείλη ειδικών και μη, ίσως είναι το δίδυμο των Ελλήνων που θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για την επόμενη μέρα.

Αντί επιλόγου: Είναι ωραία όλα αυτά, αλλά η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή και πρέπει να φάνε πολύ ξύλο, να… φάει η μούρη τους χώμα, για να μπουν στα παπούτσια των προκατόχων τους.

Αμφότεροι πέρασαν από τον Παναθηναϊκό και γνωρίζουν ότι δεν θα τους χαριστεί τίποτα, πως αν θέλουν να παίξουν σε υψηλό επίπεδο, να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα, πρέπει να το κερδίσουν.