Πόσα χανουμάκια έχει χαρεί ο Χαλίφης;

Όλα τα προηγούμενα χρόνια που γνωρίζαμε εκ των προτέρων τον πρωταθλητή και άπαντες ήμασταν σε θέση να μαντέψουμε με σχεδόν απόλυτη βεβαιότητα το νικητή κάθε αναμέτρησης πριν αυτή ξεκινήσει, αφού στο Ελληνικό πρωτάθλημα είχε καταργηθεί κάθε έννοια ποδοσφαιρικού δικαίου και ο κανόνας βάσει του οποίου διεξάγονταν τα παιγνίδια ήταν πως το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, η μόνιμη επωδός στα χείλη όλων των φιλάθλων ήταν, τι ωραία που θα ήταν ρε γαμώτο να γινόμασταν Αγγλία, εκεί που το πρωτάθλημα παίζεται επί ίσοις όροις.

Εκεί που ο νικητής δεν προαποφασίζεται σε σκοτεινά γραφεία γι αυτό και δεν υπάρχει ομάδα που να έχει υπογράψει σύμβαση μονιμότητας με την κατάκτηση των τίτλων, εκεί που η τελευταία ομάδα της κατηγορίας με έδρα μια κωμόπολη, έχει το δικαίωμα να κερδίσει την Τσέλσι του Αμπράμοβιτς μέσα στο Λονδίνο.

Θυμάμαι σαν τώρα τα σχόλια όταν το πήρε η Λέστερ, αποθεωτικά όχι μόνο για το κατόρθωμα της ομάδας του Ρανιέρι αλλά και για ολόκληρη τη δομή του Εγγλέζικου ποδοσφαιρικού συστήματος, που δεν επιτρέπει σε κανέναν να χαλάσει ή να αλλοιώσει έστω και μερικώς, το κυρίαρχο προιόν, δηλαδή το ποδόσφαιρο.

Αυτό που όλοι ανεξαιρέτως στην Ελλάδα, από παράγοντες μέχρι δημοσιογράφους και φιλάθλους έχουμε διαλύσει, προκειμένου να ικανοποιήσουμε ένα δικό μας εγωισμό, ότι κι αν αυτός αφορά.

Τέλος πάντων, το θέμα είναι όπως έστω από αυτό το μικρό δείγμα γραφής φαίνεται πως για πρώτη φορά φέτος η Ελληνική λίγκα δικαιολογεί τον προσδιορισμό Super. Μέχρι πέρσι, όλοι απορούσαμε »που υπάρχει αυτό το Super ρε πούστη μου, εμείς γιατί βλέπουμε ένα μονότονο και βαρετό πράγμα?»

Η πρωτιά του Ατρόμητου είναι το λιγότερο, ή μάλλον είναι το κερασάκι στην τούρτα.
Τα υλικά της τούρτας, που όλοι θέλουμε να γευτούμε και αποτελεί προυπόθεση για την πρωτοπορία της ομάδας από το Περιστέρι, της βαθμολογικής θέσης του Λεβαδειακού, της πορείας του Πανιώνιου, είναι τα δυο τεράστια διπλά του πρωτοπόρου, το Χ του χλιδάτου ΠΑΟΚ κόντρα στους 10 παίκτες του φτωχού Απόλλωνα και πολλά άλλα.

Για να συμβούν αυτά όμως, κάποιοι θα έπρεπε να το επιτρέψουν.
Ας μη γελιόμαστε, αυτοί που το απαγόρευαν τα προηγούμενα χρόνια ήταν η ΕΠΟ η ΚΕΔ και τα «κοράκια», που όριζε.

Έξω από τα αποδυτήρια των φιλοξενούμενων στο Καραισκάκης όπως του ΟΑΚΑ και της Λεωφόρου παλιότερα, είχαν τοποθετήσει νοερά την πινακίδα «απαγορεύεται η νίκη» με την απαραίτητη υποσημείωση «οπότε μην είστε κορόιδα και ξοδέψετε τζάμπα δυνάμεις, φάτε και κανα 2-3 κόκκινες, κάντε τα καλά παιδιά και θα είμαστε όλοι ευτυχισμένοι».

Αυτό είναι το πρώτο και βασικό βήμα και το λέω γνωρίζοντας πως το τελευταίο που μπορεί να μπει φυλακή είναι το Ελληνικό δαιμόνιο.

Οι εγχώριοι παράγοντες θα συνεχίσουν να ψάχνουν άκρες με τα στραγάλια και κάποιοι δεν αποκλείεται να βρουν τρόπους να τύχουν ευννοικής μεταχείρισης -συνέβη και φέτος-, θα πρόκειται σίγουρα όμως για κάτι περιστασιακό, χωρίς επιτελική καθοδήγηση, άρα και διάρκεια.
Για τους ίδιους λόγους όμως που το ποδόσφαιρό μας δε βρώμισε σε ένα 24ωρο, δε γίνεται να απαλλαγεί από τους λεκέδες με ένα και μόνο πλύσιμο.

Το βασικό ζητούμενο είναι να αποφασίσεις να βάλεις μπουγάδα.
Το οξύμωρο είναι πως ενώ έχουμε αδιαμφισβήτητα δείγματα γραφής, το κοινό δε φαίνεται να πολυενθουσιάζεται με τα νέα δεδομένα.

Χθες πάνω σε ποδοσφαιροκουλτούρα με φίλο ΠΑΟΚτσή, άκουσα «καλά ρε πρωτάθλημα είναι αυτό, ακούς εκεί πρώτος ο Ατρόμητος…»
«Μα εσύ μου έλεγες τι ωραία να βλέπαμε κάποια Λέστερ στην Ελλάδα και τώρα δε σου αρέσει» τον ρώτησα.
Προφανώς θέλαμε Λέστερ όσο δεν ελπίζαμε εμείς, φέτος που φρούδες ή μη ελπίδες υπάρχουν, μας χαλάει το ενδεχόμενο.

Για τον ίδιο λόγο όμως που δε γίνεται να καθαρίσει σε μια μέρα το ποδόσφαιρο επειδή δε βρώμισε με το πάτημα ενός κουμπιού, δεν είναι δυνατόν να αλλάξει εύκολα η νοοτροπία του μέσου Έλληνα οπαδού, που διαμορφώνεται δεκαετίες τώρα!

Που θα πάει όμως, είναι θέμα χρόνου ν΄αλλάξει…
Όλη αυτή η ιστορία, που έφερε το Σπανό στην πρώτη θέση και χαρίζει στους φιλάθλους κάτι μοναδικά ανταγωνιστικό και αμφίρροπο, έχει έναν ηθικό και ταυτόχρονα φυσικό αυτουργό.
Αυτόν που στα κατευθυνόμενα ΜΜΕ, βόλευε να βαφτίσουν χαλίφη.

Τώρα που το έργο παίζεται ήδη στις οθόνες οπότε κάθε άποψη δε γίνεται να στηρίζεται σε εικασίες αλλά να τεκμηριώνεται με ντοκουμέντα, περιμένω με αγωνία να διαβάσω, πόσα χανουμάκια από το χαλιφάτο απόλαυσε επιτέλους ο νέος χαλίφης και μάλλον θα περιμένω για πολύ ακόμα..