Ερωτευμένοι στα χρόνια της χολέρας…

Με τις πράξεις, τις παραλείψεις, τα λόγια και τις σιωπές μας, συστηνόμαστε –θέλουμε δε θέλουμε- κάθε στιγμή, κάθε ώρας, κάθε μέρας στους απέναντί μας.

Με όσους είχα –είχαμε- επικοινωνιακή επαφή πολλά χρόνια τώρα, δεν υπάρχει ζήτημα, λοιπόν. Έχουμε συστηθεί πάρα πολλές φορές: ξέρω ότι ξέρουν πως, για μένα, το να έπαιρνε ο –κάθε- Ατρόμητος το πρωτάθλημα θα ήταν πραγματική ηδονή! Λύτρωση και εξαγνισμός. Ελπίδα, αισιοδοξία και χαμόγελο.

(Τι στα διάλα, άλλωστε; Όσοι με γνωρίζουν από τότε, ξέρουν και πόσο από καρδιάς χάρηκα και το πρωτάθλημα της γενναίας Λάρισας, ενώ δούλευα στον τριάντα-χρόνια-μπροστά Κοσκωτά, που ήταν φίλτατος πρόεδρος του Ολυμπιακού, ενώ ο ίδιος ήταν φόλα Παναθηναϊκός –ω, ναι: και αθλητικώς, μη σας πω κυρίως έτσι, όλη η Ελλάδα ένα μεγάλο κρεβάτι είναι, Doctor Ruth μου… Κλείνει η παρένθεση).

Για όσους συστηνόμαστε μόλις σήμερα, ωστόσο, οφείλω να το πω λιανά: το να έπαιρνε ο Ατρόμητος το πρωτάθλημα, στα μούτρα του Μαρινάκη, του Μελισσανίδη, του Σαββίδη και του Κομπότη (τι; Υπάρχει άλλος παράγων άξιος αναφοράς σ’ αυτή την ποιητική μεταφορά;) θα ήταν για μένα σκέτη ταύλα!

Και πώς αλλιώς, δηλαδή, να ήταν; Τι στο καλό μυαλό ενός οποιουδήποτε λογικού ανθρώπου που αγαπάει το ποδόσφαιρο υπάρχει μεμπτό, κακό ή απωθητικό στο να πάρει το πρωτάθλημα μια ομάδα καλοστημένη, σοβαρή, μεθοδική, που έχει μάθει από τα λάθη της των προηγούμενων χρόνων; Η ομάδα της έβδομης σε πληθυσμό (βάσει της απογραφής του ’11) πόλης στην Ελλάδα; Η ομάδα μιας πόλης που πάντοτε είχε μεράκι με τον αθλητισμό; (Για να μην αναφέρουμε και το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι, chick-wise, γκομενικώς-πως, σα να λέμε, «σαν το Μπουρνάζι δεν έχει»; ☺ )

Θα σας πω τι: μεταξύ των 87 λέξεων της πιο πάνω παραγράφου υπάρχει και η λέξη-ειδοποιός διαφορά. «Ελλάδα». Και τα παράγωγά της.

Ο Ατρόμητος είναι ελληνική ομάδα. Το Περιστέρι είναι ελληνική πόλη. Η Super League (πάλαι ποτέ Σούπερ Λίγκα ή, όπως εξ αρχής την ονόμαζα στον «Κασκαντέρ» του πραγματικού Sportime, «Σούπερ Λίγδα») είναι ελληνικό πρωτάθλημα.

Οπότε, λυπάμαι εκ των προτέρων, αλλά, παρότι θέλω τόσο πολύ να διαψευστώ όσο και ο Τσίπρας ήθελε να βγει το «Ναι!-μένουμΕυρώπη-γκαστρώστε-μας-με-Νταιζελμπλουμάκια-και-ταράξτε-μας-στο-spanking», στο δημοψήφισμα του ’15, ο Ατρόμητος, δυστυχώς, δεν θα πάρει το πρωτάθλημα.

Όχι επειδή δεν είναι η «Λέστερ της Ελλάδας». Αλλά επειδή η Ελλάδα δεν είναι Αγγλία. Εάν αποδειχθεί στην πορεία της σεζόν καλοστημένη, σοβαρή και μεθοδική, η ομάδα της 13ης σε πληθυσμό πόλης στην Αγγλία, μπορεί να πάρει πρωτάθλημα στα μούτρα της Άρσεναλ, της Τότεναμ, της Σίτυ, της Γιουνάιτεντ. Η ομάδα της 7ης πολυπληθέστερης ελληνικής πόλης, δε μπορεί.

Δεν θα την αφήσουμε. Όλοι. Όλοι όσοι συνθέτουμε το σύστημα «ελληνικό ποδόσφαιρο» -έναν βόρβορο μετριότητας και αμορφωσιάς, μισαλλοδοξίας, βιαιότητας, αλητείας, αναξιοπρέπειας και δουλοπρεπούς θαυμασμού στους «μάγκες», που με τον παρά ντωνε, πηδούσιν και την κυρά ντωνε και τη δική μας, άμα λάχει να ας ‘ούμε.

Όσοι αγαπούν και στηρίζουν τους «Ατρόμητους» στο Greek Horror Story του ελληνικού ποδοσφαίρου, μοιάζουν με ανθρώπους που αποπειρώνται τον έρωτα στα χρόνια της χολέρας –όχι αυτής στο σάλιο του γραφικούμπα, μικρού Αδώνιδος πρόεδρα της ΠΕΟΣΔΗΝ, δεν ξέρω πώς λέγεται αυτό το εκτόπλασμα. Την πραγματική λέω: αυτή που σε αφήνει νεκρό επειδή τίποτε άλλο δεν έχει μείνει μέσα σου, πλέον, για να βγει…

Όλοι συνθέτουμε το στάσιμο, βρόμικο νερό στο οποίο ευδοκιμούν παράσιτα και παθογένειες.
Και, για να μην παρεξηγηθώ, το «όλοι», δεν είναι υποκριτικό. Δεν είναι η αποδοκιμαστική γκριμάτσα βδελυγμίας αυτού που ο ίδιος μόλις αμόλησε την πορδή στο κατάμεστο βαγόνι του μετρό. Το αντίθετο. Όχι μόνο δε βγάζω την ουρά του σιναφιού μας απ’ έξω, αλλά την τοποθετώ σε κεντρικό ρόλο.

Διότι, βλέπετε, ενόψει και της απεργίας μας, που είμαι βέβαιος ότι χωρίς να ξέρετε γιατί, οι περισσότεροι μισείτε και (κούνια που σας κούναγε…) θεωρείτε «συντεχνιακή», το να γράφεται και να λέγεται κάτι ως έχει, δεν είναι μικρό ζήτημα, παρεμπίπτον. Είναι κεντρικό ζήτημα. Σοβαρό. (Τόσο σοβαρό που, να ξέρετε, έχει κυρίως να κάνει με τους «εκδότες», όχι με τους δημοσιογράφους –στα κρατούμενα για κουβέντα κάποια στιγμή κι αυτό….).

Επειδή, όπως και να ΄χει το πράγμα, όμως, εδώ οι «εκδότες» μου είπαν να γράφω ό,τι θέλω, θα σας το πω άλλη μια φορά: λίγα πράγματα θα γούσταρα, όσο το να απολαύσω την ταραχή στο κρανίο στα… «επικοινωνιακά teams» (μη χέσω), των «δυνατών» του ποδοσφαίρου μας, στην περίπτωση που ο Ατρόμητος το τραβήξει μέχρι τέλους το βιολί και την κάνει την ωραία ζημιά. Μακάρι!

Επαναλαμβάνω: δυστυχώς, δεν το πιστεύω. Όμως, επίσης, ξαναματαεπαναλαμβάνω (που λεν κι οι μορφωμένοι). «Κι αν σου –την- κάτσει;» Σου αλλάζει ή όχι, τη ζωή;