Έργο που έχει ξαναδεί…

H προσαρμογή του Αβραάμ και του Τόρο στις ανάγκες μιας δύσκολης βραδιάς. Η σκυταλοδρομία ανάμεσα στον Τσιμίκα και τον Γκιγιέρμε που με έναν τρόπο «μοιράστηκαν» τον τίτλο του κορυφαίου στο ενενηντάλεπτο. Ο οίστρος του Ελ Αραμπί που αποδεικνύει πως έχει στα αλήθεια το «εύκολο γκολ» όσο κανείς στράικερ του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια.

Σκόρπια κομμάτια από την τελευταία εικόνα των Ερυθρόλευκων πριν το μαξιλάρι της διακοπής.

Αποδείξεις μιας νίκης που έκλεισε έναν ακόμη δύσκολο κύκλο.

Έτσι θα πάει μέχρι τα μέσα του Δεκέμβρη. Όσο υπάρχει η διαχωριστική γραμμή.

Μια ομάδα που συμμετέχει σε δύο διοργανώσεις. Οι υπόλοιπες που έχουν ένα ματς την εβδομάδα στο καλεντάρι τους.

Απαιτεί άλλες δυνάμεις, άλλη διαχείριση, άλλο βάθος.

Κυρίως απαιτεί ψυχραιμία. Γιατί τα «κενά αέρος» προφανώς δεν μπορεί να είναι τα ίδια.

Στο επόμενο τρίγωνο μετά την Μπάγερν Μονάχου κατηφορίζει η ΑΕΚ στο Φάληρο. Το ματς με τον ΠΑΟΚ είναι ακριβώς μετά το ταξίδι στο Λονδίνο και την Τότεναμ.

Ξέρεις, καταλαβαίνεις, δοκιμάζεις. Προχωράς.

Ο Ολυμπιακός πέρασε και πέρσι μια ανάλογη διαδικασία. Και η εικόνα του είχε σε πολλά ομοιότητες με την φετινή. Ένας καταπληκτικός Αύγουστος στα προκριματικά. Ο Σεπτέμβρης με τις πρώτες αρρυθμίες (νίκη στη Νέα Σμύρνη με γκολ στο 90΄+4΄, νίκη με τον Αστέρα Τρίπολης στο 90΄+2΄).

Και βέβαια εκείνο το καρέ αγώνων με ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, ΟΦΗ και Μίλαν εκτός που έφερε όλο και όλο μια ισοπαλία –σαν ήττα και αυτή- στο ΟΑΚΑ. Το χειρότερο κομμάτι της σεζόν όπως αποδείχθηκε.

Η τριλογία ΠΑΟΚ, Μίλαν, ΑΕΚ έπεσε «χρονικά» πάνω στο Λαμία, Ερυθρός Αστέρας, Άρης. Το Γεντί Κουλέ και το σοκ με τον ΟΦΗ (21/10) που έκλεισε ένα τριήμερο τους Ερυθρόλευκους στον Ρέντη, ήταν το πρώτο ματς μετά τη διακοπή. Συμπτωματικά πάλι ΟΦΗ λέει το πρόγραμμα, αλλά εντός (19/10).

Οι Ερυθρόλευκοι και πέρσι και φέτος ξεκίνησαν προετοιμασία πολύ νωρίς. Και πέρσι και φέτος επένδυσαν σε μια «φόρμα» Αυγούστου που έκρινε τον πρώτο στόχο της σεζόν.

Ακολούθησε η βουτιά στα βαθιά, των τριών αγώνων σε οκτώ νύχτες.

Πέρσι τέτοια εποχή ο Πέδρο Μαρτίνς έβαζε στην ομάδα τον Γκιγιέρμε, «τελείωνε» -πριν αρχίσει- τον Γιάγια Τουρέ. Έβαζε τον Σα αντι του Γιαννιώτη. Έστελνε στον πάγκο τον Μεριά και στην κερκίδα τον Μιράντα ενεργοποιώντας τον Σισέ. Άλλαζε τον Τσιμίκα με τον Κούτρη. Κρατούσε τον Γκερέρο για την Ευρώπη και σταδιακά έδινε στον Χασάν τον χρόνο συμμετοχής στο πρωτάθλημα.

Φέτος προσπαθεί να βάλει τώρα στην ομάδα τον Μπενζιά και τον Λοβέρα. Να κρατήσει «ζεστούς» τους Σουντανί και Κούτρη που έμειναν εκτός ευρωπαϊκής λίστας. Να βρει τρόπο να «φρεσκάρει» τον Ποντένσε και τον Βαλμπουενά  που έχουν ήδη πάρει στις πλάτες τους σχεδόν όλη την ενότητα της «δημιουργίας». Το ότι προσπαθεί βεβαίως δεν σημαίνει ότι τα καταφέρνει και όλας. Τουλάχιστον με την… πρώτη.

Οι διαφορές πέρσι και φέτος είναι επί της ουσίας τρεις.

Φέτος υπάρχει ένας περσινός κορμός, αλλά δεν υπάρχουν ο Φορτούνης με τον Λάζαρο που τέτοια εποχή με την ατομική τους ικανότητα έδιναν λύσεις.

Φέτος υπάρχει ένα ακόμη μεγαλύτερο ρόστερ από πέρσι με πολλούς να «διεκδικούν» και να «προσδοκούν» σε χρόνο συμμετοχής.

Φέτος χάρη στην αλλαγή φιλοσοφίας και στην πιο ρεαλιστική προσέγγιση της κατάστασης είναι μεγαλύτερη και η βαθμολογική συγκομιδή.

Μπορεί κάποιοι να έχουν παράπονα από την εικόνα των τελευταίων ημερών. Καλό θα ήταν όμως να βάλουν στην εξίσωση μια σειρά από αριθμούς που αν μη τι άλλο βοηθούν να δεις ολόκληρο το κάδρο.

Μόνο 1 ήττα σε 14 ματς φέτος σε όλες τις διοργανώσεις και αυτή προήλθε από μια άδικη αποβολή που έφερε τα πάνω-κάτω στο Βελιγράδι.

Πρώτος στο πρωτάθλημα με μοναδική του βαθμολογική απώλεια στο ΟΑΚΑ. Στο 90΄. Στο δεύτερο πέναλτι του Παναθηναϊκού. Τέσσερις νύχτες μετά την υπερπροσπάθεια κόντρα στην Τότεναμ.

Στο μεταξύ είναι «ζωντανός» στο Τσάμπιονς Λιγκ, εκεί που βεβαίως πλέον αναζητείται μια υπέρβαση γενικώς. Εκεί όπου ο μεγάλος στόχος ήταν οι όμιλοι. Και έγινε γεγονός.

Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι καλύτερα. Θα μπορούσαν όμως και να μην είναι.

Το σίγουρο είναι πως υπάρχει ένας προπονητής που ψάχνει «απαντήσεις» δίχως ως τώρα να αφήνει τα αποτελέσματα να του ξεφύγουν. Ένας καλός προπονητής που όταν πέρσι τον Δεκέμβρη τελείωσε η φάση των ομίλων του Γιουρόπα και ως το τέλος της σεζόν παρουσίασε έναν Ολυμπιακού που έκανε σχεδόν sold out τα εντός έδρας ματς με την Ξάνθη και τον Ατρόμητο.

MUST READ

Τα διλήμματα του Αλμέιδα ενόψει Ολυμπιακού και η διαχείριση του Πινέδα

Πέρσι δεν προλάβαινε να πάρει και το πρωτάθλημα. Φέτος προλαβαίνει. Και ας παίζει πάλι με τα «μαύρα».