Από τον Χρήστο Αρδίζογλου στον Μάρκο Λιβάγια…

Το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ ήρθε να μας αποκαλύψει τα φετινά αγωνιστικά όρια της ΑΕΚ. Μπορεί να βρέθηκαν αρκετοί μέσα στην ομάδα που έμειναν ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα και από την αντίδραση που πράγματι έδειξε η ομάδα ισοφαρίζοντας δυο φορές τον ΠΑΟΚ.

Η ικανοποίηση όμως, για το συγκεκριμένο παιχνίδι αφορά αποτέλεσμα και αντίδραση. Θα ήταν λάθος να επεκταθεί και στην εμφάνιση . Στο ματς αυτό άλλη ήταν η ομάδα που φανέρωσε την ποιότητα και τις δυνατότητές της. Πράγματα που σε γενικές γραμμές τα ξέραμε για τον ΠΑΟΚ.

Η ΑΕΚ μόχθησε πολύ στο ντέρμπι. Το πάλεψε, ο Κωστένογλου έκανε έγκαιρα τις αλλαγές που επιβάλλονταν από την εξέλιξη που είχε πάρει αλλά μέχρι εκεί. Αν το Μπίσεσβαρ είχε ευστοχήσει στο πέναλτι θα κάναμε τώρα άλλη συζήτηση και ο Κωστένογλου θα βρισκόταν ήδη σε επισφαλή θέση.

Ο ΠΑΟΚ είχε αυτοματισμούς, ταχύτητα και πολλούς παίκτες που με μια ενέργειά τους μπορούσαν να δημιουργήσουν καταστάσεις στο τέρμα του Μπάρκα. Η ΑΕΚ περίμενε να κάνει δουλειά από τις εξάρσεις του Λιβάγια κατά πρώτο λόγο και του Μάνταλου κατά δεύτερο. Η κατάσταση αυτή δεν πρόκειται να αλλάξει θεαματικά με την επιστροφή του Ολιβέιρα . Με λίγα λόγια, το ντέρμπι έδειξε ότι η ΑΕΚ έχει ταβάνι. Τέτοιο μάλιστα που δύσκολα θα της επιτρέψει -ακόμα κι αν το πιάσει- να αποτελέσει πραγματική απειλή για τους άλλους δυο διεκδικητές του τίτλου.

Δεν είναι βέβαια το συνονθύλευμα που είδαμε επί Καρντόσο. Είναι μια στρωμένη ομάδα, τακτοποιημένη σωστά μέσα στο γήπεδο με τον Λιβάγια φυσικό ηγέτη στη θέση που ήταν κάποτε ο Πέτρος Μάνταλος. Στο βαθμό που -πατώντας πάνω στις αγωνιστικές παρακαταθήκες του Μανόλο Χιμένεθ- παραμένει σφικτή στην άμυνα θα μπορέσει να παρακολουθήσει τους άλλους δυο χωρίς την χαώδη βαθμολογική απόσταση που είχε την περσινή χρονιά.

Ο Μάρκο Λιβάγια μπορεί παίζοντας έτσι χωρίς πρόγραμμα, με ελευθερία να κινείται στους χώρους που τον οδηγεί το ένστικτό του, θα την κάνει πολύ πιο ελκυστική στο μάτι και ίσως πιο αποτελεσματική ειδικά σε παιχνίδια που οι άμυνες είναι κλειστές. Ο Κωστένογλου μπορεί να μην έχει προπονητικές περγαμηνές, διαθέτει όμως την στοιχειώδη εμπειρία που του επιτρέπει να βάλει δέκα σε μια κανονική διάταξη και να αφήσει έναν να κάνει ό,τι νομίζει.

Ο θρύλος λέει ότι ότι πριν από περίπου σαράντα χρόνια ο αείμνηστος Αλκέτας Παναγούλιας ανακοίνωνε στα αποδυτήρια τη σύνθεση της Εθνικής ομάδας και στη συνέχεια, ξεκινώντας από τον τερματοφύλακα εξηγούσε στον καθένα τι ήθελε από αυτόν. Ο Αλκέτας έλεγε τι ακριβώς πρέπει να κάνουν οι δέκα από τους έντεκα και ολοκλήρωνε την ομιλία του. Ο ενδέκατος ήταν ο Χρήστος Αρδίζογλου, ο οποίος αφού δεν άκουγε τίποτα ρωτούσε τον προπονητής του.

-Εγώ μίστερ τι θα κάνω;

Κι ο φλεγματικός Αλκέτας του απαντούσε:

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

-Εσύ Χρήστο κάνε ό,τι θες. Μόνο να την δίνεις την μπάλα και στους άλλους για να σε βοηθάνε…