Κάνε και εσύ τον προπονητή του Ολυμπιακού…

Όταν ο Πέδρο Μαρτίνς πέρασε τον Ολυμπιακό στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ αποκλείοντας την Μπέρνλι «έγραψε» την πρώτη επιτυχία του στους ερυθρόλευκους. Με μια εντελώς νέα ομάδα στα χέρια του έβγαλε έξω την ομάδα που είχε τερματίσει 7η στην Πρέμιερ Λιγκ. Για τις διαφορές Ελλάδας-Αγγλίας στο ποδόσφαιρο είναι περιττό να μιλήσουμε.

Όταν ο Πέδρο Μαρτίνς έχασε το ντέρμπι από τον ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό να πετάει στα σκουπίδια… 30 ευκαιρίες η αλήθεια είναι πως δεν κατηγορήθηκε. Όταν όμως έχασε από τον ΟΦΗ στο Ηράκλειο πήρε όλο το μερίδιο της ευθύνης, πήρε πάνω του την επόμενη μέρα ξέροντας πως αν δεν γυρίσει γρήγορα τον διακόπτη θα είχε πρόβλημα και τελικά έβγαλε αντίδραση η ομάδα και ο ίδιος.

Όταν μάλιστα ο Πέδρο Μαρτίνς οδήγησε τον Ολυμπιακό στο επικό 3-1 επί της Μίλαν και την πρόκριση στους «32» του Γιουρόπα Λιγκ τότε εδραιώθηκε ως ένας πολύ καλός προπονητής.

Ο Ολυμπιακός άρχιζε να παίζει πολύ καλό ποδόσφαιρο και να δείχνει πως το νέο πρότζεκτ αξίζει να στηριχθεί. Μετά από μια μακρά περίοδο συνεχόμενων αλλαγών στον πάγκο ο Πέδρο Μαρτίνς έδειχνε έτοιμος να «σπάσει το σερί».

Όταν ο Ολυμπιακός έχασε από τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα ξανά ο Μαρτίνς μπήκε στο… μικροσκόπιο των «ειδικών». Είχε κάνει λάθη, είχε πάρει ρίσκα που δεν του βγήκαν. Το γιατί το έκανε, κανέναν δεν ενδιέφερε. Ήρθε η 4αρα επί της ΑΕΚ για να τον… αναδείξει ξανά ως «προπονητάρα» αλλά μετά ήρθε ο αποκλεισμός από την Ντινάμο Κιέβου για να… ισορροπήσει τις υπερβολές και από την και από την άλλη μεριά.

Ο αποκλεισμός από την Λαμία σε εκείνο το απίστευτο ματς ήταν το μεγαλύτερο σοκ, και η στιγμή που ο Μαρτίνς κινδύνεψε για τα καλά. Η λογική «προπονητής Ολυμπιακού» έλεγε πως ο Μαρτίνς απέτυχε και έπρεπε να φύγει. Να έρθει ο επόμενος. Ίσως να ήταν και η λογική εξέλιξη για οποιαδήποτε ομάδα.

Η διοίκηση του Ολυμπιακού αποφάσισε με ψυχραιμία να στηρίξει τον προπονητή που έβλεπε πως το «έχει», αποφάσισε να δει το δάσος και όχι το δέντρο.

Αν δικαιώθηκε το βλέπουμε φέτος. Το είδαμε σε πρώτη φάση το καλοκαίρι όταν ο Ολυμπιακός με τον ίδιο προπονητή και τον ίδιο κορμό εμπλουτισμένο με ποιοτικούς ποδοσφαιριστές πήγε «τρένο» από το δύσκολο δρόμο του Τσάμπιονς Λιγκ με 5 νίκες και μια ισοπαλία, αποκλείοντας την 2η Τσεχίας, 2η Τουρκίας, 3η Ρωσίας.

Το είδαμε και στο 3Χ3 στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος σε συνδυασμό με το 2-2 επί της Τότεναμ, με την επιστροφή από το 0-2.

Σε όλο αυτό το διάστημα ο Πέδρο Μαρτίνς έγινε ο… καλύτερος προπονητής του κόσμου. Σίγουρα καλύτερος από τον Βαλβέρδε. Ξεπέρασε τον προπονητή που είναι κριτήριο για όλους στον Ολυμπιακό από την μέρα που έφυγε.

Ήρθε το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό για να γίνει ξανά… προβληματικός, να μπει στην ίδια κατηγορία που έχουν βρεθεί όλοι οι προκάτοχοί του, δικαίως και αδίκως. Μετά το Βελιγράδι οι «ειδικοί» πλέον έχουν ξεκάθαρο το έργο.

Αν έκανε λάθη; Προφανώς και έκανε, αλλά όταν η ομάδα έχει μεγάλο ρόστερ και όταν θέλεις να το εκμεταλλευτείς παίρνεις ρίσκα. Κάποια βγαίνουν, κάποια όχι. Οι μετά-Χριστό προφήτες έχουν σίγουρα πάντα δίκιο.

Ο Μαρτίνς πέρασε την ομάδα στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και πέτυχε τον στόχο Νο1. Ο επόμενος ευρωπαϊκός στόχος είναι η 3η θέση και το Γιουρόπα Λιγκ. Ναι, χάθηκε τεράστια ευκαιρία για να ελπίζει για πιο ψηλά στο Βελιγράδι, με μια εκνευριστική ήττα από όλες τις απόψεις. Αλλά ακόμη μπορεί να ελπίζει για την 3η θέση.

Στο πρωτάθλημα που είναι ο βασικός στόχος είναι 1ος με +2 από τον ΠΑΟΚ και +3 από την ΑΕΚ μετά από 5 αγωνιστικές. Ένα πρωτάθλημα που λογικά θα κριθεί στα πλει οφ. Οι δύο χαμένοι βαθμοί με τον ΠΑΟ πόνεσαν κυρίως για την εικόνα της ομάδας. Την Κυριακή παίζει ένα εξίσου πολύ δύσκολο ματς στη Θεσσαλονίκη με τον Άρη, ματς που πρέπει να νικήσει.

Δεν πρέπει να νικήσει επειδή έχασε στο Βελιγράδι ή επειδή θα γίνει «βαρύ» το κλίμα με νέα απώλεια ή αποτυχία, πρέπει να νικήσει γιατί όλα τα ματς στην Ελλάδα πρέπει να τα νικάει. Γιατί είναι ο Ολυμπιακός και γιατί έχει τις δυνατότητες, την υποχρέωση και την ομάδα να το κάνει.

Αν νικήσει, τότε ο Μαρτίνς θα… πλησιάσει και πάλι τον Βαλβέρδε. Αν δεν νικήσει τότε ο Μαρτίνς μπορεί και να μην θεωρείται καν προπονητής… Ο παραλογισμός και η παράνοια σε όλο της το μεγαλείο.

Θα είναι σίγουρα καλό για τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ ο Ολυμπιακός να μην νικήσει στο Βικελίδης, όχι απλά γιατί θα χάσει βαθμούς, για το αυτονόητο δηλαδή. Αλλά γιατί μπορεί να δώσε αφορμή για νέες αναλύσεις «ειδικών» για το τι πρέπει να γίνει για τον πάγκο του Ολυμπιακού.

Πόσο καλό άλλωστε θα είναι για τον Ολυμπιακό να έρθει τώρα ένας νέος προπονητής από τον Χ έως τον… Μουρίνιο, να θέλει τον χρόνο του για να μάθει την ομάδα, να «πειραματιστεί» λογικά, να δοκιμάσει τα πλάνα του, να μάθει το πρωτάθλημα της… εξυγίανσης, να ζήσει το όνειρο στο Τσάμπιονς Λιγκ, να κατανοήσει πόσο σημαντικά είναι τα Χ και τα Ψ ματς για τον Ολυμπιακό, να μπει στην ψυχοσύνθεση του κόσμου, να νοιώσει την «τρέλα» για το πρωτάθλημα, να, να, να…

Το σίγουρο είναι πως θα είναι πολύ καλό για τους «εξυγιαντές».

Εν κατακλείδι, προφανώς όχι «λευκή επιταγή» στον Μαρτίνς και «αγιοποίηση» ακόμη και των λαθών του. Καλή η κριτική, άπαντες κρίνονται και μάλιστα αυστηρά στον Ολυμπιακό. Και ο ίδιος ο Μαρτίνς ξέρει πως φέτος χρειάζεται στο «ταμείο» να υπάρχουν και τίτλοι. Και για αυτό δουλεύει.

Οι υπερβολές όμως και οι συνηθισμένες αντιδράσεις στο διαχρονικό κεφάλαιο «προπονητής Ολυμπιακού» δεν βοηθούν πουθενά, δεν έχουν την παραμικρή αξία.

Ειδικά σε μια εποχή που τα σόσιαλ μίντια έχουν ισοπεδώσει τα πάντα! Την μια μέρα είσαι ο καλύτερος, την άλλη δεν υπάρχεις.

Ο Ολυμπιακός του Μαρτίνς δεν είναι τέλειος, έχει ακόμη πράγματα να φτιάξει, όπως την «χημεία» όλου πλέον του υλικού. Δεν είμαστε στο καλοκαίρι πια, είναι άλλα τα δεδομένα άρα και τα ρίσκα. Λάθη κάνουν όλοι, το ζήσαμε και με τον Βαλβέρδε που δεν νίκησε την Δόξα Δράμας. Και βρέθηκε τότε σε δύσκολη θέση. Φανταστείτε πόσο διαφορετικά θα ήταν τότε τα πράγματα αν αυτοί που πίστευαν πως πρέπει να απομακρυνθεί ο Ερνέστο επικρατούσαν…

MUST READ

Ο Μεντιλίμπαρ είπε την αλήθεια σε λίγες λέξεις και «έδειξε» γιατί ο Ολυμπιακός διαφέρει

Στο τέλος της ημέρας το ερώτημα που μένει είναι αν ο Πέδρο Μαρτίνς είναι ο κατάλληλος προπονητής για τον Ολυμπιακό. Όχι μετά από κάθε ματς, ανάλογα με το αποτέλεσμα, όπως διαχρονικά το βλέπουν σχεδόν όλοι, αλλά στο σύνολο.