Παράξενος Χειμώνας μπαίνει…

Είναι η άβολη στιγμή που ο Έλληνας οπαδός αντιλαμβάνεται ότι στο μπάσκετ (και όχι μόνο) παίζουν δύο. Τόσα χρόνια, έχοντας αφομοιώσει την απολύτως λανθασμένη αντίληψη ότι η ομάδα του είτε χάνει, είτε κερδίζει, ανεπηρέαστη από άλλους παράγοντες (ακόμα κι αν απέναντί της βρίσκεται η ποδοσφαιρική Μπαρτσελόνα), έρχεται η στιγμή να ζήσει μια άλλη πραγματικότητα.

Τι λέει αυτή η πραγματικότητα; Ότι η εξαίρεση δεν γίνεται κανόνας, ότι ο επαγγελματικός αθλητισμός έχει κανόνες χρηματιστηρίου και πως «ό,τι πληρώνεις παίρνεις». Οι δύο «αιώνιοι» πλήρωσαν πολλά, για τα δεδομένα της οικονομίας της χώρας, της μικρής αγοράς που δεν θέλγει πολυεθνικές χορηγικές επενδύσεις, της βαριάς (και άδικης απέναντι στους ανταγωνιστές) φορολογίας, όμως αυτά που έδωσαν αν αθροιστούν, δεν φτάνουν τα χρήματα που έχει δαπανήσει η Ρεάλ, η ΤΣΣΚΑ, η Φενέρμπαχτσε, η Αρμάνι Μιλάνο, η Μπαρτσελόνα, η Αναντολού Εφές, η Μακάμπι, ενδεχομένως κι άλλοι.

Μας αρέσει να λέμε ότι «δεν παίζουν τα μπάτζετ» κι είναι στιγμές που αυτό προκύπτει και μαθηματικά, κοιτάζοντας το ταμπλό ενός αγώνα και το τελικό σκορ, όμως αλήθεια πιστεύετε ότι τα χρήματα που παίρνουν παίκτες όπως ο Χίγκινς, ο ΝτεΚολό, ο Ροντρίγκεθ και άλλοι, τα παίρνουν μόνο γιατί είναι… όμορφα παιδιά; Ότι οι άλλοι είναι από το μαλακοχώρι κι εμείς από το εξυπνοχώρι;

Η εξέλιξη του σπορ απαιτεί πιο γεμάτα ρόστερ κι αυτό κάνει τον… φτωχό φτωχότερο κι ανοίγει την ψαλίδα, καθώς ακόμα κι αν σε επίπεδο πεντάδας οι ελληνικές ομάδες μπορούν να σταθούν στην Ευρωλίγκα, όσο θα ψάχνουν στο βάθος του πάγκου, τόσο θα χάνεται από τη μια το αξιόμαχο, ενώ από την άλλη θα μένει σε υψηλά στάνταρ. Γι’ αυτό πληρώνουν διπλάσια και τριπλάσια χρήματα.

Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Οι επτά ομάδες που διαβάσατε πιο πάνω, είναι κατά την ταπεινή μου άποψη πιο μπροστά από τις δικές μας. Μπορεί κάποια στην πορεία να αντιμετωπίσει προβλήματα και να βγει εκτός στόχων, αλλά σχεδόν πάντα εμφανίζεται μια Σιένα, μια Ζαλγκίρις και κάνει άνω κάτω την Ευρωλίγκα. Αν, συνυπολογίσουμε ότι οι Ρώσοι δεν περιμένουν… χαρά μόνο από την ΤΣΣΚΑ (δεν είναι η μόνη που επένδυσε χρήματα) καταλήγουν σε μια αρχική εκτίμηση, η οποία είναι σαφέστατα επισφαλής, καθώς ακόμα δεν έχουμε δει τις ομάδες πάνω στο παρκέ:

Οι δύο «αιώνιοι» θα παλέψουν για να μπουν στην 8άδα και δύσκολα θα τα καταφέρουν και οι δύο ταυτόχρονα (μακάρι). Από εκεί και πέρα το φάιναλ φορ μοιάζει τόσο μακρινό, όσο και το να μπει γυναίκα στο Δ.Σ. της ΕΟΚ.

Αυτό, όμως, είναι το λιγότερο κακό. Το χειρότερο είναι πως θα υπάρχουν βραδιές, όπου θα καταγράφονται βαριές ήττες, ακόμα κι εντός έδρας. Η αναδρομή στο παρελθόν, το ότι «εμείς κάποτε αυτούς τους κερδίζαμε με κατεβασμένα χέρια», έχει τόση αξία όσο κι η ανάλογη επίκληση του χθες από ανθρώπους του Πανελληνίου. Πρέπει, λοιπόν, να έχουμε όλοι υπομονή, να καταλάβουμε μέχρι που φτάνουν τα πόδια μας για να απλώσουμε το πάπλωμα και να μην ζητάμε κάθε αγωνιστική να φύγουν το προπονητικό τιμ, οι μισοί παίκτες και οι δύο μασκότ (συμπαθέστατες).

Καλοθρεμμένα μου, ώρα να συνηθίσετε και σε καταστάσεις… ζόρικες κι εδώ θα φανεί πόσοι είναι οπαδοί των ομάδων τους και πόσοι λάτρεις της νίκης.

MUST READ

Live η αναμέτρηση της Λίβερπουλ με τη Σαουθάμπτον

Άσχετο: Νίκο (Παπαδημητρίου) θυμάσαι εκείνο το παλιό ανέκδοτο με τον τύπο, που μπαίνει ξαφνικά στο σπίτι, ανοίγει την ντουλάπα και βρίσκει γυμνό έναν άντρα να του λέει «τώρα αν σας πω ότι περιμένω το λεωφορείο θα με πιστέψετε;». Ε, κάπως έτσι κι εμείς περιμένεις να πιστέψουμε αυτή τη χαζομάρα, που έγραψε ο πάντα πρόθυμος περί τυχαίας συνάντησης; Αν έτσι ξεκινάς τη δεύτερη θητεία σου στην ΚΕΔ/ΕΟΚ, θα δικαιώσεις αυτούς που έλεγαν ότι καλώς (εγώ διαφωνούσα) έφυγες την πρώτη φορά. Μπορείτε και καλύτερα.