Παναθηναϊκός: Άντεξε, στάθηκε, σηκώνεται

Δεν είναι και λίγο. Μέσα σε τρεις εβδομάδες ήρθαν όλα ανάποδα. Τα πάντα. Το «καμπανάκι» στη Λαμία, οι «καμπάνες» με τον ΟΦΗ, τα «μπαμ – μπουμ» στο Βικελίδης. Αυτή η τεσσάρα από τον Άρη ήταν τόσο βαριά που θα μπορούσε να είχε διαλύσει τον Παναθηναϊκό.

Τι πιο εύκολο από το να φύγει ένας προπονητής μετά από συνεχόμενες αποτυχίες. Τι πιο απλό από το να τον ακολουθούσε και ο τεχνικός διευθυντής. Σε μια ομάδα που έτσι κι αλλιώς μοιάζει να παίζει με την πλάτη στον τοίχο εδώ και πολύ καιρό. Σε μια ομάδα που δεν βρίσκει ηρεμία σχεδόν ποτέ. Από την κερκίδα, μέχρι το αγωνιστικό. Πάντα υπάρχει κάτι να την «τρώει». Κάτι για να γκρινιάζουμε.

Ήταν πολύ εύκολο εκείνα τα τέσσερα γκολ και με παιχνίδι απέναντι στον Ολυμπιακό να ακολουθεί, να τα τινάξουν όλα στον αέρα. Τον σχεδιασμό, το πρότζεκτ, την πορεία επιστροφής προς την «κανονικότητα». Διότι σε αυτό το σημείο βρίσκεται ο Παναθηναϊκός. Σε μια πορεία επιστροφής του. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Θα ήταν εύκολο για τον Νταμπίζα να πει στον Αλαφούζο πως πρέπει να αλλάξει ο προπονητής για να συνέλθει η ομάδα. Θα ήταν εύκολο ακόμα και για τον Αλαφούζο απλά να άλλαζε πορεία και να τους έδιωχνε και τους δύο. Σε στιγμές κρίσης ένα… ηλεκτροσόκ λειτουργεί ευεργετικά. Όπως έκανε ο Μελισσανίδης στην ΑΕΚ. «Πακέτο» έδιωξε Καρντόσο – Λυμπερόπουλο και βρήκε τον εαυτό της η ομάδα μέσα σε λίγες μέρες. Μέχρι και το «θαύμα» με την Τραμπζονσπόρ άγγιξε.

Ο Αλαφούζος αποφάσισε να εμπιστευτεί τον Νταμπίζα και την εισήγησή του να μην αλλάξει το παραμικρό. Το δίδυμο Νταμπίζας – Δώνης βγήκε ενισχυμένο από εκείνο το δευτεριάτικο ραντεβού στα γραφεία του ΣΚΑΪ. Με μια πρόκληση μπροστά. Να αλλάξει η ομάδα πρόσωπο μέσα σε χρόνο… που δεν είχε. Την Κυριακή ερχόταν ο Ολυμπιακός, την επόμενη αγωνιστική το ματς με τον Πανιώνιο.

Η ψυχραιμία που επέδειξε ο Δώνης, η διαχείριση που έγινε στο Κορωπί κυρίως στον ψυχολογικό τομέα, η δουλειά που ακολούθησε απ’ όλους, έκαναν την ομάδα να σταθεί όρθια. Να πατήσει και πάλι γερά στα πόδια της.

Δεν κέρδισε κάτι σπουδαίο ο Παναθηναϊκός από τις δύο τελευταίες Κυριακές του. Ούτε ομαδάρα έγινε, ούτε επιτρέπει – ακόμα – στον κόσμο της να πιστεύει πως από ‘δω και πέρα θα δουν ένα… τρένο που δε θα σταματάει. Χρειάζεται υπομονής και χρόνος.

Απέδειξε, όμως, πως είναι ένα γκρουπ βασισμένο σε πολύ γερές βάσεις. Με τα σωστά του και τα λάθη του. Είναι ένας οργανισμός που αναπνέει, που αντέχει σε εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις και που δε διαλύθηκε εκεί που όλοι τον είχαν ρίξει σε μια γωνιά και τον σφυροκοπούσαν.

Άντεξε, στάθηκε και σηκώνεται. Και αυτή η «μαύρη» περίοδος του ξεκινήματος ίσως λειτουργήσει ευεργετικά για τη συνέχεια της σεζόν.