Εθνικός προβληματισμός

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης δεν είχε αυξημένη εθνική συνείδηση, όχι όσο αυτοί που ανέξοδα τον κρίνουν από τα αδικαιολογήτως φιλόξενα για κάθε άποψη (για να έχεις γνώμη πρέπει να έχεις γνώση) μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι πρόδηλο ότι όλοι αυτοί πληρώνουν με ενθουσιασμό τους φόρους τους, ζήτησαν να υπηρετήσουν τη θητεία τους στην… πινέζα, κάνουν ανακύκλωση, γενικώς στον τομέα που τους αναλογεί κάνουν το δικό τους καθήκον.

Δεν υπάρχει άνθρωπος, μηδέ εξαιρουμένων των ιθαγενών του Αμαζονίου, που δεν είχαν πρόσβαση σε ίντερνετ και τηλεόραση, που να μην συνομολογεί ότι αν ο Σπανούλης δεν είχε επιλέξει να αποσυρθεί από την Εθνική, τώρα θα έβλεπε (μαζί με εμάς) τη φανέλα του κρεμασμένη στον… ουρανό του ΣΕΦ.

Ποιος είμαι εγώ να διαφωνήσω με τη φρενίτιδα περί εθνικού χρέους των απανταχού ιερολοχιτών παικτών, οπότε μαζεύω ξύλα για να ετοιμάσουμε τη φωτιά, που θα κάψουμε τον… ρίψασπη Καλάθη, αλλά για σταθείτε μισό ρε φουστανελάτοι. Ξέρετε τι σημαίνει συμμετοχή στην Εθνική, πέρα από τις κορώνες, τη συγκίνηση για τη φανέλα με το εθνόσημο κι όλα αυτά που παπαγαλίζετε δίχως να έχετε βιωματική εμπειρία (εκτός κι αν στα μονά που ενδεχομένως -αν φέρνατε την μπάλα, οπότε υποχρεωτικά συμμετείχατε- παίζατε, φέρνατε και τη Μαιρούλα να τραγουδήσει τον εθνικό ύμνο);

Ρωτήστε τον Αργύρη Πεδουλάκη και τον Ντέιβιντ Μπλατ τι έδειξε η ζυγαριά των παικτών, που επέστρεψαν από την Κίνα. Γιατί βλέπετε, είναι υποχρέωση του Αντετοκούνμπο να παίξει στην Εθνική, όμως δεν είναι υποχρέωση να έχουν μαζί τους έναν μάγειρα. Όχι γιατί είναι καλοθρεμμένα, αλλά επειδή το κινέζικο φαγητό δεν ενδείκνυται για αθλητές άμαθους σε αυτόν τον τρόπο διατροφής, οπότε η καθημερινή κατανάλωση υδατανθράκων (μακαρόνια), που ήταν ασφαλή για να μην υπάρξουν επιπλοκές (να μην τους πάει σερπαντίνα, για να καταλαβαινόμαστε) βάζει κιλά.

Ρωτήστε τους προπονητές, που σε λίγες μέρες παίζουν τη… μισή χρονιά, πώς γύρισαν οι παίκτες από την Κίνα και πόσο χρόνο χρειάζονται για να βρουν ξανά τη φόρμα τους. Δεν θα μπω καν στον κόπο (για να μην θεωρηθώ λαϊκιστής) να αναφερθώ σε παιδιά όπως ο Γιάννης Αθηναίου, που είδαν το όνειρο να γίνεται εφιάλτης.

Μην αρχίσετε τα σαχλά με τον Σκόλα, αφενός γιατί είναι η εξαίρεση στον κανόνα (πάντα θα υπάρχει), αφετέρου επειδή κανείς δεν αποθέωσε τον Ήφαιστο για την επιλογή του Μιχάλη Πελεκάνου, ο οποίος αφού δεν είναι ο Σκόλα, είναι απλά ένας 39χρονος. Κι όσοι σκεφτείτε να θυμηθείτε τι γίνονταν παλιά, να σας θυμίσω ότι το κινητό από το οποίο ενδεχομένως διαβάζετε αυτές τις γραμμές, είχε κάνει επανάσταση όταν έλεγες «μωρό μου» κι απαντούσε αυτό που είχες πάρει στην καλή σου. Τώρα μόνο καφέ δεν ψήνει (είναι στα προσεχώς)…

Η ζωή αλλάζει παλικάρια κι είναι ώρα να καθίσουν οι προύχοντες της ΦΙΜΠΑ και των Ομοσπονδιών, οι Ενώσεις παικτών, οι παράγοντες των ομάδων, των λιγκών, να βρουν έναν κοινό τόπο. Όποιος παίκτης θέλει να βελτιωθεί έχει το καλοκαίρι για να δουλέψει, αφού μοιράσει σωστά τον χρόνο της ξεκούρασης, της προπόνησης, της φυσικής κατάστασης. Κι αν δεν το πιάνετε με την πρώτη, δείτε τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, τον οποίο ξεζουμίσαμε στις μικρές Εθνικές και τώρα που μεγάλωσε ψάχνει ξανά τα χνάρια του στο παρκέ.

Δεν θα δαιμονοποιήσω τη συμμετοχή στα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα, όμως δεν γίνεται και Ευρωμπάσκετ, και Μουντομπάσκετ, και Ολυμπιακοί Αγώνες. Πάλι καλά που δεν προχώρησε το πλάνο της Μεσογειακής Λίγκας (ζουν άραγε εκείνες οι… κελεμπίες με τις οποίες είχε φωτογραφηθεί ο Βασιλακόπουλος;), γιατί μπορεί να είχαμε κι αγώνες σε ανάμνηση της «Αραβικής Άνοιξης».

MUST READ

Ένας «μπομπέρ» που βλέπει… Euroleague: Η χρονιά «εκτόξευσης» του Βασίλη Τολιόπουλου (vids)

Βεβαίως, μπορεί κάποιος να αγνοήσει όσα γράφω, να τα χρεώσει (πλέον και στον μανάβη να διαμαρτυρηθώ γιατί δεν ήταν καλά τα φρούτα, θα απαντήσει «το λες επειδή δεν γουστάρεις τον Βασιλακόπουλο») στην… εμπάθειά μου, αλλά κρατήστε το όνομα του Ντόνοβαν Μίτσελ, γιατί προβλέπω να είναι ο τελευταίος… κανονικός Αμερικανός, που μετείχε σε Παγκόσμιο Κύπελλο.