Παίρνουν πολλά, δεν δίνουν τίποτα

Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, για να μην δανειστούμε τη ρήση του Απόστολου Γκλέτσου, σχετικά με το ψήσιμο των ψαριών. Ας δούμε τη μία όψη, αυτή που με έναν τίτλο θα μπορούσε να οριστεί κι ως «εισπρακτική» και μετά θα βάλουμε στον αντίποδα την άλλη όψη, αυτή που θα μπορούσε να οριστεί κι ως «ανταποδοτική».

Κάθε καινούριος παίκτης (ξένος) πρέπει να έχει «λέτερ οφ κλίαρενς» για να παίξει στη χώρα μας. Αυτό κοστίζει 250 ευρώ το… κεφάλι. Αν υπολογίσει ότι οι 14 ομάδες χρησιμοποιούν (με τις αλλαγές) περίπου 100 παίκτες τη σεζόν, έχουμε ένα εξαιρετικό έσοδο 25.000 ευρώ. Χωρίς να ιδρώσει κανείς. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό που κόπηκε από την ταμειακή μηχανή.

Κάθε δελτίο Αμερικανών κοστολογείται 600 ευρώ και κάθε αλλαγή στα 1000 ευρώ (αλλάζω σημαίνει προοδεύω, άρα μια και υπάρχει πρόοδος, να πληρώσετε μάγκες). Προσθέστε και 400 ευρώ για κάθε ανανέωση δελτίου παίκτη, κάντε τις πράξεις και θα δείτε πόσα λεφτά μπαίνουν στο ταμείο της Ομοσπονδίας. Κι αν θέλετε να το δούμε και με ανοιχτούς ορίζοντες, καλά κάνουν και μπαίνουν.

Αυτά τα χρήματα, ή σε κάθε περίπτωση κάποια χρήματα, έπρεπε να επιστρέφουν στο μπάσκετ. Γράψαμε για τους ανασφάλιστους παίκτες της Α2, αλλά γιατί να αναφερόμαστε μόνο σε αυτούς. Δηλαδή, οι παίκτες που παίζουν στα πρωταθλήματα της Β’ και Γ’ εθνικής, άλλο άθλημα κάνουν; Κανονικά, για μια Ομοσπονδία που σέβεται τον εαυτό της και που σέβεται τους αθλητές που είναι οι πρωταγωνιστές του σπορ, έπρεπε η ασφάλιση να είναι αυτονόητη.

Μπάσκετ δεν είναι μόνο οι Εθνικές, τα ταξιδάκια σε δημοφιλείς προορισμούς εντός συνόρων κι οι αποστολές των τσάρτερ, μπάσκετ δεν είναι μόνο η Α1. Ειδικά στις πιο κάτω κατηγορίες, εκεί όπου οι μισθοί (αν υπάρχουν, αν δίνονται, ή σωστότερα όποτε δίνονται) είναι μισθοί πείνας, η ασφάλιση έπρεπε να είναι βασικός πυλώνας.

Αναρωτιέμαι γιατί η ΕΟΚ είναι κάθετη στο θέμα Διαιτητών και Κριτών (αν δεν πληρώσει το σωματείο μηδενίζεται) και δεν θέτει προαπαιτούμενο και την ασφάλιση των παικτών. Όχι πως φταίει μόνο αυτή, αλλά κι οι παίκτες που δεν απαιτούν. Όταν αντιληφθούν ότι δίχως αυτούς δεν υπάρχουν ούτε σωματεία, ούτε ομοσπονδία, ούτε… διχτάκια στα καλάθια, ίσως να καταλάβουν και τη δύναμή τους. Γιατί -είπαμε- αν δεν τους σέβεται, πρέπει να τους φοβάται κάθε ηγετική ομάδα.

Άσχετο: Να υπερασπίζεται τη δεοντολογία ένα ψευτομπλόγκ, στο οποίο κάνει το χόμπι του πρώην πρόεδρος ομάδας, νυν πωλητής ρούχων, που δεν έχει (κατά δήλωσή του) ούτε έναν συνεργαζόμενο επαγγελματία δημοσιογράφο, αναδεικνύει την αλήθεια του «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις».

Φαντάζομαι πως κι εγώ, επειδή τραγουδώ στο μπάνιο μου, μπορεί να θεωρώ εαυτόν τραγουδιστή. Και μάλιστα εκ των ευγενικότερων, καθώς -παρότι τις βλέπω- δεν πατώ καμία νότα. Πώς το είχε πει ο Βέγγος; «Ζήτω η τρέλα»!