Δεν σέβονται, πρέπει να φοβούνται!

Ήταν το μακρινό 2010 όταν ο ΠΣΑΚ, στην πιο δυναμική έκφρασή του, με πρόεδρο τον Λάζαρο Παπαδόπουλο είχε κατεβάσει τους μπασκετμπολίστες σε απεργία. Για όσους θυμούνται, διεθνείς αθλητές σπρώχτηκαν, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιήσουν ακόμα και αλυσίδα, για να δεθούν στο κέντρο του γηπέδου, προκειμένου να εμποδίσουν το τζάμπολ.

Τότε ο ΠΣΑΚ αντιδρούσε και διεκδικούσε. Και να σκεφτεί κανείς ότι νωρίτερα, το 2008 -υπό την απειλή της απεργίας της Εθνικής ομάδας (περίοδος Ορφανού)- η Ομοσπονδία αναγκάστηκε να ασφαλίσει τα παιδιά της Α2 και τα προστατευόμενα μέλη τους. Ήταν κάτι αυτονόητο, όμως χρειάστηκε να τεθεί υπό αμφισβήτηση ακόμα κι η στελέχωση της «επίσημης αγαπημένης», προκειμένου να υποχρεωθεί η ΕΟΚ να ασφαλίσει τους αθλητές της ιεραρχικά δεύτερης κατηγορίας.

Μέχρι και πριν τρία χρόνια υπήρχε ασφάλεια, πληρωμένη από την ΕΟΚ, με ένα συνολικό κόστος που ήταν περίπου 70.000 ευρώ. Βεβαίως, η ασφάλεια των παικτών δεν αποτιμάται σε χρήματα, αλλά πάμε παρακάτω. Τα τελευταία χρόνια, λόγω οικονομικών προβλημάτων, όπως ανέφερε η ηγετική της ομάδα, η Ομοσπονδία δεν έχει τη δυνατότητα να συνάψει συμφωνία με ασφαλιστική εταιρία.

Οι παίκτες της Α2 είναι εδώ και τρία χρόνια ανασφάλιστοι. Σε αυτό το διάστημα, ούτε τα ταξίδια… πρώτης θέσης σταμάτησαν, ούτε τα έξοδα για τους τσαρτερίστες περιορίστηκαν, ούτε χρήματα δόθηκαν στους διαιτητές (παρά μόνο επιλεκτικά σε κάποιους ημέτερους και σε όσους απείλησαν με προσφυγή στη δικαιοσύνη), ώστε να περιοριστεί η… οικονομική αιμορραγία. Βλέπετε, γιατί να ενδιαφέρεται η ΕΟΚ για τους αθλητές της Α2;

MUST READ

Ετοιμος ο Εσε για τη μάχη με τη Στεάουα – Οι τραυματίες, η απόφαση για Μπακούλα, Παπακανέλλο και οι Βέλντε, Γουίλιαν

Εδώ, βέβαια, η ευθύνη της διοίκησης του ΠΣΑΚ είναι ακέραιη. Κάποια στιγμή πρέπει να αντιληφθούν πως η γεροντοκρατία δεν έχει συναισθήματα. Πως η ιστορία γράφεται με τα «ΟΧΙ» που λένε. Πως όταν κάποιος δείχνει ότι δεν σε σέβεται, πρέπει να τον κάνεις να σε φοβάται. Αλλά κυρίως πως οι παίκτες της Α2 δικαιούνται καλύτερης μεταχείρισης και κυρίως ΣΕΒΑΣΜΟΥ.