Παναθηναϊκός: Η ώρα των παικτών

Είναι εύκολο να μην έχεις ευθύνες. Να ζεις χωρίς το άγχος της καθημερινότητας. Να μη σε κατηγορεί κανείς όταν κάνεις ένα λάθος. Οι παίκτες του Παναθηναϊκού την περσινή σεζόν δεν είχαν να απολογηθούν για τίποτα και σε κανέναν. Υπέρβαση έκαναν. Πολλοί βρέθηκαν να παίζουν σε έναν μεγάλο σύλλογο με απαιτήσεις μέσα σε ένα βράδυ, χωρίς καν να το περιμένουν. Ακόμα και στις ήττες γνώριζαν πως δε θα τους θεωρεί κανείς υπεύθυνους.

Υπάρχουν και πιο εύκολοι στόχοι στον Παναθηναϊκό. Ξεκινώντας από τον ιδιοκτήτη. Για όλα όσα συμβαίνουν, ο Γιάννης Αλαφούζος θα είναι εκείνος που πρώτος θα βρίσκεται στο στόχαστρο του κόσμου. Όχι άδικα. Εκείνος έφερε τον Παναθηναϊκό σε αυτό το σημείο. Λογικό ο κόσμος να τον βάζει απέναντι.

Υπάρχει και ο προπονητής με τον τεχνικό διευθυντή. Στην Ελλάδα πάντα φταίει πρώτος ο προπονητής για τα άσχημα αποτελέσματα. Και έρχεται μετά ο τεχνικός διευθυντής για τον σχεδιασμό που έχει κάνει. Εδώ που τα λέμε, είναι πιο εύκολο να διώξεις 1-2 ανθρώπους, παρά… 20. Συμβαίνει σε όλες τις ομάδες του κόσμου, σε όλες τις χώρες του κόσμου. Στην Ελλάδα, βέβαια, το έχουμε εύκολο να τους βγάζουμε όλους άχρηστους έπειτα από 2-3 παιχνίδια. Ο Δώνης πέρσι με τα «μωρά» του ήταν καλός, όταν έκανε τη μία υπέρβαση μετά την άλλη. Φέτος ξαφνικά έγινε… άχρηστος. Ισορροπία δεν υπάρχει πουθενά.

Στον Παναθηναϊκό, όμως, οφείλουν πλέον και οι παίκτες να κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Να καταλάβουν πως αυτή η εικόνα που βγάζουν στο γήπεδο έχει και τη δική τους υπογραφή. Για την ακρίβεια, τη δική τους… μουτζούρα. Μια ανορθογραφία που γίνεται ολοένα και χειρότερα από παιχνίδι σε παιχνίδι.

Αν απομονώσουμε τα γκολ που έχει δεχτεί ο Παναθηναϊκός στο πρωτάθλημα θα βρούμε παιδικά λάθη. Ατομικά. Που δε γίνονται ούτε σε ομάδες ακαδημιών. Η πάσα του Ζαχίντ στην περιοχή. Η λάθος αντίδραση του Ινσούα στο 2-0 του Άρη. Το λάθος του Διούδη στο 1-0 της Λαμίας. Η πάσα σε αντίπαλο του Νούνες στο 2-0 του ΟΦΗ. Ένα προς ένα αν τα πάρουμε, θα δούμε και κάποιο τραγικό λάθος. Ναι, το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι λαθών. Αλλά εδώ το κακό έχει… παραγίνει.

Την Κυριακή ο Παναθηναϊκός έχει μπροστά του το χειρότερο παιχνίδι που θα μπορούσε να του τύχει στην κατάσταση που βρίσκεται. Απέναντι σε έναν Ολυμπιακό που δείχνει τα δόντια του μέχρι και στη φιναλίστ του Τσάμπιονς Λιγκ. Σε μια περίοδο που οι πράσινοι καλούνται να αντιμετωπίσουν ένα σωρό προβλήματα: την αμφισβήτηση στον προπονητή, την κατάσταση στα αποδυτήρια, την κατάσταση στην εξέδρα, την κόντρα με τον ιδιοκτήτη.

Πλέον πρέπει να «μιλήσουν» οι παίκτες. Όχι μόνο σε… group therapy και σε αναλύσεις για το τι φταίει. Στο γήπεδο. Στο χόρτο. Να βγάλουν την ψυχή τους. Να δώσουν όλο τους το είναι. Να ματώσουν, επιτέλους, για τη φανέλα που φοράνε. Κι ας χάσουν. Κι ας μην τα καταφέρουν. Αν χάσεις και παλέψεις, θα σε χειροκροτήσουν. Αν μείνεις με τα χέρια σταυρωμένα να κοιτάζεις τον αντίπαλο να σε κοπανάει, κανείς δε θα σου δώσει συγχωροχάρτι. Αυτά τελείωσαν μαζί με την περσινή σεζόν. Φέτος οι απαιτήσεις είναι μεγαλύτερες…