Ατρόμητος : Στους Περιστεριώτες συναντάς το καλύτερο ελληνικό ποδοσφαιρικό πρότζεκτ

Ο Ατρόμητος πιθανότατα δεν θα πάρει το πρωτάθλημα – αν και πολύ θα το ήθελα κι εγώ και κάποιοι ακόμα εκατομμύρια Έλληνες. Ο Ατρόμητος πιθανόν δεν θα πάρει ούτε και το Κύπελλο – αν και γι’ αυτό θα πρέπει να κρατήσουμε μικρό καλάθι: όσο θα περνάει ο καιρός και οι τρεις άλλοι θα «σφάζονται» στην κορυφή, οι Περιστεριώτες μπορούν να το εκμεταλλευτούν και να βρεθούν ψηλά στον θεσμό.

Ακόμα κι αν ο Ατρόμητος, αυτός ο Ατρόμητος ο φετινός, με τη μόλις μία ήττα σε 15 αγώνες πρωταθλήματος (μια ήττα που ήρθε στην Τούμπα λόγω διαιτητικού «εγκλήματος») δεν καταφέρει τίποτα άλλο, καταρρεύσει στον δεύτερο γύρο και δεν κατακτήσει τίποτα απ’ όλα αυτά που ονειρεύεται, πάλι θα είναι το πιο όμορφο ποδοσφαιρικό παραμύθι που συναντήσαμε τα τελευταία χρόνια στα μέρη μας. Και σίγουρα το καλύτερο φετινό ποδοσφαιρικό πρότζεκτ απ’ όλες τις ομάδες του πρωταθλήματος.

Ο Αγγελόπουλος διάλεξε τον Νταμίρ Κάναντι μέσα από μια λίστα προπονητών που είχαν προταθεί στους Περιστεριώτες το περασμένο καλοκαίρι. Δεν το έκανε τυχαία. Άνθρωπος που εμπιστεύεται του είπε ότι ο Αυστριακός ξέρει να φτιάχνει ομάδες. Με ορθολογισμό. Με σκεπτικό. Με γνώση. Γνώριζε που θα κινηθεί στις μεταγραφές. Γνώριζε από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα τις ανάγκες της ομάδας. Κι έτσι κινήθηκε μεταγραφικά.

Τι χρειάζεται μια ομάδα τύπου Ατρόμητου για να ξεχωρίσει; Πρώτα απ’ όλα μια αμυντική γραμμή που θα συνδυάζει δύο πράγματα: εμπειρία και ενθουσιασμό. Ο Ρισβάνης και ο Χατζηϊσαϊας είναι νέα παιδιά, που έχουν προπονηθεί και έχουν αγωνιστεί με τις φανέλες μεγάλων ομάδων. Ο Γιαννιώτης το ίδιο. Τους πλαισίωσε με μπακ «μηχανάκια», που δεν έχουν πρόβλημα να ανεβοκατεβαίνουν την πλευρά από το 1’ μέχρι το 90’ χωρίς πρόβλημα.

Φτιάχνοντας την άμυνα, βρήκε τον χρόνο ο Κάναντι να δουλέψει και τον μεσοεπιθετικό τομέα. Όπως βρήκε και το «δώρο» που ακούει στο όνομα Ουάρντα. Ο Αιγύπτιος, όχι άδικα, αποτέλεσε από την πρώτη μέρα το σήμα κατατεθέν στον Ατρόμητο. Τον παίκτη που από τα δικά του πόδια θα κρινόταν εν πολλοίς αν ο Ατρόμητος θα κυνηγήσει το κάτι παραπάνω ή αν θα παραμείνει μια ομάδα που θα βρίσκεται από το 5 έως το 10 της βαθμολογίας, κυνηγώντας μέχρι το φινάλε την Ευρώπη.

Αν θυμάστε, ο Ατρόμητος άργησε να πάρει μπρος στη σεζόν. Ξεκίνησε με τέσσερις ισοπαλίες, ακριβώς γιατί ο Κάναντι προσπαθούσε να ενώσει τα κομμάτια του μεσοεπιθετικού παζλ. Κι όταν τα βρήκε κι εκείνα κούμπωσαν μεταξύ τους, μας παρουσίασε αυτό που βλέπουμε σήμερα. Μια ομάδα που εντυπωσιάζει κυρίως γιατί ξέρει πώς να κερδίζει, ανεξάρτητα τον αντίπαλο και την έδρα. Είτε παίζει στο Καραϊσκάκη, είτε στον Πλατανιά, είτε παίζει στην Κέρκυρα, είτε στην Τρίπολη, ο Ατρόμητος κερδίζει ή χάνει (σπάνιο το τελευταίο) με τον δικό του τρόπο. Παίζοντας και όχι κλέβοντας.

Ομολογώ πως δεν περίμενα πως ο Ατρόμητος, με τέτοια πορεία που κάνει στο πρωτάθλημα, θα εμφανιζόταν τόσο έτοιμος ψυχολογικά για να πάρει τη νίκη και στο σημερινό παιχνίδι Κυπέλλου στην Τρίπολη, κόντρα σε μια ομάδα και καλή και φορμαρισμένη. Το πρώτο ημίχρονο που έκανε ήταν για σεμινάριο. Γκολ, δημιουργία, ευκαιρίες, τρεξίματα και ένας προπονητής συνεχώς όρθιος να μη σταματάει να δίνει οδηγίες και να θαυμάζει το δημιούργημά του.

Εύχομαι ο Ατρόμητος να γίνει Λέστερ και τον Μάιο να έχει ολοκληρώσει το πιο όμορφο παραμύθι στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ακόμα κι αν δεν το καταφέρει, όμως, χαλάλι αυτό που μας έχει δώσει μέχρι σήμερα. Να τον βλέπουμε και να σκάμε ένα πλατύ χαμόγελο κάθε φορά που σκοράρει και που μας αναγκάζει να λέμε «πάλι τα κατάφεραν οι μπαγάσες».