Στη χρονική περίοδο που βρισκόμαστε, ο τεχνικός διευθυντής και ο προπονητής παραμένουν οι δύο στυλοβάτες μιας ομάδας που αν τους χάσει, δε θα έχει που να στηριχτεί...
Είναι απολύτως λογικό σε μια ομάδα που δεν πηγαίνει καλά να την πληρώνουν πρώτοι οι άνθρωποι που έχουν τρέξει τον σχεδιασμό, εκείνοι που βρίσκονται στην κορυφή του… παγόβουνου. Για παράδειγμα στην ΑΕΚ, το πολύ κακό ξεκίνημα πλήρωσαν τόσο ο προπονητής, ως είθισται, όσο και ο τεχνικός διευθυντής. Καρντόσο και Λυμπερόπουλος έφυγαν… πακέτο, έπειτα από μια στιγμή έκρηξης του Μελισσανίδη, αλλά στον Παναθηναϊκό δε θα μπορούσε αυτή τη στιγμή να συμβεί το ίδιο.
Έχουν ευθύνες ο Νταμπίζας και ο Δώνης για την εικόνα που έδειξε η ομάδα στις δύο πρώτες αγωνιστικές, όμως η μνήμη μας δε θα πρέπει να είναι κοντή. Αυτοί οι δύο κράτησαν την ομάδα όρθια στα – πολύ – δύσκολα. Δέχτηκαν να βάλουν τις… πλάτες τους μπροστά σε μια περίοδο που έμοιαζε με αποστολή αυτοκτονίας η οποιαδήποτε ανάληψη ευθύνης στον Παναθηναϊκός.
Ο Νταμπίζας αποδέχτηκε την πρόταση επιστροφής του Αλαφούζου σε ένα καλοκαίρι που ήταν αναγκασμένος να βρει μεταγραφές μονάχα κάτω των 23 ετών και με ένα μπάτζετ που γνώριζε εξαρχής πως για την επόμενη τριετία θα είναι στα επίπεδα μικρομεσαίας ομάδας. Και ο Δώνης δέχτηκε να αναλάβει τον Παναθηναϊκό και μάλιστα να υπογράψει τριετές συμβόλαιο, για να ακολουθήσει ένα πρότζεκτ που εκ των προτέρων γνώριζε πως θα είχε περισσότερα να χάσει από το να κερδίσει.
Και οι δύο θα μπορούσαν να είναι σε άλλους συλλόγους, με καλύτερες συνθήκες, περισσότερα χρήματα και μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας. Δεν το έκαναν. Προτίμησαν τα δύσκολα, σήκωσαν το βάρος, δεν ζήτησαν καν πίστωση χρόνου, όπως θα έκανε ο οποιοσδήποτε, δήλωναν πάντα πως λειτουργούν σαν ο σύλλογος να είναι σε μια κατάσταση κανονικότητας. Έφεραν μια αισιοδοξία και μια μεγαλύτερη φιλοδοξία, που είχε χαθεί από τον Ουζουνίδη. Και όλα αυτά τα έκαναν μόνοι τους.
Ο Αλαφούζος μπορεί να ασχολείται πια περισσότερο απ’ ότι το έκανε πριν από λίγο διάστημα, αλλά αυτό δε σημαίνει πως με την πρώτη ευκαιρία θα στείλει σπίτι τους τον τεχνικό διευθυντή και τον προπονητή. Έτσι κι αλλιώς ακούει τις εισηγήσεις του Νταμπίζα και ο Νταμπίζας δύσκολα θα σκεφτόταν να εισηγηθεί την απόλυση του Δωνη.
Το να συζητάμε αυτή τη στιγμή και μάλιστα με τα δύσκολα και κρίσιμα ματς που έρχονται, πως είναι στον… αέρα ο προπονητής ή πως κρίνεται ο τεχνικός διευθυντής, δεν έχει νόημα. Και ούτε είναι μια συζήτηση που κάνει καλό. Εκτός αν κάποιος θεωρεί πως θα φύγουν αύριο ο Δώνης και ο Νταμπίζας και θα έρθουν κάποιοι άλλοι που ως διά μαγείας θα κάνουν τον Παναθηναϊκό να πετάει. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα στο ποδόσφαιρο…
Ένας «μπομπέρ» που βλέπει… Euroleague: Η χρονιά «εκτόξευσης» του Βασίλη Τολιόπουλου (vids)
Το ματς της Κυριακής είναι κρίσιμο όχι γιατί ο Παναθηναϊκός μπορεί να μην έχει προπονητή το πρωί της Δευτέρας, αλλά γιατί έχει ξεκινήσει με έναν βαθμό σε δύο αγώνες και πρέπει να διορθώσει την ανορθογραφία και να φτιάξει τη βαθμολογική του θέση. Να βρει και πάλι την αυτοπεποίθησή του, να φτιάξει την ψυχολογία του, να νιώσει ξανά ισχυρός και να εμφανιστεί στη συνέχεια του πρωταθλήματος όπως ακριβώς είχαμε όλοι στο μυαλό μας. Ως ομάδα που θα βρίσκεται στο γκρουπ των δυνατών.