Vamos, vamos Argentina

Η εικόνα του Λουίς Σκόλα να αγκαλιάζει τα παιδιά και την γυναίκα του, την οικογένεια του δηλαδή και κατόπιν να πέφτει στην αγκαλιά του άλλοτε διόσκουρου του στην Εθνική Αργεντινής Μανού Τζινόμπιλι, η αθλητική του οικογένεια,δηλαδή, σε πλημμυρίζει με έντονα συναισθήματα χαράς και συγκίνησης. Αυτό που δεν μπόρεσαν το 2002 οι χρυσοί παίκτες στην ιστορία του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της χώρας της Λατινικής Αμερικής, αλλά ούτε και τα επόμενα χρόνια να πετύχουν, έχουν την ευκαιρία να το πραγματοποιήσουν οι νέοι με την καθοδήγηση του τεράστιου αυτού παίκτη.

Δεν είναι μόνο το ταλέντο του, δεν είναι μόνο η προσωπικότητα του, αλλά κυρίως ότι μπορεί σε αυτή την προχωρημένη μπασκετικά ηλικία να βγάζει στο παρκέ έναν εαυτό απόλυτα ανταγωνιστικό κόντρα σε αθλητές πολύ νεότερους και εξίσου σημαντικούς. Για να είμαστε ειλικρινείς δεν είναι απλά ανταγωνιστικός, αλλά κομβικός για την έκβαση του ματς.

Τι ακριβώς πέτυχε ο ηγέτης της Αργεντινής; 28 πόντοι, 13 ριμπάουντ σε 34 και λεπτά συμμετοχής. Μάλιστα με δύο τρίποντα (3/4 συνολικά) στην τέταρτη περίοδο » ανέλαβε» να τελειώσει τη δουλειά. Δεν τα λες και άσχημα για παίκτη που πατάει τα σαράντα του χρόνια. Η αφοσίωση του Σκόλα στην Εθνική ομάδα της χώρας του είναι κάτι παραπάνω από συγκινητική.

Έχοντας πάρει τα πάντα στη ζωή του, έχοντας αποκτήσει δόξα και χρήματα, θα μπορούσε να κάνει τις διακοπές του σε κάποιο υπερπολυτελές θέρετρο του κόσμου και κανείς δεν θα του έλεγε τίποτα. Ο ίδιος όμως επέλεξε να θυσιάσει τη βολή του και να πάει στο Παγκόσμιο της Κίνας για να ρίξει μια τελευταία ζαριά στην καριέρα του και στις πιθανότητες που θα είχε να πάρει ένα χρυσό σε Μουντομπάσκετ. Πήγε, πήρε από το χεράκι τους υπόλοιπους και είναι έτοιμος την Κυριακή για ένα τελικό που ίσως του χαρίσει το μοναδικό μετάλλιο που λείπει από την συλλογή του.

Πραγματικά ζηλεύω τους Αργεντινούς που έχουν την χαρά να διαθέτουν έναν τέτοιο αθλητή στην Εθνική τους. Ο Λουίς Σκόλα με τις εμφανίσεις του βάζει τα γυαλιά σε νεόκοπους αστέρες του αθλήματος που χωρίς να έχουν πάρει κάποιον τίτλο έχουν βαφτιστεί από τα μίντια ως κορυφαίοι του σπορ στον κόσμο. Μιλάμε καταστάσεις για γέλια και για κλάματα, που όποιος τολμήσει και αντιταχθεί θεωρείται γραφικός και κομπλεξικός. Λες και το μπάσκετ παίζεται με πρωτοσέλιδα ή μηδενικά στα συμβόλαια, λες και η αξία έχει να κάνει με ατομικά βραβεία ή εμπορικές συμφωνίες. Οι αθλητές δείχνουν την αξία τους όταν έχουν την μπάλα στα χέρια τους, όχι όταν υπογράφουν διαφημιστικές συμφωνίες για πάσης φύσεως προϊόντα.

Αρκετά όμως με τις μετριότητες και τους wannabe ηγέτες. Τα φώτα και η δημοσιότητα αξίζει να πέσουν στις πραγματικές αξίες, στα αληθινά πρότυπα, στα παραδείγματα για τους νέους αθλητές ανεξαρτήτως σπορ. Ο Αργεντινός είναι ο ορισμός μιας τέτοιας περίπτωσης. Ακόμα και τώρα που βρίσκεται στη δύση της καριέρας του εξακολουθεί να αναζητά και να βρίσκει κίνητρα για να συνεχίσει να πρωταγωνιστεί στο υψηλότερο επίπεδο.

Μπορεί να μην υποστηρίζεις την χώρα του, αλλά νομίζω ότι θα ήθελες να τον δεις το απόγευμα της Κυριακής, για εμάς και βράδυ για την Κίνα, να σηκώνει το τρόπαιο στον ουρανό. Το θέμα βέβαια είναι τι θα… αποφασίσει και η FIBA. Η Παγκόσμια Ομοσπονδία στον πρώτο χρονικά ημιτελικό πήρε από το χεράκι το αγαπημένο της παιδί, τους Ισπανούς, για να τους πάει τελικό. Ελπίζω στον μεγάλο τελικό να αφήσουν την παρέα του Σκόλα να διεκδικήσει τις πιθανότητες της χωρίς ανάλογα παρατράγουδα. Α ρε Μπόγκουτ που να βρεις το δίκιο σου… Για να δούμε…