Για πάντα με το 10 στην πλάτη και πάντα αντίπαλος

Στο πρώτο ΜΜΕ που εργάστηκα έμεινα 12 χρόνια, εκεί ξεκίνησα, εκεί ζυμώθηκα, εκεί έφτιαξα όνομα, για να το πω λαϊκά. Αποχώρησα φορτωμένος, τελείωσα μια μέρα την εκπομπή και κατέβηκα στη λογίστρια «δώσε ένα χαρτί παραίτησης να υπογράψω» της είπα, εκείνη με κοιτούσε με το στόμα ανοιχτό.

Οι εγκαταστάσεις του σταθμού ήταν στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, συνέχιζα σε καθημερινή βάση να περνάω από μπροστά. αλλά δεν ένιωθα το παραμικρό.

Μιλάμε για ένα χώρο που είχα ζήσει μεγάλο διάστημα της ζωής μου, είχε σημαδέψει το ξεκίνημα κι ένα κομμάτι της σταδιοδρομίας μου, εντούτοις ήταν σα να αντίκριζα έναν βράχο, μια ψαρόβαρκα στο Θερμαϊκό, ένα παρατημένο ποδήλατο.

Τίποτα απολύτως, εσωτερική νέκρα.

Περνάς από ένα μέρος που κάποτε έκανες διακοπές και αισθάνεσαι ένα σκίρτημα, σε πλημμυρίζουν αναμνήσεις και συναισθήματα.

Πετυχαίνεις κάπου μια πρώην σου και το στομάχι ανακατώνεται, το κεφάλι μουδιάζει…

Δεν ξέρω τι σόι κόλλημα έφαγα με το to10.gr και το θεωρώ ήδη ως ένα από τα πιο πολύτιμα κομμάτια της θητείας μου στο χώρο.

Άγνωστο πόσο θα μου πάρει να συνηθίσω μακριά του, σα να βλέπω τον εαυτό μου να κλικάρω κάθε πρωί στα Δεκάρια, να ψάχνω το κείμενο που έστειλα και να μονολογώ «τι κάνουν οι τραχανάδες, ακόμα να τ΄ανεβάσουν;»

Ή να κάνω skype με Ροστόφ το χάραμα, λέγοντας του Ιβάν «δες τι έγραψαν πρόεδρε, άσε με να κάνω ένα άρθρο να τους γλεντήσω τους κ@λόγαυρους».

Κι άντε από τον Σαββίδη πες ότι πήρα το ΟΚ, τον Χαραλαμπόπουλο πως τον ψήνω;

«Σε δημοσιογραφική σελίδα να αρθρογραφήσει γραφείο τύπου ομάδας, είσαι τρελός;» θα με ρωτήσει, για να του απαντήσω «μια φορά μόνο, άσε με παρακαλώ, στο κάτω-κάτω αν νομίζεις πως προσβάλει τη φυσιογνωμία του σάιτ θα υπογράψω με ψευδώνυμο! Λευτέρης ο Λίβερπουλ ας πούμε, κατά το Κώστας ο Τσέλσι…»

Φεύγω λοιπόν, αφήνοντας ένα κομμάτι μου στο to10.gr. Θα το άφηνα ολόκληρο, αλλά ο επόμενος προορισμός δε μου αφήνει περιθώρια, εκεί είμαι δοσμένος από τη μέρα που θυμάμαι τον εαυτό μου.

Ας μην παρεξηγηθεί αυτό, το ότι αύριο θα είμαστε αντίπαλοι με το to10.gr δε συνιστά ανατροπή δεδομένων και μέχρι σήμερα άλλωστε αντίπαλοι ήμασταν.

Το ότι παίζαμε μπάλα στο ίδιο γήπεδο, δε σημαίνει πως σημαδεύαμε την ίδια εστία! Ξύλο παίζαμε, αλλά αντρίκιο ξύλο, χωρίς πισώπλατα μαχαιρώματα και απόλυτο σεβασμό στα πιστεύω του άλλου.

Κυρίως από την πλευρά τους, ούτως ή άλλως φιλοξενούμενος ήμουν, στην έδρα τους έπαιζα.

Με άφησαν όμως να αγωνιστώ με τον τρόπο που ήθελα, χωρίς ποτέ να μου βάλουν τρικλοποδιές, να μου κάνουν υποδείξεις για το πως θα παίξω ή να με κλειδώσουν στ΄ αποδυτήρια.

Αυτό το τελευταίο μικρή σημασία έχει, στη χειρότερη θα έσβηνε το υλικό από τις κάμερες κι άντε να έβρισκα το δίκιο μου.

Μην κράζετε ρε γαύροι, νιώστε λίγο, πάρτε ως δείγμα γραφής εμένα στο to10.gr ή το to10.gr με εμένα μέσα, όπως σας βολεύει.

Στη ζωή δεν είναι τα πάντα όλα μπινελίκια, μαλώματα και πετροπόλεμος, το αντίπαλος δε σημαίνει εχθρός.

Ακόμα και με τον εχθρό σου μπορείς να κάτσεις και να μιλήσεις, να του πεις, να σου πει, να τον ακούσεις, να αντιπαραθέσει τα δικά του.

Κι αυτό είναι τελικά εκείνο που έμεινε από την διαδρομή μου σ΄ αυτόν τον ιστοχώρο και είμαι βέβαιος πως τα συναισθήματα είναι αμοιβαία.

Όσο θα μου λείψει αυτή ή συνήθεια και τα πρόσωπα που γνώρισα εδώ, άλλο τόσο θα τους λείψω κι εγώ, δε χρειάζεται να το πουν, το γνωρίζω ήδη.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Όπως γνωρίζουν πως το 10άρι που φόρεσα στην πλάτη δε θα το αλλάξω ποτέ, για τον ίδιο λόγο που δε θα αλλάξω ούτε χρώμα, ούτε εστία που σημαδεύω…