Πέντε χρόνια μετά βρίσκεσαι στην πλήρη ανυποληψία

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ανήκω σε μια γενιά που μεγάλωσε με τα χαρτάκια των παικτών ως αγαπημένη συλλογή τα καλοκαίρια των μεγάλων διοργανώσεων. Για όλους εμάς  αποτελούσε όνειρο να δούμε την δική μας Εθνική να παίρνει μέρος σε ένα Μουντιάλ ή ένα Ευρωπαϊκό και να έχουμε τη χαρά να μαζέψουμε τα μαγικά χαρτάκια των παικτών μας.

Η αρχή, έστω και αποσπασματική, έγινε το 1994. Μπορεί το Παγκόσμιο στις Η.Π.Α να εξελίχθηκε σε αγωνιστική τραγωδία, όμως, αποτέλεσε την αρχή για όλα τα ωραία που ακολούθησαν. Το 2004, οκτώ χρόνια μετά την Αμερική, με Γερμανό πια προπονητή στο τιμόνι, έγινε το μεγαλύτερο θαύμα στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου με την κατάκτηση του τίτλου από την μικρή Ελλάδα κόντρα σε όλα τα προγνωστικά. Από τότε και για δέκα χρόνια η Εθνική μας ομάδα, με εξαίρεση το Μουντιάλ της Γερμανίας το 2006, δήλωνε το παρόν σε όλα τα σπουδαία ποδοσφαιρικά ραντεβού. Παρούσα στα Euro των 2008, 2012 και στα Παγκόσμια των 2010, 2014, η χώρα μας ήταν εκεί και μας έκανε υπερήφανους. Το θέμα είναι τι γίνεται έκτοτε.

Η αποχώρηση του Φερνάντο Σάντος μετά την Βραζιλία άφησε, εκ του αποτελέσματος, μεγάλο και δυσαναπλήρωτο κενό. Ο Πορτογάλος έχοντας αναλάβει το δύσκολο έργο να διαδεχθεί τον πιο επιτυχημένο ομοσπονδιακό τεχνικό στην ιστορία του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος Ότο Ρεχάγκελ, κατάφερε να διατηρήσει την Εθνική μας ομάδα στο υψηλότερο επίπεδο. Την οδήγησε σε δύο Μουντιάλ, χαρίζοντας της και την μεγαλύτερη διάκριση της στο θεσμό με την πρόκριση στους 16 το 2014, ενώ την πήγε μέχρι και τους 8 στο Euro του  2012. Όσοι ήρθαν μετά από αυτόν απέτυχαν παταγωδώς.

Ο Ρανιέρι έκατσε μόλις τέσσερα ματς, χωρίς νίκη μάλιστα, οι Τσάνας και Μαρκαριάν που τον διαδέχθηκαν τα ίδια, για να φθάσουμε στον Σκίμπε που έμεινε μια τριετία χωρίς να πετύχει όμως κάτι το σπουδαίο. Μετά την αποτυχία στο νέο θεσμό που έφτιαξε η UEFA, το περίφημο Nations League, η επιλογή της Ε.Π.Ο ήταν ο Άγγελος Αναστασιάδης. Ο Έλληνας τεχνικός δεν έμεινε και πολύ στο πάγκο και η αναζήτηση για νέο κόουτς έφερε τον Ολλανδο Φαν’ τ Σχιπ. Η εκκίνηση του τελευταίου μόνο ενθαρρυντική δεν είναι. Ήττα με κάκιστη εμφάνιση στην Φινλανδία και ισοπαλία στο Ο.Α.Κ.Α με το ποδοσφαιρικά πρωτόγονο Λιχτενστάιν. Αποκλεισμένη από το Euro και με τα επόμενα παιχνίδια να μοιάζουν περισσότερο με καταναγκαστικό έργο παρά με αγωνιστική υποχρέωση, ψάχνουν όλοι το λόγο για να ασχοληθούν με την Εθνική. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο κακό που έχουν κάνει οι διοικήσεις της ομοσπονδίας.

Πάμε και στο μέλλον τώρα. Χαμένη υπόθεση η πρόκριση, η εσωστρέφεια μεγάλη και ο κίνδυνος του απόλυτου μηδενισμού και της ισοπέδωσης ορατός. Η ευθύνη της διοίκησης Γραμμένου μεγάλη. Πρέπει να δουν πολύ σοβαρά την κατάσταση. Η επιλογή του Ολλανδού για πολλούς είναι ακατανόητη και σίγουρα όχι η ενδεδειγμένη για να οδηγήσει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στην επόμενη μέρα.

Θα μου πείτε να πας πάλι σε αλλαγή στην τεχνική ηγεσία; Ναι αν αυτό πρέπει να γίνει το καλό της ομάδας. Πρέπει να γίνουν όμως και άλλες κινήσεις. Το πρώτο να δοθούν τα κλειδιά  σε έναν άνθρωπο που θα αποφασίζει εν λευκώ για τα πάντα. Δεύτερον, όσο και αν ακούγεται σκληρό ή υπερβολικό, να γίνουν σοβαρές εκκαθαρίσεις στο ρόστερ ακόμα και αν αυτές αφορούν ονόματα που θα προκαλέσουν αίσθηση. Τρίτον να δούμε λίγο και τον καθρέπτη του ποδοσφαίρου μας, το εγχώριο πρωτάθλημα δηλαδή. Τι σημαίνει αυτό;

Οι πέντε, κατά τεκμήριο, μεγαλύτερες ομάδες της χώρας πρακτικά δεν δείχνουν να εμπιστεύονται τον Έλληνα ποδοσφαιριστή. Στον νταμπλούχο ΠΑΟΚ ευτυχώς που υπάρχουν ο Πασχαλάκης, ο Πέλκας και ενίοτε ο Λημνιός για να έχει ελληνικό χρώμα η ενδεκάδα. Τα ίδια και χειρότερα στον Ολυμπιακό. Τσιμίκας, Μπουχαλάκης και Μασούρας αποτελούν την ελληνική παροικία, ενώ σε ΑΕΚ και Άρη τα πράγματα δεν είναι και πολύ καλύτερα.

Η Ένωση που στηρίχθηκε στα ελληνόπουλα για να γυρίσει στην Superleague και που μαζί τους πήρε πρωτάθλημα μετά από 24 χρόνια, τα απαξίωσε και αν δεν γινόταν η αλλαγή προπονητή θα έβλεπαν ενδεκάδα με το κιάλι. Στην ομάδα της Θεσσαλονίκης δε Δεληζήσης και Φετφατζίδης σώζουν τα προσχήματα. Τέλος ακόμα και στον προβληματικό Παναθηναϊκό που «αναγκάστηκε» λόγω συνθηκών να εμπιστευτεί Έλληνες ελπιδοφόρους νεαρούς, με την πρώτη σεζόν που έπαψαν οι περιορισμοί ξεκίνησαν να φορτώνουν την ομάδα με μέτριους ξένους. Δεν πάω στις μικρότερες ομάδες γιατί εκεί το θέμα καταντά κωμωδία ή σωστότερα τραγωδία. Πείτε μου έχεις λοιπόν πως θα φτιάξεις εθνική ομάδα υπό αυτές τις συνθήκες;