Ο Παναθηναϊκός οφείλει να παλέψει στο «Βικελίδης», να βγάλει πρώτα απ’ όλα θέληση και να διεκδικήσει τη νίκη που θα του φέρει ηρεμία.
Έκανε καλό στον Παναθηναϊκό η διακοπή για τις Εθνικές ομάδες, ακριβώς γιατί ήρθε τη στιγμή της πρώτης – μεγάλης – κρίσης στη σεζόν. Κανείς στο στρατόπεδο της ομάδας δε φανταζόταν πως θα είχαν να διαχειριστούν τόσο νωρίς μία τέτοια κατάσταση. Μια κατάσταση αντιστρόφως ανάλογη της περσινής.
Ο Παναθηναϊκός έβαλε τα χέρια του και έβγαλε τα μάτια του, βάζοντας εαυτόν στον τοίχο. Και όλους τους τριγύρω έτοιμους να τον… λιθοβολήσουν. Πλέον οι «στραβές» θα αυξάνουν την πίεση. Οι ήττες θα φέρνουν εσωστρέφεια, περισσότερο προβληματισμό, έντονη μουρμούρα. Και όλα αυτά, ανέκαθεν στο ποδόσφαιρο, φέρνουν και εξελίξεις.
Οι πράσινοι έχουν μπροστά τους μονάχα έναν δρόμο. Έναν δρόμο δύσκολο, που οφείλουν να τον διανύσουν, χωρίς να ζητούν τα… ρέστα. Μόνοι τους έβαλαν το κεφάλι τους στην γκιλοτίνα. Το ματς της Κυριακής απέναντι στον Άρη μοιάζει με το πρώτο «do or die» στη σεζόν. Με τον πρώτο τελικό. Έχεις λίγα να κερδίσεις, πολλά να χάσεις. Η νίκη θα χαρίσει ηρεμία και χρόνο, η ήττα θα φέρει ακόμα περισσότερα προβλήματα.
Όμως αυτό που θα μετρήσει περισσότερο απ’ όλα είναι να δείξει η ομάδα το πρόσωπο και τη νοοτροπία που παρουσίασε στο μεγαλύτερο κομμάτι της περσινής σεζόν. Μια νοοτροπία «μάχης», ανεξαρτήτου αντιπάλου και έδρας. Αν ο κόσμος δει μια ομάδα που θα παλεύει, ακόμα και αν δεν κερδίσει, θα έχει μια καλή κουβέντα να πει. Και λόγους για να περιμένει να δει τη βελτίωσή της και την εξέλιξη της.
Αυτό που περισσότερο απ’ όλα ξενίζει είναι όταν παρακολουθείς μια ομάδα που… παραδίνεται. Όπως συνέβη με τον ΟΦΗ. Και πέρσι και φέτος. Αντίθετα, αν θυμηθούμε το περσινό ματς στο Καραϊσκάκη, θα θυμηθούμε έναν Παναθηναϊκό που μπορεί να μην ήταν καλός αλλά είχε 11… λιοντάρια. Το ίδιο και στο «Βικελίδης», μιας και αυτό είναι το παιχνίδι που έρχεται.
Ο Παναθηναϊκός δεν είχε παίξει καλά, αλλά πάλεψε μέχρι το φινάλε και κατάφερε να πάρει τον βαθμό στις καθυστερήσεις χάρη στο πέναλτι – λόμπα του Χατζηγιοβάνη. Αυτή τη στιγμή υπάρχει ανάγκη για βαθμούς, αλλά υπάρχει ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη για ελπίδα. Για φιλοδοξία πως τα πράγματα θα αλλάξουν και η σεζόν θα εξελιχθεί διαφορετικά απ’ αυτό που δείχνει.
Ο κόσμος περιμένει να δει μια ομάδα που θα μπει στο γήπεδο με το μαχαίρι στα δόντια, έτοιμη να αφήσει την… ψυχή της για να πάρει την πρώτη της νίκη. Μια ομάδα σαν αυτή που αγάπησε στο πρώτο εξάμηνο της περσινής περιόδου. Εκείνα τα στοιχεία οφείλει πρώτα να βάλει στο παιχνίδι του το τριφύλλι. Αλλωστε και πέρσι στο ξεκίνημα δεν έπαιζε δα και κανένα εντυπωσιακό ποδόσφαιρο. Ήταν, όμως, εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο έμπαινε στο γήπεδο και διεκδικούσε τα παιχνίδια.