Μια ντρίπλα σας ζητήσαμε ρε παιδιά, μια ντρίπλα…

Πάει καιρός που μας έπαιρναν στα σοβαρά σε επίπεδο ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Εχουμε τα τελευταία χρόνια τόσες φορές πάθει ζημιές από αδύναμες ομάδες που για την ισοπαλία με το Λιχτενστάιν κανένας δεν θα ασχοληθεί γιατί κανένας δεν μας παίρνει στα σοβαρά. Η Εθνική δεν υπολογίζεται πια σαν μια ορισμένη οντότητα στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Γυρίσαμε σε εποχές ανυποληψίας αν και τόσα χρόνια που παρακολουθώ της Εθνική ποτές δεν είμαστε σε τέτοια πάτο. Μια πάσα της προκοπής βγάλανε οι ερασιτέχνες αντίπαλοί μας και σκόραραν παίρνοντας την τιμητική ισοπαλία. Και δεν είναι ότι τους είχαμε πατήσει αλλά η μπάλα ήταν πόρνη και δεν μας έκανε τα χατίρια. Είχαμε δυο δοκάρι και τρία σουτ. Αν αυτός ο απολογισμός είναι θετικός κατά την άποψη του Ολλανδού προπονητή, τότε ας ετοιμαστούμε και για άλλα χειρότερα.

Να πάμε όμως και στους παίκτες. Αυτοί που ξεσηκώθηκαν για να φύγει ο Αναστασιάδης κι είχαν το δίκιο με το μέρος τους θα έπρεπε να κάνουν κάτι παραπάνω για να δικαιώσουν την αλλαγή του προπονητή που οι ίδιοι επέβαλλαν. Η εικόνα τους, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ήταν θλιβερή. Φαντάζομαι όλοι συμφωνούμε ότι δεν είναι απαραίτητος ο Γκουαρντιόλα στον πάγκο για να νικήσεις το Λιχτενστάιν. Θα περιμέναμε να δούμε κάποιες ατομικές ενέργειες που να διασπούν την άμυνα των αντιπάλων. Επαιζαν επαγγελματίες κόντρα σε ερασιτέχνες  και οι πρώτοι δεν πέρασαν μια φοράς την μπάλα μέσα στην περιοχή των δεύτερων με μια ατομική ενέργεια.

Τι τους ζητήσαμε δηλαδή; Μία ντρίπλα, να κάνουν μια ντρίπλα που θα έλεγε (παραφράζοντάς τον) κι ο μακαρίτης ο Αλκέτας. Όταν λοιπόν δεν μπορείς σε ατομικό επίπεδο να επιβληθείς σε έναν ερασιτέχνη δεν γίνεται να σου φταίει μόνο ο προπονητής και δεν γίνεται να μην έχεις τις δικές σου μεγάλες ευθύνες. Δεν τα γράφω αυτά για να αθωώσω τον Φαντ Σιπ. Κάθε άλλο. Όταν για ένα ημίχρονο έχεις τον Μπουχαλάκη και τον Σάμαρη να κάνουν βαθιές μπαλιές για να πετύχουν κάποιο συμπαίκτη τους στην μεγάλη περιοχή, τότε το πρόβλημα είναι δικό σου. Όταν αφήνεις τον Βρουσάι  σε θέση επιτελικού την στιγμή που παρά την προσπάθειά του δεν περνάει τελικές πάσες έχεις ευθύνη.

Όταν βγάζεις τον Μασούρα για να βάλεις στη θέση του τον Γιαννούλη και όχι τον Λημνιό, βρίσκεσαι σε σύγχυση. Κι όταν τραβάς από το γήπεδο τον Φετφατζίδη τον μόνο που προκάλεσε ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα τότε δίνεις την εντύπωση πως δεν καταλαβαίνεις αυτό που βλέπεις. Και πάλι όμως, οι παίκτες έχουν μεγάλες ευθύνες που δεν παραγράφονται.  Πρόκειται για μια Ομάδα που προκαλεί θλίψη. Ένα αξιολύπητο συγκρότημα που δεν το υπολογίζει πια κανείς. Η Ομοσπονδία του Βαγγέλη Γραμμένου φέρνει την πρώτη και βασική ευθύνη για τους τραγικούς χειρισμούς της.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Επειδή όμως δεν έχει νόημα να περιμένεις από έναν άνθρωπο που δηλώνει ότι η Εθνική έχει αποκτήσει καινούργιους φίλους(!), αφήνεις την … επιστήμη να ασχοληθεί με τις καινοφανείς διαπιστώσεις του και ζητάς από παίκτες, τεχνικούς διευθυντές και προπονητή να βάλουν ένα φρένο στην κατρακύλα… …