Θυμάσαι το 2006 και σε πιάνει θλίψη

Τα δεδομένα έτσι κι αλλιώς δεν ήταν εύκολα. Δεν νομίζω να υπήρχε κανείς πριν από το παιχνίδι κόντρα στους Αμερικανούς, που να περίμενε να δει κάτι πολύ διαφορετικό. Για όσους έχουν δει τα ματς των δύο ομάδων στο τουρνουά έως τώρα η κατάληξη δεν ξενίζει ιδιαίτερα. Η Εθνική μας είναι ένα σύνολο με πολύ συγκεκριμένες ικανότητες, αλλά και σοβαρά μειονεκτήματα που το τεχνικό τιμ που έχουμε αδυνατεί να κρύψει ή έστω να μακιγιάρει προς όφελος μας.

Οι Η.Π.Α από την άλλη είναι μια » γήινη» ομάδα, που από τύχη δεν έχει ακόμα υποστεί μέχρι στιγμής την ήττα. Άρα από την στιγμή που ο Έλληνας ομοσπονδιακός αποφάσισε να παίξει ζώνη για μεγάλο χρονικό διάστημα θα τους κρατούσαμε σε χαμηλό σκορ. Το θέμα ήταν τι θα κάναμε εμείς στην επίθεση. Εκεί μόλις κατάλαβε ο κόουτς Πόποβιτς ότι είχε να κάνει με τον Γιάννη και μόνο αυτόν, το γύρισε και αυτός στη ζώνη με αποτέλεσμα να παρακολουθήσουμε ένα από τα χειρότερα παιχνίδια της διοργάνωσης. Μιλάμε πρακτικά για κακοποίηση του αθλήματος. Το συγκεκριμένο σχόλιο ή διαπίστωση αν προτιμάτε, δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά και τους παίκτες του Γκρέγκ Πόποβιτς.

Πάμε τώρα και στα επόμενα. Την Δευτέρα θεωρητικά παίζονται όλα. Γιατί λέω θεωρητικά; Μα γιατί με βάση τι παρουσιάζουν στο παρκέ η Ελλάδα και η Τσεχία δεν νομίζω ότι μπορούμε να τρέφουμε ελπίδες για νίκη με διαφορά μάλιστα πάνω από δώδεκα πόντους. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν πιστεύω ούτε στην απλή νίκη. Οι Τσέχοι, που δεν είναι σε καμία περίπτωση ο Σατοράνσκι και η παρέα του, αλλά μια ομάδα με όλη την σημασία της λέξης, βρίσκονται μπροστά στην μεγαλύτερη πρόκληση της ιστορίας τους.

Τι θα βρουν απέναντι τους; Μια Εθνική μπερδεμένη, που παίζει μπάσκετ αναχρονιστικό, που δυσκολεύεται να βρει σκορ από μακριά, που δεν έχει την παραμικρή βοήθεια από τον πάγκο – εννοώ το προπονητικό επιτελείο, ένα σύνολο που δεν γνωρίζει τον τρόπο για να εκμεταλλευτεί τον Αντετοκούμπο και κυρίως μια ομάδα χωρίς ξεκάθαρο σχέδιο. Η Τσεχία από την άλλη πέταξε στο καναβάτσο μια εξαιρετικά δυνατή ομάδα, την Τουρκία, νίκησε την Βραζιλία, αποδεικνύοντας το μέγεθος της δικής μας ηλιθιότητας στην πρώτη φάση και έχασε από τους Αμερικανούς χάρη και στην διαιτητική βοήθεια προς την αντίπαλο της σε κρίσιμα σημεία της αναμέτρησης.

Τα είχαμε πει και μετά το τέλος της πρώτης φάσης. Η ομάδα δεν είναι αυτή που ορισμένοι νομίζουν. Ακούγαμε διάφορες αστειότητες του στυλ ότι η τωρινή Εθνική έχει το καλύτερο υλικό από όλες στο παρελθόν, ότι η τωρινή ομάδα έχει πληρότητα και ταλέντο που όμοια τους δεν είχαμε την τύχη να διαθέτουμε ξανά στην ιστορία μας και άλλα αντίστοιχα. Όλα αυτά βέβαια πήγαζαν από την παρουσία του Γιάννη κατά βάση. Τι λέω εγώ; Η ομάδα που το 2006 στην Ιαπωνία υπέταξε τις Η.Π.Α σήμερα θα πέρναγε από πάνω από αυτήν την Αμερική. Δεν θα την έβλεπε απλά.

Ναι σίγουρα ποτέ στο παρελθόν δεν είχαμε ένα πυρηνικό όπλο σαν τον Αντετοκούμπο, ναι δεν είχαμε παίκτη με τόσο ενεργό ρόλο στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου, το NBA, ε και τι έγινε; Η ομάδα που κατέκτησε το ασημένιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2006, είχε τα καλύτερα γκαρντ, σε πληρότητα που είχαμε μετά την εποχή Γκάλη – Γιαννάκη, είχε τα καλύτερα τεσσάρια στην εποχή τους στην Ευρώπη, Τσαρτσαρή και Φώτση, είχε τεράστιες προσωπικότητες σε δεύτερους ρόλους, Κακιούζης, Χατζηβρέττας για παράδειγμα και κυρίως είχε έναν άνθρωπο στην άκρη του πάγκου της που ενέπνεε όλο το σύστημα, τον μοναδικό Παναγιώτη Γιαννάκη. Συν τοις άλλοις το επιτελείο του είχε πραγματικά » χιλιόμετρα» στους πάγκους σε συνθήκες κορυφαίου ανταγωνισμού.

Για το κλείσιμο αφήνω το μετά την Δευτέρα. Ο αποκλεισμός από την Τσεχία δεν θα είναι καταστροφή, αλλά ευκαιρία για περισυλλογή και κυρίως για άμεσες αποφάσεις. Πρέπει πλέον όσοι αγαπούν το άθλημα στην χώρα μας να βγουν μπροστά. Οι ευθύνες ανήκουν σε όλους όσους βλέπουν, κωφεύουν και δεν μιλούν. Προπονητές, παίκτες, παλαίμαχοι και παράγοντες επιβάλλεται να βγουν από την βολή τους και να αποτελέσουν την κινητήριο δύναμη για άμεσες και ραγδαίες εξελίξεις.

Δεν είναι δυνατόν να είναι ένα σπορ, που έχει χαρίσει τόσες επιτυχίες στο παρελθόν, που μας ταιριάζει και που είναι σίγουρο ότι είναι ικανό να μας κάνει ξανά περήφανους στο μέλλον, να μένει δέσμιο ενός ανθρώπου και απόλυτα υποταγμένο στις διαθέσεις και ορέξεις του. Εάν δεν το καταλαβαίνει ο ίδιος, ήρθε ο καιρός ο κόσμος του αθλήματος να του το πει. Σε κάθε άλλη περίπτωση δεν έχουν δικαίωμα να ομιλούν και ζητούν ευθύνες πάνω από το πτώμα…….