Τέλος τα μαθήματα, ώρα εξετάσεων

Η ήττα από τις ΗΠΑ δεν ήταν καταστροφή, αλλά ήταν κι η τελευταία που είχαμε να δώσουμε. Πλέον, δίχως να περνά κατ’ ανάγκη η πρόκριση από τα δικά μας χέρια (αν νικήσει η Βραζιλία την Αμερική -απίθανο σενάριο, αλλά σενάριο- περνούν οι δυο τους στους «8»), οφείλουμε να νικήσουμε με +12 τους Τσέχους, για να συνεχίσουμε τη διαδρομή μας.

Η πρόκριση είναι αυτοσκοπός, δίχως μέχρι τώρα να πείθει με την εικόνα της η Εθνική ότι μπορεί κι ότι το δικαιούται. Η αναμέτρηση με τους Αμερικανούς ήταν άνιση, καθώς ήταν καλύτεροι από εμάς σε όλα και κυρίως στη δύναμη. Η παρέα του Πόποβιτς έδειξε πως το ευρωπαϊκό μπάσκετ (αν εμείς είμαστε δείγμα του) απέχει παρασάγγας από το αμερικανικό. Και το έδειξε δίχως να έχει στην Κίνα τα πιο λαμπρά της αστέρια.

Δεν έχει νόημα να γράψουμε ξανά τα ίδια. Ακόμα κι οι αναλυτές του ESPN έκαναν λόγο για «ντροπή» για τον τρόπο με τον οποίο αξιοποιείται (;) ο Γιάννης Ανετοκούνμπο. Κι επειδή δεν υπάρχουν πολλά να σχολιάσουμε για το εν λόγω παιχνίδι, ας ασχοληθούμε με τον κορυφαίο -κατά τεκμήριο- παίκτη του πλανήτη.

Πόσοι άλλοι σταρ, αυτού του διαμετρήματος, βουτάνε στο παρκέ, παίζουν λυσασμένη άμυνα, βάζουν το «εγώ» κάτω από το «εμείς»; Ο Γιάννης έχει μείνει ταπεινός, πιστός σε όσα διδάχθηκε στην ελληνική εκκλησία, όπου έβρισκε τη δική του εσωτερική γαλήνη. Προσωπικά δεν πιστεύω, αλλά δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω πόσο καλό έκανε σε αυτό το παιδί. Κι αν μπορεί η όποια θρησκεία να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, έχει πετύχει τον σκοπό της.

Επιστρέφουμε στα παρκέ. ΔΕΝ γίνεται να μην μπορείς να αξιοποιήσεις ένα τόσο αυθεντικό ταλέντο. Έχει ταχύτητα, έχει δύναμη, έχει τα πάντα, αλλά εγκλωβίζεται. Δεν μπορεί να παίξει post up παιχνίδι, αυτό φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού. Ακόμα και με πιο κοντό αντίπαλο, αν δεν ξεκινήσει απ’ έξω για να πάει προς το καλάθι, δεν μπορεί να είναι αποδοτικός. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο.

Ο Γιάννης έχει μόνο μία επιθετική αδυναμία: το σουτ. Άρα, δεδομένης και της παρουσίας του Καλάθη στην πεντάδα, θέλεις κλασικό σουτέρ. Υπάρχουν παίκτες όπως ο Βασιλειάδης, ο Μπράμος, ο Περπέρογλου, που μπορεί να μην είναι οι καλύτεροι, αλλά θα μπορούσαν να δώσουν τον απαιτούμενο χώρο στον Γιάννη για να κινηθεί. Η Εθνική ήθελε σουτέρ και σουτέρ δεν υπάρχει. Εκτός κι αν πιστέψατε τον συνάδελφο της ΕΡΤ, που με δόση υπερβολής έλεγε στο «Ακρόπολις» ότι βρήκαμε σουτέρ στο πρόσωπο του Θανάση.

Το μπάσκετ είναι (όπως κι η ζωή) στιγμές και εικόνες. Θυμηθείτε πόσο δούλεψε το προπονητικό επιτελείο των ΗΠΑ (κι όχι μόνο ο Πόποβιτς) την τελευταία φάση του ημιχρόνου, με απανωτά φάουλ κι εντέλει με είσοδο ψηλού στα 2.1», κάτι που φώναζε από το βάθος του πάγκου ο Κερ κι άκουσε ο πρώτος προπονητής των ΗΠΑ. Οποιαδήποτε σύγκριση με πρόσωπα και καταστάσεις στον δικό μας πάγκο, απαγορεύεται δια νόμου.

MUST READ

Για κάτι που αξίζει…

Αντί επιλόγου: Πριν μπει η Εθνική στο παιχνίδι, ο κόουτς Σκουρτόπουλος έδωσε στα ελληνικά τις οδηγίες. Μάλλον έμαθε τη γλώσσα μας ο Καλάθης. Ρε τι ζούμε!…