Σεβασμός στον Μελιόπουλο, για το δύσκολο δρόμο που διάλεξε

Για τον ποδοσφαιριστή Μελιόπουλο δεν έχω εικόνα πέρα από τα κλασικά ρεπορταζιακά, πως πρόκειται για ταλέντο με συμμετοχές στις μικρότερες εθνικές, αποκτήθηκε κατόπιν εισήγησης του Λουτσέσκου που τον γνώριζε από την Ξάνθη, μπλα, μπλα, μπλα. Πολύ κοινότυπο στόρι, συνοδευτικό κάθε φερέλπιδος αθλητή.

Κι ενώ δεν είχα άποψη για εκείνον, τον συμπάθησα όταν διάβασα την απόφαση του να σταματήσει το ποδόσφαιρο πριν καλά καλά πατήσει τα 20 για να αφοσιωθεί στις σπουδές του.

Ίσως επειδή είμαι εκ φύσεως αντιδραστικός, να εκτιμώ κάθε απόφαση που δε συμβαδίζει με αυτό που αποκαλείται ως κοινή λογική.

Το πόσες και ποιες ζυμώσεις και διεργασίες συμβαίνουν στο μυαλό κάποιου ανθρώπου πόσο δε ενός παιδιού είναι αδύνατον να τις προσεγγίσουμε, έστω και να τις υποψιαστούμε. Το πιο έντιμο λοιπόν είναι να πάψουμε να παριστάνουμε τους δικαστές, οι αναθεματισμοί που διαβάζω από οπαδούς του ΠΑΟΚ μου προκαλούν αποστροφή.

Δεν κρίνω την απόφαση του που εκ πρώτης ανάγνωσης ίσως αναδεικνύει φυγομαχία, δειλία ή οτιδήποτε παρόμοιο, από τη στιγμή που δεν είμαστε σε θέση να εισβάλουμε στον ψυχικό του κόσμο, καλύτερα να κάνουμε τουμπεκί.

Εκτίμησα πάντως την απόφαση του, που είναι εντελώς ασύμβατη με τα συνηθισμένα, 99 στους 100 θα επέλεγαν τον πιο εύκολο δρόμο.

Να πάνε δανεικοί και στην καλύτερη να επιστρέψουν καλύτεροι και δυνατότεροι.

Ή να μην μείνουν στάσιμοι και να μην επιστρέψουν ποτέ.

Όποια κι αν ήταν η πορεία τους, χαμένοι δε θα έβγαιναν, η ζωή τους θα ήταν πιο εύκολη από τον δρόμο που αποφάσισε να διαβεί ο πρωταγωνιστής της ιστορίας.

Θυμίζει σε πολλά την περίπτωση του Πάρι Γεωργακόπουλου, εκείνος ήταν παικταράς βέβαια, με αναγνωρισμένη αξία και αν όχι το πρώτο, σίγουρα από τα πρώτα βιολιά του Παναθηναϊκού.

Όχι υποσχόμενος αλλά εν ενεργεία καταξιωμένος ποδοσφαιριστής, που έπρεπε όμως να ασπαστεί τη νοοτροπία των Βαρδινογιάννηδων πως «σε αυτά που σου προσφέρω δε χωράει αντιπρόταση.

Θα συμφωνήσεις και θα υπογράψεις επειδή είμαι ο Βαρδινογιάννης, είμαι ο πρόεδρος και ότι λέω θα γίνεται…»

Ο Γεωργακόπουλος του έδειξε στην πράξη πως κάποιες φορές που δε θα γίνεται ότι λέει, δεν είναι όλοι άνθρωποι-playmobil, υπάρχουν κι εκείνοι με προσωπικότητα που δεν ανέχονται να τους συμπεριφέρονται ως μούτσους στα καράβια.

Με προσωπικό κόστος όλα αυτά, καθώς προτίμησε να παρατήσει το ποδόσφαιρο μόλις στα 26 του, στερώντας από τον εαυτό του χρήμα, δόξα, γυναίκες, ήταν και παιδαράς άλλωστε.

Βεβαίως οι δυο υποθέσεις δεν είναι καρμπόν που λέμε, στη μια περίπτωση έχουμε έναν αθλητή που ακόμα δεν έχει βγει από τ΄αυγό του και στην άλλη κάποιον που είχε ήδη καταξιωθεί.

Στην δεύτερη περίπτωση επίσης ο λόγος είναι απολύτως συγκεκριμένος και δύναται να κριθεί, στην περίπτωση Μελιόπουλου ουδείς μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά για τα ταξίδια του νου που τον οδήγησαν και τόσο δύσκολη απόφαση. Ούτε να εντοπίσει με ακρίβεια τα αίτια της σπίθας που άναψε τη φωτιά μέσα του.

Η κατάληξη όμως είναι η ίδια κι αυτό έχει σημασία, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού οι άνθρωποι που είχαν άλλες προτεραιότητες, ακολουθώντας διαφορετικό δρόμο, από εκείνον που θα διάλεγαν όλα τα παιδιά της ηλικίας τους.

Ακόμα κι αν δεν ανταποκρινόταν στις αρχικές προσδοκίες και δεν είχαν εξέλιξη, θα έπαιζαν μερικά χρόνια ποδόσφαιρο, θα κονομούσαν χρήματα, σίγουρα περισσότερα από αυτά που έχει προοπτική να κερδίσει ένας 20άρης φοιτητής. Θα γέμιζαν τα μπράτσα τους με μπογιές, θα τα έφτιαχναν με μια τραγουδιάρα ή τηλεπερσόνα και θα απολάμβαναν τις τυποποιημένες χαρές της νιότης τους.

Θα κατάφερναν τα παραπάνω και χωρίς να γίνουν κάτι σπουδαίο, ο Σάββας Γκέντζογλου για παράδειγμα απασχολεί περισσότερο τα media με τις συμβίες του, παρά με τις επιδόσεις του.

Καλώς ή κακώς αυτό είναι το σύγχρονο κοινωνικό πρότυπο, ακόμα κι οι περισσότεροι γονείς προς αυτήν την κατεύθυνση καθοδηγούν τα παιδιά τους.

Να γίνουν πλούσιοι και να ασχολούνται μαζί τους τα ΜΜΕ, φουσκώνουν από περηφάνια κι οι γείτονες τους ζηλεύουν «δες τον Γιωργάκη της κυρά Μαίρης, λεφτά βγάζει, όλοι μιλούν γι αυτόν, εσύ είσαι ανεπρόκοπος, ξοδέψαμε μια περιουσία να σε σπουδάσουμε και ακόμα δεν έχεις λεφτά να κάνεις οικογένεια…»

Για όλους τους παραπάνω λόγους ήταν αδύνατον να μην εκτιμήσω κάποιον που επέλεξε το δύσκολο δρόμο, άσχετα αν η αρχική εντύπωση δείχνει προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Το ίδιο ισχύει για την πρόχειρη εκδοχή περί λιποψυχίας, φόβου, ανασφάλειας κλπ

Ο Μελιόπουλος δεν έγινε αθλητής στα 19 του, ήταν όλο το προηγούμενο διάστημα, όσο σύντομο κι αν ήταν αυτό. Αν ήταν φτιαγμένος από βούτυρο, θα είχε φανεί ήδη έχοντας εγκαταλείψει στον πρώτο τραυματισμό, στην πρώτη κλωτσιά, στην πρώτη απογοήτευση, στο πρώτο μπινελίκι από την εξέδρα, στην πρώτη κατσάδα από τον προπονητή, στην πρώτη φορά που έπεσε ξερός από κούραση στη διάρκεια της προετοιμασίας.

Κι αυτά είναι πιο επίπονα, από το να ακούσει από τον προπονητή του πως δεν τον υπολογίζει στην πρώτη του προετοιμασία με τον ΠΑΟΚ, ή την εναλλακτική πρόταση της ΠΑΕ να πάει κάπου δανεικός.

Αποκλείεται να μην έχει βιώσει τα παραπάνω ένας ποδοσφαιριστής ακόμα και στην ηλικία του και το γεγονός πως δεν τα παράτησε όχι μόνο ευνουχίζει τις μομφές fast food που του αποδίδονται, αλλά τον καθιστούν και άξιο σεβασμού που δεν επέλεξε το βολικό δρόμο να πάει κάπου δανεικός, υποδυόμενος τον επαγγελματία ποδοσφαιριστή.

Το μόνο σίγουρο είναι πως το μεγαλύτερο δράμα αυτή στιγμή το βιώνει ο ποδοσφαιριστής, που σε τέτοια ηλικία είδε να ανατρέπονται όλα τα όνειρα που έκανε.

Άξιο αναφοράς επίσης μάλιστα πως μετά το κόψιμο του από τον Φερέιρα το όνομα του εξαφανίστηκε και μερικούς μήνες μετά όταν δημοσιοποιήθηκε η πρόθεση του να σταματήσει, μάθαμε πως είχε επιστρέψει στο πατρικό του έχοντας κόψει κάθε επαφή με την ομάδα.

Γι αυτό επιμένω πως είναι άτοπο να κρίνουμε μια απόφαση, όταν δε γνωρίζουμε όλα τα δεδομένα.

Δεν είναι καθόλου εύκολο και για τον ΠΑΟΚ εννοείται που επένδυσε 800χιλ ευρώ σε κάποιον αθλητή, έστω και με αυτήν τη χασούρα πάντως ζωή της ομάδας συνεχίζεται ως έχει.

MUST READ

Η «κρυφή ατζέντα» με το Final Four – Τελικά τι συμβαίνει με την Euroleague;

Όχι του Μελιόπουλου…