Το πρώτο από τα τρία βήματα έγινε

Εντάξει δεν σκοτώσαμε και κανένα θηρίο. Εντάξει δεν τρελάναμε και κόσμο με την απόδοση μας. Εντάξει πάλι εμφανίσαμε τα γνωστά προβληματάκια στην άμυνα και στη διαχείριση του παιχνιδιού. Καλά όλα αυτά, αλλά το αποτέλεσμα μετράει. Η Εθνική μας βρίσκεται πλέον στους 16 του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Σίγουρα όχι με το ρεκόρ που θα ήθελε ή πιο σωστά που θα την καθιστούσε φαβορί για την πρόκριση στην οκτάδα, όμως είναι παρούσα στο ραντεβού και με διάθεση και θέληση να διεκδικήσει τις όποιες πιθανότητες της αναλογούν. Το ματς κόντρα στην Νέα Ζηλανδία μόνο εύκολη υπόθεση δεν ήταν. Λίγο η ατμόσφαιρα από την αναπάντεχη ήττα την προηγούμενη αγωνιστική από την Βραζιλία, λίγο το » τρελό» στυλ παιχνιδιού των αντιπάλων μας δεν ήθελε και πολύ να γίνει το κακό αν δεν παρουσιαζόμασταν σοβαροί. Τελικά τέλος καλό όλα καλά. Η νίκη ήρθε, η ηρεμία αποκαταστάθηκε και τώρα έχουμε μπροστά μας 48 ώρες να δούμε τα επόμενα.

Ο νέος όμιλος που διαμορφώθηκε είναι αρκετά περίπλοκος στην ανάγνωση του. Από τη μία εμείς και οι Βραζιλιάνοι και από την άλλη οι Η.Π.Α και η Τσεχία, που για πολλούς, όχι όμως και για τον υπογράφοντα, έκανε την έκπληξη αποκλείοντας τους Τούρκους οι οποίοι μόλις δύο μέρες πριν είχαν βγάλει τα συκώτια στην ομάδα του Γκρέγκ Πόποβιτς. Βραζιλία και Αμερική μπαίνουν στη νέα μάχη με 3-0, ενώ εμείς και οι Τσέχοι με 2-1.

Θυμίζω ότι οι δύο πρώτοι περνούν στην επόμενη φάση. Από όλα τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι για να έχουμε ελπίδες πρόκρισης πρέπει να κερδίσουμε και τους δύο πρωτοπόρους του γκρουπ. Υπάρχει σενάριο που μας δίνει την πρόκριση και με μία μόλις νίκη, αλλά αυτό θα ξέρουμε αν μπορεί να γίνει πράξη πριν μπούμε στο γήπεδο το Σάββατο για το πρώτο ματς της νέας φάσης. Το ερώτημα είναι μπορούμε να κάνουμε το 2 στα 2 ή μοιάζει ουτοπικό;

Εάν δούμε τα πράγματα ρεαλιστικά μάλλον όχι. Δεν έχει να κάνει μόνο με την δυναμική των αντιπάλων μας, αλλά και με τις δικές μας αδυναμίες. Εξηγούμαι. Για να ρίξεις στο καναβάτσο την ομάδα των Η.Π.Α, ακόμα και την φετινή που απέχει σε ταλέντο από τις αντίστοιχες του παρελθόντος και έτη φωτός από αυτή που νικήσαμε στην Ιαπωνία πριν από δεκατρία χρόνια, επιβάλλεται να έχεις ικανούς σουτέρ με υψηλά ποσοστά. Η Εθνική μας δυστυχώς δεν διαθέτει τέτοιους παίκτες.

Επίσης απαιτείται να έχεις στην ρακέτα παίκτες ικανούς να βάλουν δύσκολα στα μεγάλα κορμιά των Αμερικανών και στην μυική τους μάζα, στοιχείο που επίσης λείπει σε μεγάλο βαθμό από εμάς. Άρα είμαστε αποκλεισμένοι από χέρι; Ποτέ δεν μπορείς να το πεις αυτό στον αθλητισμό, ειδικά όταν σαν σύνολο διαθέτεις προσωπικότητες που έχουν πάρει τρόπαια στο υψηλότερο επίπεδο. Από την άλλη δεν είναι μόνο οι Αμερικάνοι. Οι Τσέχοι μόνο αμελητέα ποσότητα δεν είναι. Η παρέα του Σατοράνσκι είναι ικανή να στείλει αδιάβαστους τόσο εμάς όσο και τον Βαρεζάο και τους συμπαίκτες του. Σκεφτείτε το σενάριο να νικήσουν την Βραζιλία και να μην καταφέρουμε να πάρουμε εμείς το ματς της Δευτέρας εναντίον τους.

Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Κίνας έδειξε, σε αρκετές περιπτώσεις, ότι αν δεν προσέξεις ή αν θεωρήσεις κάτι ως δεδομένο μπορεί πολύ εύκολα να την πατήσεις. Για να γίνει αντιληπτό αυτό δείτε τι έπαθαν Γερμανοί, από τον Άγιο Δομίνικο, Κινέζοι, ως διοργανωτές η φιλοδοξία τους έφθανε τουλάχιστον μέχρι την επόμενη φάση και Τούρκοι, από τους νέους μας αντιπάλους τους Τσέχους. Με βάση λοιπόν όλα αυτά πάλι καλά να λέμε. Το θέμα είναι ο ρεαλισμός.

MUST READ

Ένας «μπομπέρ» που βλέπει… Euroleague: Η χρονιά «εκτόξευσης» του Βασίλη Τολιόπουλου (vids)

Η Ελλάδα δεν είναι ούτε πρώτο, ούτε καν από τα φαβορί για τα μετάλλια. Είναι όμως ομάδα που θα θεωρείται αποτυχία αν δεν βρεθεί στην οκτάδα. Πλέον η υπέρβαση, που λέγαμε στην αρχή του τουρνουά, δεν απαιτείται για να πάμε στην ζώνη των μεταλλίων, αλλά στην προημιτελική φάση. Βήμα βήμα επομένως και υπομονή. Τα λάθη και τις παθογένειες τις είπαμε, η κριτική όμως μπορεί να περιμένει μέχρι τα παιδιά και οι προπονητές να τελειώσουν την αποστολή τους στην χώρα  του μεταξιού…..