Βλάνταν Ίβιτς: Ο γεννημένος προπονητής, που τα γκρέμισε όλα

Με μεγάλη χαρά διάβασα χθες εδώ στο to10.gr την είδηση περί των συζητήσεων της ΠΑΕ «ο Άρης» με τον Βλάνταν Ίβιτς,.

Σε περίπτωση που επέστρεφε από την εξορία, θα μετρούσαμε κωλοτούμπες.

Με πρώτο και καλύτερο τον Τζάμπα που τον είχε αποκαλέσει κομμώτρια κι η μοίρα τα ΄φερε ώστε να συνεργαστεί με τον αδερφό του.

Από εκεί που έβλεπε το κουτί της μπύρας μισοάδειο πλέον το βλέπει μισογεμάτο, προσεχώς θα ευχηθεί ταχεία ανάρρωση με μερικά χρόνια καθυστέρηση.

Για να στείλει ανθοδέσμη δεν το συζητάμε, δεν είναι καιρός για έξοδα.

Κάτι ανάλογο θα γινόταν και στον πιθανολογούμενο επόμενο σταθμό του Βλάνταν, που οι οπαδοί του έσκουζαν περισσότερο κι από τον Αφραγκούζο.

Μην εκπλαγείτε μάλιστα αν κι ο τελευταίος συνεργαστεί σε βάθος χρόνου με τον Ίβιτς, κάποτε κατηγορούσε τον Βαγγέλα για διαφθορά, κάνοντας σημαία τα Πακιστανικά τηλέφωνα, άλλαζαν ντουζίνες εξώδικα και σήμερα είναι σαν ερωτευμένο ζευγαράκι.

Όπως και να ΄χει, ενδεχόμενη επιστροφή Ίβιτς τώρα ή στο μέλλον θα επιβεβαιώσει την παλιά διαφήμιση πως «καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς».

Η πορεία του Βλάνταν είναι σύντομη αλλά έχει ιδιαιτερότητες, ήταν από τις περιπτώσεις των αθλητών που φαινόταν από τις εποχές που κλωτσούσαν τόπι, πως είναι γεννημένοι για προπονητές.

Δε θυμάμαι πολλούς τέτοιους, αν έπρεπε να βρω μερικούς για τη λίστα, θα ήταν ο Γιώργος Σκαρτάδος και ο Σάββας Κωφίδης, που έπαιζαν περισσότερο με το μυαλό.

Το σώμα το καταπονούσαν ελάχιστα σε σχέση με τους υπόλοιπους, αφού ήξεραν που θα πάει η μπάλα και βρίσκονταν εκεί που έπρεπε, τη στιγμή που έπρεπε.

Έτσι και ο Ίβιτς, αργό τον έλεγαν μικρή σημασία είχε όμως, όταν το μυαλό δούλευε. Τι να την κάνεις την ταχύτητα, όταν το κεφάλι είναι ακατοίκητο;

Οι εγκεφαλικοί αθλητές έχουν όλα τα εχέγγυα για να κάνουν καριέρα ως προπονητές, έχοντας το χάρισμα να διαβάζουν ένα παιγνίδι την ώρα που αγωνίζονται, διαθέτουν το πιο απαραίτητο συστατικό για να καθοδηγήσουν ομάδα από τον πάγκο.

Σαν αθλητές έχουν να κάνουν πολλά άλλα, ως προπονητές διαθέτουν το σπουδαιότερο προσόν.

Όχι και το μοναδικό όμως.

Αυτό το χάρισμα εκτιμήθηκε κατά πρώτο λόγο στον ΠΑΟΚ και του δόθηκε η ευκαιρία να ξεκινήσει με την Κ20.

Τμήμα που εκτός από ποδοσφαιριστές, υπάρχει για να τροφοδοτεί και με άλλα στελέχη την αντρική ομάδα, όπου στους μικρούς θα κάνουν το αγροτικό τους. Όπως συμβαίνει σήμερα, με τον Πάμπλο Γκαρσία.

Ο Σέρβος τα πήγε εξαιρετικά με τους πιτσιρικάδες και το μπάχαλο της χρονιάς Τούντορ αποτέλεσε την καλύτερη ευκαιρία για εκείνον. Το καλό χαρτί δεν πρέπει να καίγεται άνευ λόγου, η αποπομπή του Κροάτη όμως είχε γίνει σε χρονικό σημείο που μέχρι να ερχόταν προπονητής και να μάθαινε τη διαδρομή για το γήπεδο, θα είχε τελειώσει η σεζόν. Κι η ομάδα χρειαζόταν κάποιον που θα είχε εικόνα αυτού που θα αναλάμβανε, με σχεδόν μηδενική περίοδο προσαρμογής.

Ο Ίβιτς τα πήγε περίφημα στα πλέι οφ και την επόμενη χρονιά ξεκίνησε καλά, με τα απαραίτητα και αναμενόμενα σκαμπανεβάσματα εννοείται.

Η ομάδα βελτιωνόταν θεαματικά με την πάροδο του χρόνου και για ένα δίμηνο στα μέσα του χειμώνα, απέδιδε εξαιρετικά.

Μετά τον Φλεβάρη η πορεία της ήταν αντίστροφη, σιγά σιγά πήρε την κάτω βόλτα. Σήκωσε ένα κύπελλο μεν, η πορεία στα πλέι οφ όμως ήταν τραγική. Ο ΠΑΟΚ είχε μπει πρώτος και τερμάτισε 4ος, πίσω από το χαρτί και τον βάζελο του Μαρίνου που κατέβηκε με ένα κράμα αναπληρωματικών και παικτών από τις μικρότερες ομάδες.

Σημείο αναφοράς του περάσματος Ίβιτς από τον ΠΑΟΚ η υπόθεση Τζαβέλλα, που τον ανήγαγε σε σούπερ ήρωα των καφενείων και των ραδιοφωνικών παραγωγών! Ακόμα κι εκείνοι που τον αμφισβητούσαν, τον έκαναν εικόνισμα, επειδή τα είχε χώσει δημόσια στον παίκτη, έπειτα από μια ήττα.

Παρασυρόμενο το κοινό από τον μικρόκοσμο των ΜΜΕ που διψάνε για αίμα και θεωρίες συνωμοσίας για να γεμίσουν εργατοώρες, είδε τον Ίβιτς να προσφέρει το μάννα εκ κουτσομπολιού.

Εννοείται πως ως προπονητής είχε κάθε δικαίωμα να αποφασίζει για τα πάντα εντός ομάδας, να διώχνει, να τιμωρεί όποιον θέλει, να κατεβάζει όποια σύνθεση επιθυμεί.

Δεν είχε κανένα δικαίωμα όμως να κάνει την ομάδα άνω κάτω, δημοσιοποιώντας κάθε του σκέψη ή και υποψία, πόσο δε για να καλυφθεί πίσω από αυτήν.

Τις επόμενες ημέρες, ουδείς ασχολούνταν με τα τέσσερα τεμάχια που είχαμε φάει από τον Ατρόμητο μέσα στην Τούμπα, αλλά με τον…τρύπιο Τζαβέλλα.

Το αντιλαμβάνεται κάθε άνθρωπος με τη στοιχειώδη λογική, πως σε κάθε οργανισμό, εταιρία, ομάδα, δε γίνεται να αγαπιούνται όλοι. Δεν είναι δυνατόν όμως να παίρνει ο καθένας έναν τηλεβόα εξηγώντας τις απόψεις ή τις φαντασιώσεις του για τον άλλον, διότι η έννοια του μπουρδέλου αποκτά την πλήρη διάστασή της. Ειδικά όταν μιλάμε για προϊστάμενο από τη μια και υφιστάμενο από την άλλη.

Φανταστείτε να δήλωνε η Γκοντζάροβα «έχει δίκαιο ο κόσμος που γκρινιάζει για τις μεταγραφές που έγιναν, αλλά αντί για σκάουτινγκ ο Μπράνκο, χάζευε γκομενάκια σε ιστοσελίδες γνωριμιών…»

Ή ο Γκαγκάτσης «προγραμμάτισα συνάντηση με τον Φερέιρα, αλλά έβγαλε τα παπούτσια του και κόντεψα να λιποθυμήσω από τη μπόχα, οπότε δε μιλήσαμε για το μέλλον της ομάδας».

Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά, για οποιοδήποτε θέμα υπάρχουν οι ανώτεροι, υπάρχει το ΔΣ, υπάρχει ο Σαββίδης και όλα λύνονται εσωτερικά.

Για να μη μου χρεώσει κάποιος επίκληση άσχετων παραδειγμάτων, το 2017 ο ΠΑΟΚ υπέστη ήττα από το χαρτί στο ΟΑΚΑ, που βρέθηκε να παίζει σχεδόν από το ξεκίνημα με 10 λόγω αποβολής του Αραούχο.

Ο ΠΑΟΚ έχασε το πλεονέκτημα όταν αποβλήθηκε ο Ζαμπράνο, σε μια φάση που πήγαινε γυρεύοντας για να αποκατασταθεί η αριθμητική ισορροπία.

Από εκείνη την ημέρα ο Περουβιανός δεν ξαναείδε όχι εντεκάδα αλλά ούτε αποστολή κι ο δανεισμός του έσπασε, κακήν κακώς.

Έμαθε κάποιος το λόγο; Ειπώθηκε κάτι, δόθηκε κάποια εξήγηση έστω και υπό μορφή διαρροής;

Η εξαφάνιση του παίκτη μάλιστα, υποδηλώνει πως ο λόγος δεν ήταν απλά μια άσχημη εμφάνιση ή κακιά αντίδραση, αλλά κάτι πολύ σοβαρότερο.

Ο Λουτσέσκου δεν τα έχωσε σε κανέναν, προτίμησε να ακούει αναθέματα από παντού, από το να αναγάγει την ομάδα σε θέμα για μεσημεριανές εκπομπές, αν κι εκείνες τις εποχές βρισκόταν στο στόχαστρο.

Το μεγάλο λάθος το έκανε η διοίκηση, που επέτρεψε στον Ίβιτς να κάνει την ομάδα άνω κάτω για να τη βγάλει ο ίδιος καθαρή και τελικά το πλήρωσε.

Άρχισε να κάνει του κεφαλιού του, στην πορεία αποφάσισε να αποπέμψει έναν εξαιρετικό γυμναστή με τον οποίον συνεργαζόταν στην Κ20 και ήταν ένας από τους λόγους που η ομάδα ξεσφούσκωσε.

Η αλαζονική συμπεριφορά από το παράσημο του λαϊκού ήρωα που κατάφερε να σπάσει τις αιώνιες κλίκες του ΠΑΟΚ (έχετε ξαναδεί, κλίκα με τη συμμετοχή ενός παίκτη;) επεκτάθηκε κι εντός των αποδυτηρίων, οδηγώντας τον στην αυτοκαταστροφή, με αποτέλεσμα να γκρεμίσει ότι ο ίδιος είχε χτίσει με κόπο.

Σε μια από τις τελευταίες συναντήσεις του με τον Ιβάν, διαμαρτυρόταν επειδή οι ρεπόρτερ της ομάδας δεν είχαν αναδείξει το έργο του!!!

Αν και δε συγκαταλέγομαι στους ρεπόρτερ αφενός, ήμουν από εκείνους που τον πίστεψαν από την πρώτη στιγμή αφετέρου, δεν είναι ψέμα πως οι δημοσιογράφοι που ασχολούνταν με το καθημερινό ρεπορτάζ, δεν τον προέβαλαν όσο του άξιζε, στη φάση που η ομάδα είχε απογειωθεί αγωνιστικά.

Ήταν λόγος αυτός για να κάνει παράπονα στον ιδιοκτήτη; γι αυτό άραγε κλατάραμε στα πλέι οφ;

Δηλαδή αν εμένα δε μου κάνουν like οι αναγνώστες του to10.gr, θα έχω άλλοθι όταν γράφω παπαριές;

Κι επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται, την ίδια περίπου πορεία είχε και στο Ισραήλ, όπου ολοκλήρωσε μια εξαιρετική χρονιά, με την επόμενη να ακολουθεί αντιστρόφως αντίθετη πορεία.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Δεν είναι καρμικό το θέμα με τον Βλάνταν, αλλά ζήτημα απλής λογικής. Όπως φαινόταν εξ΄ αρχής πως το έχει για προπονητής, έτσι φάνηκε και όταν το δοκίμασε πως με το μυαλό του χαλάει όλα τα χαρίσματα που κουβαλά…