Η… δεύτερη ήττα είναι πιο βαριά

Η Εθνική ηττήθηκε από τη Βραζιλία. Το προπονητικό επιτελείο κι οι παίκτες οφείλουν να αναλύσουν τα αίτια, να βρουν τρόπους αντιμετώπισης των προβλημάτων που οι αντίπαλοι θα τους βάλουν από εδώ και πέρα, να βγάλουν αντίδραση. Για όλο τον υπόλοιπο κόσμο είναι αφορμή, βάσει της αντίληψης καθενός, για σχολιασμό. Και βέβαια, υπάρχει η ΕΟΚ, η οποία καλείται να αντιμετωπίσει επικοινωνιακά αυτή τη… στραβοτιμονιά.

Εμείς γράψαμε (και δεν το παίρνουμε πίσω) πως δεν ήρθε το τέλος του κόσμου. Μια ήττα, ακόμα κι αν μας βάζει σε μπελάδες για την πρόκριση στην 8άδα, δεν είναι καταστροφή. Κι από μια άποψη, καλύτερα τώρα, παρά στα χιαστί, εκεί όπου δεν υπάρχουν περιθώρια αντίδρασης. Η ήττα δεν είναι… τραγωδία, είναι όμως η διαχείρισή της.

Η… δεύτερη ήττα είναι πιο βαριά. Αίφνης, διαφορετικά site, ΜΜΕ, ανακάλυψαν ότι κακώς έδιωξαν την μπάλα οι Βραζιλιάνοι, στην τελευταία βολή του Σλούκα. Κι όταν αυτό το αφήγημα χάθηκε, από τη στιγμή που ο κανονισμός είναι ξεκάθαρος, βρήκαν νέα ιστορία, με αντίπαλο που μπήκε πριν ο Έλληνας πόιντ γκαρντ εκτελέσει τη βολή.

Άλλη μια φούσκα, που έσκασε σε δευτερόλεπτα κι αίφνης άρθρα αποσύρθηκαν, οι πρόθυμοι να στηρίξουν όλα αυτά που θα έκαναν πιστευτή την ιστορία, είναι έτοιμοι να ταπεινωθούν. Αν ήταν για το μεγαλείο του ελληνικού μπάσκετ, αν ήταν από αγάπη στην Εθνική, θα το κάναμε πρώτοι.

Τι πιο όμορφο από το να αποδεχθείς την ήττα, η οποία ήρθε από δικά σου λάθη, αλλά κι από συγκλονιστική παρουσία των αντιπάλων. Τι πιο όμορφο από το να αναδείξεις την προσπάθεια και την αυταπάρνηση του Βαρεχάο και να τον κάνεις παράδειγμα προς μίμηση και για τους δικούς μας αθλητές. Τι πιο όμορφο από το να βγεις και να πεις «ναι πέσαμε, αλλά θα σηκωθούμε». Αυτό ζητά ο κάθε φυσιολογικός φίλαθλος.

Οι… φυσιολογικοί αντιλαμβάνονται ότι είναι αφύσικο να υπάρχουν στην ίδια θέση για 300 χρόνια οι ίδιοι άνθρωποι. Αντιλαμβάνονται ότι ΔΕΝ γίνεται να έχουμε τον μοναδικό πάγκο, που -με εξαίρεση τον Σκουρτόπουλο- έχει προπονητές, οι οποίοι είναι άχαστοι. Και πώς να χάσουν, αφού δεν έχουν κοουτσάρει ποτέ, ούτε σε Α2; Αντιλαμβάνονται ότι δεν γίνεται να φταίει ο Ζούρος, να φταίει ο Τρινκιέρι, να υπάρχουν προπονητές της εμβέλειας του Γιαννάκη, του Ιτούδη, του Μπαρτζώκα, του Πεδουλάκη, του Σφαιρόπουλου (με αλφαβητική σειρά, για να μην υπάρχει και πρόβλημα) κι εμείς να πηγαίνουμε με επικεφαλής τον Σκουρτόπουλο.

Δεν απευθύνονται σε αυτούς, αλλά στις γενιές των οπαδών, που έχουν μάθει ακόμα κι όταν η ομάδα τους χάνει με 5-0 στο ποδόσφαιρο, να τα ρίχνουν στους διαιτητές. Και λέω στο ποδόσφαιρο, γιατί κανείς σοβαρός μπασκετικός δεν δέχεται να μεταφέρει αλλού το βάρος της ήττας. Αντιθέτως, λέμε και «ευχαριστώ», που το τελευταίο φάουλ το έκανε ο MVP του ΝΒΑ και δεν χρεώθηκε με αντιαθλητικό, οπότε είχαμε -ελέω της δικής τους ανοησίας- άλλη μια ευκαιρία.

MUST READ

Νοοτροπία, επιλογές, ρεπό και μεταγραφές…

Η επικοινωνιακή πολιτική της ΕΟΚ, των 11 και πλέον δημοσιογράφων, είναι τραγική. Όχι ότι περιμέναμε κάτι καλύτερο. Τα τσάρτερ να γεμίζουν κι όλα καλά.