Ήττα μαχαιριά στην καρδιά

Η αρχική εκτίμηση ότι αυτή η Εθνική είναι ικανή να επιστρέψει στα μετάλλια σε μεγάλη διοργάνωση για ορισμένους από μας ήταν αρκετά αισιόδοξη. Ο λόγος; Κυρίως ότι μάλλον δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς έμψυχο δυναμικό έχουμε. Το κακό είναι ότι φαίνεται να μην το ξέρει ούτε η τεχνική ηγεσία.

Το να χάνεις στον αθλητισμό είναι γεγονός απολύτως φυσιολογικό. Η ήττα είναι μέσα στην ζωή και μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο για καλύτερες μέρες. Δεν είναι άλλωστε λίγες οι φορές που μια αποτυχία σε ωθεί σε τομές και αποφάσεις ικανές να γυρίσουν την κατάσταση. Δυστυχώς για το ελληνικό μπάσκετ υπάρχει πλέον εθισμός στην αποτυχία. Από το 2009, όταν και κατακτήσαμε το τελευταίο μας μετάλλιο σε μεγάλο τουρνουά, δεν έχουμε σηκώσει κεφάλι.

Στα Ευρωμπάσκετ από τότε δεν έχουμε φθάσει καν σε ματς που κρίνουν θέση στο βάθρο. Τα ίδια και χειρότερα στα Παγκόσμια Τουρνουά. Άρα τι συμπέρασμα βγαίνει απ’ όλα τα παραπάνω; Ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο Βασίλειο  της Δανιμαρκίας που έλεγε και ο Άμλετ. Ας δούμε τα πράγματα λίγο πιο σφαιρικά και όσο γίνεται περισσότερο αντικειμενικά.

Κεφάλαιο πρώτο  Γιώργος Βασιλακόπουλος:  Ο Πρόεδρος της Ελληνικής ομοσπονδίας έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για ότι συμβαίνει όχι μόνο στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα των ανδρών, αλλά συνολικά στο οικοδόμημα του ελληνικού μπάσκετ. Το έχουμε ξαναπεί, το έχουμε ξαναγράψει, ότι έπρεπε να έχει ήδη παραδώσει την σκυτάλη. Δεν είναι λογικό μετά από τόσες δεκαετίες να μπορεί το ίδιο πρόσωπο να είναι το ίδιο ικανό, το ίδιο δημιουργικό, το ίδιο πρωτοπόρο. Επιβάλλεται να ανανεωθούν τα κύτταρα της διοίκησης. Δόξα τω Θεώ παλαίμαχοι παίκτες με ικανότητες να ηγηθούν μιας νέας προσπάθειας υπάρχουν και καιρός είναι να βγουν μπροστά. Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος οφείλει να αποχωρήσει προστατεύοντας με αυτό το τρόπο  και την υστεροφημία του.

Κεφάλαιο δεύτερο Θανάσης Σκουρτόπουλος:  Ο ομοσπονδιακός εκλέκτορας ήταν δεδομένο ότι δεν ανήκει στο λεγόμενο πάνω ράφι των προπονητών. Η επιλογή της Ε.Ο.Κ να του αναθέσει τις τύχες της επίσημης αγαπημένης ήταν από την αρχή αμφιλεγόμενη. Λογική για όσους γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, αλλά μπασκετικά κακή. Σε αυτή τη φάση που βρίσκεται η Εθνική και με βάση τις προσωπικότητες που διαθέτει στο ρόστερ της, καλό θα ήταν να αναλάμβανε ένα πρόσωπο που θα ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη και σεβασμό στους διεθνείς. Κατά τη γνώμη μου ιδανική επιλογή θα ήταν και θα είναι πάντα, ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Ο Δράκος του ελληνικού μπάσκετ είναι ο συνδετικός κρίκος όλων των μεγάλων επιτυχιών που έχει γνωρίσει το άθλημα στη χώρα μας. Παίκτης στο έπος του 1987 και στο Ζάγκρεμπ δύο χρόνια μετά, προπονητής το 2005 στην κατάκτηση της κορυφής στο Βελιγράδι και το 2006 στο θαύμα της Ιαπωνίας. Με εξαίρεση τα δύο υπόλοιπα μετάλλια, το 1949 σε Ευρωμπάσκετ που ήταν αγέννητος και το 2009 που είχαμε τον Καζλάουσκας, όλα τα υπόλοιπα έχουν την σφραγίδα του, τυχαίο; Βέβαια δεν είναι μόνο θέμα κόουτς. Θυμηθείτε ποιοι βρίσκονταν στον πάγκο μαζί με τον Γιαννάκη. Ο Λευτέρης Κακιούσης, ο Δημήτρης Παπαδόπουλος, ένας από τους καλύτερους αναλυτές αντιπάλων εκείνη την εποχή στην Ευρώπη και ο αείμνηστος Γιώργος Κολοκυθάς σε ρόλο γενικού αρχηγού. Κοιτάξτε τώρα τι υπάρχει και θα σας πιάσει θλίψη.

Κεφάλαιο τρίτο  Γιάννης Αντετοκούμπο:  Εδώ και αν πρέπει να δεις την αλήθεια κατάματα. Πολλοί θεωρούν ότι ο Γιάννης, ως MVP του NBA, θα πρέπει να παίρνει την μπάλα σε κάθε επίθεση, να περνάει όλους τους αντιπάλους του και να την καρφώνει στο καλάθι. Ποια είναι η  αλήθεια ή πιο σωστά η πραγματική διάσταση; Το γεγονός ότι ο Γιάννης αναδείχτηκε MVP στο μαγικό κόσμο του αμερικανικού πρωταθλήματος αποτελεί την πιο τρανή απόδειξη ότι πλέον το NBA είναι πια πρώτα show και μετά μπάσκετ. Με όλο τον σεβασμό στα αθλητικά του προσόντα, στον ιδρώτα που ρίχνει και στην τεράστια πρόοδο που έχει πραγματοποιήσει, ο Αντετοκούμπο, ο Έλληνας διεθνής δεν είναι και ούτε θα γίνει παίκτης επιπέδου Νοβίτσκι ή άλλων αντίστοιχων μεγάλων Ευρωπαίων παικτών που πέρασαν τον Ατλαντικό και διέπρεψαν στην Αμερική. Η Εθνική μας ομάδα δεν είναι ομάδα του ενός. Το αντίθετο. Πρέπει να γίνει ΟΜΑΔΑ. Διαθέτει παίκτες με παραστάσεις και μεγάλη εμπειρία όποτε αυτό που προέχει να γίνει, είναι να βρεθούν οι ξεκάθαροι ρόλοι όλων.

MUST READ

Ένας «μπομπέρ» που βλέπει… Euroleague: Η χρονιά «εκτόξευσης» του Βασίλη Τολιόπουλου (vids)

Οι ελπίδες για διάκριση είναι πια μηδαμινές. Θέλουμε πρωτίστως νίκη την Πέμπτη με την Νέα Ζηλανδία, για να περάσουμε στην επόμενη φάση και μετά  δύο νίκες για πρόκριση στην οκτάδα. Συνεχόμενες υπερβάσεις δηλαδή. Μπορούμε; Πραγματικά δεν ξέρω…