Φερέιρα στηρίζουμε;

Δεν υπάρχει πιο σπαστικό από το να διαβάζω «στηρίζουμε Φερέιρα, εσύ στηρίζεις Φερέιρα; Γιατί δε στηρίζεις Φερέιρα; Καλά κάνεις και στηρίζεις Φερέιρα…» Μου γυρίζει το μυαλό, λέμε. Θυμίζει τους κλασικούς τύπους που πετάνε μαλακίες επειδή η παρέα δεν τους δίνει σημασία και πρέπει κάτι να πουν.

Τι είμαι ρε για να στηρίξω τον Φερέιρα, τρίποδο;

Και τι είναι ο Φερέιρα για να θέλει στήριξη, τραπέζι;

Και πες ότι δε στηρίζω τον Φερέιρα και γράφω πως είναι άμπαλος, εγκληματίας και τέτοια, τι σημαίνει;

Πως τον πριονίζω, πως επηρεάζω τη δουλειά του;

Όπως και το αντίθετο, αν ισχυριστώ πως «η ομάδα είναι σε καλό δρόμο και τα πρώτα σημάδια της δουλειάς του φαίνονται», θα μεταδώσω θετική αύρα στ’ αποδυτήρια; Ή θα με διαβάσει και θα πάρει τα πάνω του;

Στο φινάλε ποιος είμαι εγώ και ποιος είσαι εσύ που έχουμε την ψευδαίσθηση πως επηρεάζουμε καταστάσεις αμολώντας την παπαριά μας στο ίντερνετ ; Πρόεδροι είμαστε ή σύμβουλοι του Ιβάν;

Στη ζωή ο καθένας πορεύεται μόνος στηριζόμενος κατά βάσει στις δικές του ικανότητες, εδώ στο to10.gr για παράδειγμα, πιστεύει κάποιος ότι με στηρίζει ο Χαραλαμπόπουλος;

Με αφήνει δηλαδή να γράφω παπαριές για να μου κάνει χάρη;

Άντε να μου συγχωρήσει μια-δυο γκέλες, μέχρι εκεί. Για μαγαζί μιλάμε, όχι φιλανθρωπικό ίδρυμα…

Μερικά χρόνια πριν όταν οι αναμνήσεις της περιόδου Ζαγοράκη ήταν πιο φρέσκες, κάθε που ερχόταν καινούργιος προπονητής οι αμπελοφιλόσοφοι δημοσιογκράφιτι έγραφαν «να στηριχθεί, όπως ο Ζαγοράκης είχε στηρίξει τον Σάντος».

Είναι αλήθεια πως ο Ζαγοράκης στήριξε τον Πορτογάλο, το διάδοχο του τον Μπερέτα όπως τον σφουγγάρισε σε 20 μέρες! Όπως και τον διάδοχο του διαδόχου τον Δερμιτζάκη, που ήταν και φίλος του, 1.5 μήνα έμεινε.

Δεν υπάρχει συνταγή λοιπόν ότι «κρατάς τον προπονητή 6 μήνες περιμένοντας αυτά τ΄αποτελέσματα αν πιάσει τους στόχους καλώς, αν όχι του δίνεις συν 9.5 βδομάδες περιθώριο για να κάνει τουλάχιστον 6 νίκες και δυο ισοπαλίες.» Ούτε στο σινεμά δε γίνονται αυτά.

Ο καθένας ανεξαρτήτου ιδιότητας, κρίνεται μέρα με τη μέρα, κάθε στιγμή και για κάθε του επιλογή και αυτό που τον αξιολογεί δεν είναι απαραιτήτως μετρήσιμο.

Δείτε τον Μάρτινς που έμεινε δεύτερο χρόνο στο γαύρο, δεν έχει ξανασυμβεί σταχρονικά του Πειραιά να μένει προπονητής που έχασε πρωτάθλημα. Υπήρχαν περιπτώσεις μάλιστα που μαζί με το πριμ πρωταθλήματος, περνούσαν από το λογιστήριο για αποζημίωση. Ο Πορτογάλος αποκλείστηκε και από την Λαμία στο κύπελλο, ας μην το ξεχνάμε.

Προφανώς οι άνθρωποι πέριξ της ομάδας, εκτίμησαν πως η δουλειά του θα αποδώσει καρπούς διαπιστώνοντας ότι σιγά σιγά κερδίζει τους ποδοσφαιριστές, εγκλιματίζεται στο περιβάλλον, δεν απογοητεύεται, προσπαθεί και η ομάδα αργά αλλά σταθερά, κάνει βήματα προς τα εμπρός.

Με άλλα λόγια, την «στήριξη» ο κάθε Μάρτινς, ο κάθε Φερέιρα, Λουτσέσκου, όπως και κάθε επαγγελματίας στο χώρο του, την ΚΕΡΔΙΖΕΙ τίποτα δεν του χαρίζεται. Ακόμα και την πίστωση χρόνου.

Το ίδιο ισχύει για το κάθε μορφής κοινωνικό περιβάλλον που ζει ο καθένας, αν μετακομίσω σε πολυκατοικία και βάζω κάθε βράδυ τα ηχεία στη διαπασών ακούγοντας psychedelic trance, θα μου πουν μια φορά οι γείτονες «έλεος ρε φιλαράκι ξημερώματα, ξυπνάμε», θα μου το πουν δυο, τρεις, την επόμενη θα μπουκάρουν με αντιαρματικό στο διαμέρισμα.

Πρόσφατα έγραφα πως η μόνη που επιβάλλεται ν΄αναλάβει δράση και μπορεί να φέρει αποτέλεσμα στο θέμα Φερείρα είναι η διοίκηση, κυρίως για να τον αποφορτίσει από το βάρος που κουβαλάει.

Δεν είναι εύκολο, σας είχα ενημερώσει μόλις είχε φύγει ο Λουτσέσκου χωρίς να γνωρίζω τον αντικαταστάτη.

Ο Ρουμάνος εν προκειμένου είχε κι αυτός να σηκώσει το δικό του βάρος, όπως κάθε προπονητής σε κάθε ομάδα.
Ήταν άλλης ποιότητας όμως -το βάρος-, σκεφτείτε πχ να έφευγε στο δίμηνο και να έλεγε στους κολλητούς του στο Βουκουρέστι «πήγα από μια μικρότερη ομάδα σε μια μεγαλύτερη, που είχε 35 χρόνια να πάρει πρωτάθλημα. Με συμβόλαιο της πλάκας, χωρίς να κάνω εγώ προετοιμασία κι επειδή στο δίμηνο ψαχνόμασταν, απολύθηκα!»

Η απάντηση των κολλητών του θα ήταν «καταλάβαμε γιατί είχε να πάρει πρωτάθλημα σχεδόν μισό αιώνα».
Σκέψου να γίνει κάτι αντίστοιχο με τον Φερέιρα και να λέει στους δικούς του «πήγα σε μια ομάδα που έπειτα από 35 χρόνια πήρε πρωτάθλημα αήττητο, έκανε νταμπλ, ο πρόεδρος της έσκασε 2.5 εκ για να σπάσει το συμβόλαιο μου και με αντάμειψε με κλειστό 3ετές και 2εκ το χρόνο. Κι από εκεί που είχαμε άμυνα γρανίτη, τρώγαμε γκολ από κάθε πικραμένο».

Από την άλλη πλευρά ο Λουτσέσκου είχε ν΄ αντιμετωπίσει τη μουρμούρα της κερκίδας πριν καλά καλά υπογράψει, ενώ ο Πορτογάλος αγκαλιάστηκε από όλους ανεξαιρέτως.

Έτσι μεταφράζονται τα «διαφορετικής ποιότητας βάρη» που αναφέρω παραπάνω, όσο κοντινές είναι οι δυο εποχές άλλο τόσο μακρινές είναι στην πραγματικότητα.

Και το ότι μόνο η διοίκηση μπορεί να φέρει αποτέλεσμα, δε σημαίνει πως ντε και καλά θα καταστήσει τον Φερέιρα επιτυχημένο. Αυτό μόνο ο ίδιος μπορεί να το καταφέρει.

Τέτοια θέματα αντιμετωπίζονται με κυνισμό «σε παίρνω, σε εμπιστεύομαι, σε βοηθάω όσο μπορώ, στην πίστα όμως θα βγεις μόνος και θα κριθείς!»

Το ίδιο άλλωστε κάνει ο κάθε Φερέιρα με τους ποδοσφαιριστές του, τους δίνει θέση βασικού, τους καθοδηγεί τακτικά, αν δεν ανταποκριθούν, μια-δυο-τρεις-πέντε, θα πάνε κερκίδα.

Μπορεί πάλι να βλέπει πράγματα που δεν είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού και να επιμένει σε κάποιον παίκτη ή ένα σύστημα, προκαλώντας απορίες σε όλους.

Κανείς δεν ξέρει, είπαμε, σε αυτά δεν υπάρχουν συνταγές και πεπατημένες, οπότε εμείς ούτε να στηρίξουμε μπορούμε, ούτε έχει σημασία τι λέμε.

MUST READ

Μεγάλο πριμ από τον Βαγγέλη Μαρινάκη στους παίκτες για να συνεχίσουν το σερί τους

Αξία έχει τι λένε οι Ζαγοράκηδες και οι Καρεμπέ, όλα τα υπόλοιπα είναι λόγια για τα καφενεία και τα καμπαρέ…