Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια Uefamafia…

«Εκτός από τις Μαφίες υπάρχουν κι οι δικές μας μαλακίες» ήταν ο τίτλος του κειμένου που έγραψα μετά τον αποκλεισμό από τον Άγιαξ, απευθυνόμενος στο κοινό μιας πόλης που για την καλημέρα που έλεγες σε όποιον συναντούσες το επόμενο πρωί, εισέπραττες την απάντηση «άντε γαμήσου εσύ κι η Uefamafia».

Εννοείται πως έχοντας γαλουχηθεί σε αυτό το περιβάλλον γνώριζα εκ των προτέρων την αποδοχή που θα τύγχανε η άποψη μου. Για τον ίδιο λόγο όμως, μου ήταν εντελώς αδιάφορη….

Για να μη σας ταλαιπωρώ αναγκάζοντας όσους δεν είχαν διαβάσει το προηγούμενο να κάνουν διπλοβάρδια, να εξηγήσω εν τάχει πως αποδεχόμενος πλήρως πως ο διαιτητής στο Άμστερνταμ έσπρωξε Άγιαξ πέρα πάσης αμφιβολίας, αναρωτήθηκα ποιον εξυπηρετεί η εμμονή στις διαμαρτυρίες και η αναγωγή τους σε κυρίαρχο θέμα.

Να δούμε και τα δικά μας λάθη έγραψα χαρακτηριστικά, κάτι πιο ωφέλιμο και χρηστικό.

Την Ουέφα δε μπορείς να την αλλάξεις, πόσο δε με ανάρτηση πανιών και μπινελίκια από το διαδίκτυο, αντίθετα με τα δικά μας λάθη που είναι πιο εφικτό να διορθωθούν! Δικά μας είναι άλλωστε.

Και να μην προλαβαίνουμε, είναι καλό να τα έχουμε υπόψιν για την επόμενη φορά.

Πριν καλά καλά κλείσει ο μήνας, ήρθε ο αποκλεισμός από την Σλόβαν, που απέδειξε στην πράξη πως άσχετα αν ο ΠΑΟΚ τα πήγε εξαιρετικά με τους Ολλανδούς είχε και δικά του θέματα, δεν ήταν μόνο οι σκοτεινές δυνάμεις που μας καταδιώκουν. Φέτος δαπανήθηκαν κοντά στα 10εκ για αγορές ποδοσφαιριστών, εκ των οποίων ουδείς έχει δικαιώσει τις προσδοκίες, μέχρι σήμερα.

Ποιος φταίει γι αυτό άραγε, η Uefamafia;

Μήπως εκτός από το στήσιμο επέβαλαν και πιο αυστηρές προϋποθέσεις μόνο για εμάς και ζοριζόμαστε με το ffp;

Μήπως η Uefamafia μας επέβαλε να αλλάξουμε προπονητή;

Μήπως ευθύνονται τα ξένα κέντρα αποσταθεροποίησης, που ματώναμε για να πατήσουμε περιοχή των Σλοβάκων;

Όλα τα παραπάνω ήταν αποτελέσματα δικών μας επιλογών, κανένας δε μας ανάγκασε με το ζόρι.

Ίσως το έργο να μας βόλεψε τελικά, σκέψου δηλαδή να περνούσαμε τον Άγιαξ να μας έπεφτε κάποια τύπου Σλόβαν και ν΄αποκλειόμασταν από τα πλέι οφ του Τσουλού!

Θα ψάχναμε τρύπα να κρυφτούμε, τώρα τουλάχιστον πίνουμε μια γουλιά ρετσίνα, στραβώνουμε λίγο το στόμα ρίχνοντας ένα Uefamafia και καθαρίζουμε.

Έτσι συμβαίνει γενικώς στη Θεσσαλονίκη που η μιζέρια συναγωνίζεται σε πωλήσεις τους καφέδες στην παραλιακή! Πουλάς κραυγές απόγνωσης, συνωμοσίες καταδίωξης, κακομοιριά και γίνεσαι τοπικός σελέμπριτι.

Καλή η καταγραφή δε λέω, επιβεβλημένη και η διαμαρτυρία, δεν είμαστε του κατηχητικού, ούτε θα παριστάνουμε τους αφελείς! Σε τούτο τον τόπο όμως, η γκρίνια εξελίσσεται σε εμπορεύσιμο προϊόν. Ενίοτε και άλλοθι αποπροσανατολισμού.

Αν σε κλέψουν, εννοείται πως έχεις κάθε δικαίωμα και να φωνάξεις, ν΄ απαιτήσεις το δίκιο σου, ακόμα και την τιμωρία των ενόχων.

Μένοντας στο κλάμα και στα αναθέματα όμως και τη ζωή σου να τελειώνει εκεί, τι κερδίζεις, ποιον εξυπηρετείς;

Το πιθανότερο είναι να σε ξανακλέψουν, οπότε ξεπέρασε το κακό που σε βρήκε και μετά, ξύπνα, οργανώσου, αντέδρασε!

Ασχολήσου με το τι δεν έκανες εσύ καλά, άσε τι κάνουν οι υπόλοιποι.

Βάλε θωρακισμένες πόρτες για να μη σε κλέψουν ξανά.

Τοποθέτησε συναγερμούς, πάρε σκύλο, πήγαινε σε μια σχολή καράτε να γίνεις Μπρους Λι για να δέρνεις τους επίδοξους διαρρήκτες όπως θα έδερνε -παραλίγο- ο Κούγιας τους φουσκωτούς του Τζάμπα!

Θέλω να πω δηλαδή πως ακόμα κι αν δε μπορείς να κρατηθείς γκρίνιαξε, σκίσε τα ρούχα σου, ασχολήσου και με την πάρτη σου όμως, με το πως θα γίνει καλύτερος, ισχυρότερος, αποτελεσματικότερος, δυνατότερος αντίπαλος για τους εχθρούς!

Έστω για να δυσκολέψεις τους επίδοξους κλέφτες την επόμενη φορά.

«Ακόμα και τα λάθη που δεν είναι δικά σου, χρέωσε τα σε σένα, προς όφελός σου θα είναι», έγραφα.

Στάση ζωής είναι αυτό, βασικός άξονας προόδου.

Αυτής που όλοι αναζητούμε σε τελική.

Αν τρέξω αύριο 100άρι με τον Μπολτ, είναι απίθανο να μη χάσω.

Οι δηλώσεις που θα κάνω – αποκλειστικά στο Open εννοείται, που αλλού;- πως «ο αντίπαλος είναι σφεντόνα, έχει τόσα Ολυμπιακά μετάλλια» θα φαίνονται ορθές και ρεαλιστικές..

Το «δεν έτρεξα τόσο γρήγορα γι αυτό έχασα » διέπεται από παρόμοια ορθότητα και ρεαλισμό, αλλά είναι μέρα με την νύχτα.

Στην πρώτη περίπτωση έχουν ως σημείο αναφοράς τον αντίπαλο και δύναται να ερμηνευτούν ως υποσυνείδητη παράδοση.

«Μπολτ είναι αυτός, δε μπορώ να τον κερδίσω, οπότε σταματάω την προπόνηση, το ρίχνω στα πιτόγυρα, στα ξύδια και στα γούστα! Αφού δε μπορώ να κερδίσω, λέμε…»

Στη δεύτερη περίπτωση έχουν επίκεντρο εμένα, τις δικές μου επιδόσεις, τη δική ανεπάρκεια!

Ακόμα κι αν αυτή καθορίζεται από τις εξωπραγματικές επιδόσεις του Τζαμαϊκανού.

Που σημαίνει πως το κυρίαρχο μέσα μου είναι να προσπαθήσω ώστε την επόμενη φορά να τρέξω γρηγορότερα.

«Και τι θα σημαίνει αν τρέξεις γρηγορότερα, μήπως θα κερδίσεις τον Μπολτ;» θα αναρωτηθεί κάποιος.

MUST READ

LIVE: Ολυμπιακός – Μπασκόνια

«Πιθανότατα όχι, αρκεί όμως που κάθε φορά θα βελτιώνω το χρόνο μου» είναι η απάντηση.